Χρόνια πολλά και καλή χρονιά!

Για να μην ξεχνιόμαστε...

Η ελληνική «νύχτα των κρυστάλλων»

Του Brady Kiesling*

Στις 6 Δεκεμβρίου, ένας Ελληνας αστυνομικός παραβίασε τους σαφείς διατυπωμένους κανόνες εμπλοκής της υπηρεσίας του και χρησιμοποίησε παρανόμως το όπλο του. Ηταν τόσο άτυχος, ώστε να σκοτώσει ένα μικρό παιδί. Οι καταστροφές που ακολούθησαν δεν είχαν όμως καμιά σχέση με την τύχη. Δεκάδες Ελληνες δημοσιογράφοι έσπευσαν να βάψουν τα χέρια τους με το αίμα του Αλέξη. Χωρίς να περιμένουν την αυτοψία, τα αποτελέσματα της βαλλιστικής εξέτασης ή το πόρισμα των ανακριτικών αρχών, αποφάνθηκαν ότι η αστυνομία «δολοφόνησε εν ψυχρώ το νεαρό». Προσέθεσαν δε ότι ο θάνατος του Αλέξη ακολουθεί τη λογική παρόμοιων περιπτώσεων στο παρελθόν και ενισχύει τον ισχυρισμό ότι η ελληνική αστυνομία είναι εκτός ελέγχου. Η δέουσα αντίδραση της κοινωνίας απεικονίστηκε από τον ταλαντούχο σκιτσογράφο της «Καθημερινής», Ηλία Μακρή, ο οποίος στις 9 Δεκεμβρίου ζωγράφισε μια πένα να διαπερνά τρεις αστυνομικούς με την επισήμανση «συγγνώμη, εξοστρακίστηκε».

Καθώς περπατούσα στη Φιλελλήνων και έβλεπα τους εμπόρους να μαζεύουν τις σπασμένες βιτρίνες των καταστημάτων τους, μου ήλθε στο μυαλό η «Kristallnacht», η «Νύχτα των Κρυστάλλων». Ας μην λησμονούμε άλλωστε ότι οι βανδαλισμοί των καταστημάτων των Εβραίων από τους Ναζί, το 1938, ξεκίνησαν από τη δολοφονία ενός Γερμανού διπλωμάτη στο Παρίσι από έναν Εβραίο θερμοκέφαλο. Το ιδεολόγημα της συλλογικής ενοχής, το οποίο έχει εγκαταλειφθεί εδώ και χρόνια από κάθε πολιτισμένο λαό, ζει και βασιλεύει στον κόσμο της ελληνικής δημοσιογραφίας. Οι αστυνομικοί είναι φονιάδες. Γι’ αυτό πρέπει να τους λούσουμε με βενζίνη και φωτιά. Για να τους φέρουμε σε απόσταση βολής, δεν πρέπει να διστάσουμε να σπάσουμε καταστήματα ή να προβούμε σε εμπρησμούς.

Αναμφίβολα, οι Ελληνες δημοσιογράφοι θα προσβληθούν από την εν λόγω σύγκριση. Αλλωστε, το πογκρόμ των τελευταίων ημερών δεν στράφηκε εναντίον Εβραίων ή Αθίγγανων, αλλά εναντίον των τρισκατάρατων αστυνομικών. Για να μην τους προκαλέσω περισσότερο λοιπόν, τους καλώ να διαβάσουν την προκήρυξη της 17 Νοέμβρη μετά το θάνατο του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά από τον αστυνομικό Μελίστα. Η γλώσσα που χρησιμοποιούν σήμερα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης ελάχιστα διαφέρει από εκείνη που χρησιμοποιούσε τότε η τρομοκρατική οργάνωση. Η διαφορά βεβαίως είναι ότι οι Ελληνες δημοσιογράφοι δεν χρειάζεται να παγιδεύσουν το αμάξι ενός αστυνομικού με εκρηκτικά, για να κατακτήσουν το δικαίωμα να παροτρύνουν άλλους να το κάνουν.

Η Νύχτα των Κρυστάλλων, ήταν ένας εκτραχηλισμός που απλώς περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να ξεσπάσει. Το ίδιο συνέβη και στη σημερινή Αθήνα. Οταν όσοι έχουν κύρος στην ελληνική κοινωνία – δάσκαλοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι – καθιστούν σαφές στους νέους ότι η καταστροφική τους μανία αποτελεί ένδειξη πολιτικής αρετής και δεν θα τύχει οιασδήποτε τιμωρίας, μία μικρή μεν, ικανή δε, ομάδα εξ αυτών θα εκμεταλλευθεί την ελευθερία κινήσεων που της παρέχεται. Για όσους δεν ζουν μόνιμα στην Ελλάδα, η άποψη ότι η Ελληνική Αστυνομία αποτελείται από αυταρχικούς φονιάδες φαντάζει τουλάχιστον βλακώδης. Εκπληκτοι οι τουρίστες παρακολουθούν τους Ελληνες οδηγούς να παραβιάζουν κάθε κανόνα οδικής κυκλοφορίας και ασφάλειας και να παραμένουν ατιμώρητοι. Σε άλλες χώρες, θεωρείται κοινός τόπος ότι ο σεβασμός στους νόμους σώζει πολύ περισσότερες ζωές από όσες καταστρέφει. Στην Ελλάδα όμως, τα ελληνικά σχολεία θρηνούν εκατοντάδες συμμαθητές του Αλέξη κάθε χρόνο, λόγω της ανοχής της κοινωνίας στη δολοφονική συμπεριφορά των οδηγών, στη διαφθορά των επιθεωρητών εργασίας και στην απόρριψη των τοξικών αποβλήτων των εργοστασίων στα ποτάμια.

Ο ανεπαρκής εξοπλισμός και εκπαίδευση και το πεσμένο ηθικό της ελληνικής αστυνομίας είναι συμπτώματα και όχι αιτίες της κατάρρευσης του κράτους δικαίου. Κάθε μήνα, το ελληνικό κοινοβούλιο ψηφίζει και έναν καινούργιο κακογραμμένο νόμο για να κατευνάσει την οργή της κοινής γνώμης για κάποια περίπτωση κατάχρησης εξουσίας. Οι Ελληνες, από την πλευρά τους, χειροκροτούν την ψήφιση αυτών των νόμων, αλλά αντιτίθενται στην εφαρμογή τους. Το ίδιο και οι πολιτικοί. Οι ανεφάρμοστοι νόμοι και οι εξευτελιστικοί μισθοί εγγυώνται την άνθηση της διαφθοράς στην ελληνική αστυνομία. Η διαφθορά οδηγεί μαθηματικά στην καταρράκωση του κύρους της. Η έλλειψη κύρους και σεβασμού για τα σώματα ασφαλείας αποτελούν μία πολύ βολική λογική εξήγηση για την ανομία σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας.

Πράγματι, υπάρχουν θερμόαιμοι στους κόλπους της αστυνομίας, οι οποίοι ενίοτε υιοθετούν βίαιες συμπεριφορές απέναντι σε όσους μετανάστες πέφτουν στα χέρια τους. Αλλά οι νταήδες αυτοί είναι ταυτόχρονα και δειλοί, ενώ η δημογραφική ομάδα των ανυπεράσπιστων τους οποίους μπορούν να βασανίσουν ατιμώρητα είναι μικρή και συρρικνώνεται συνεχώς. Οι αστυνομικοί που παραβιάζουν τον όρκο τους διακινδυνεύουν την ίδια βραδυκίνητη και επιφυλακτική απονομή δικαιοσύνης που περιμένει κάθε Ελληνα που παρανομεί.

Ο σεβασμός του κράτους δικαίου απαιτεί ο θάνατος του Αλέξη να τύχει παραδειγματικής και ταχείας τιμωρίας. Οι δικαστές και οι ένορκοι, έχοντας κατά νου όλα τα στοιχεία της υπόθεσης, οφείλουν να ζυγίσουν από τη μία πλευρά το δικαίωμα της αυτοάμυνας κάθε ανθρώπινου όντος –συμπεριλαμβανομένων και των αστυνομικών– και από την άλλη την υποχρέωση των οργάνων της πολιτείας να προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή ακόμη και με κίνδυνο της δικής τους. Η ελληνική κοινωνία θα γίνει υγιέστερη μόνο αν τιμωρηθεί το ίδιο το έγκλημα και όχι αυτό που τα ΜΜΕ αντιλαμβάνονται ως έγκλημα.

Κάθε Νύχτα των Κρυστάλλων αποτελεί πλήγμα για τον αυτοσεβασμό ενός έθνους. Αφού διασκεδάσαμε ολόκληρο τον κόσμο με την ανικανότητα της ελληνικής αστυνομίας να υπερασπίσει την Αθήνα ενάντια σε μερικές εκατοντάδες ταραξίες, τώρα μερικοί υπεύθυνοι δημοσιογράφοι αλλάζουν γραμμή προκειμένου να συντονιστούν με τον προβληματισμό της κοινής γνώμης. Ισως τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας να εντάσσονται σε μία ευρύτερη διαδικασία ωρίμασης. Οι δημοσιογράφοι είναι τα χαϊδεμένα παιδιά της ελληνικής κοινωνίας. Ας τους αφήσουμε να δικαιολογήσουν τις ναρκισσιστικές επαναστατικές τους ασκήσεις, παίζοντας το ρόλο της νομιμοποιημένης εκδοχής της 17 Νοέμβρη, αντί να υπερασπιστούν με σθένος, ως οφείλουν, το κράτος δικαίου σε μία στιγμή που το κράτος αποτυγχάνει, όπως τώρα, να προστατεύσει τους πολίτες του.

* O κ. Brady Kiesling είναι πρώην διπλωμάτης των ΗΠΑ. Παραιτήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ κι έκτοτε ζει μόνιμα στη χώρα μας.

Ας προστατέψουμε τα όνειρα των παιδιών μας!

Δεκέμβρης ‘08

Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Κρήτη, Βόλος, Γιάννενα, Κέρκυρα ...Ελλάδα

Η νέα γενιά ζει μέσα στην ανασφάλεια και την απόγνωση. Πνιχτές οι φωνές των νέων χρόνια τώρα δεν κατάφεραν να γίνουν συνειδητοποιημένος λόγος. Η αμφισβήτηση έγινε οργή, οι «αστραπές αλωνίζουν τα νιάτα», όπως γράφει στην Αμοργό του ο Νίκος Γκάτσος, κι εμείς ελπίζουμε να βρουν οι πνιχτές φωνές δίοδο και να μπορέσουν επιτέλους να ακουστούν.

Εμείς οι εκπαιδευτικοί, οι καλλιτέχνες, οι γονείς, οι πολίτες που δουλεύουμε και ζούμε κοντά στους νέους, ας βρούμε τους τρόπους εκείνους που είναι απαραίτητοι για να εκπληρωθεί η πρωταρχική μας υποχρέωση απέναντί τους: η εμψύχωσή τους, ώστε να μπορέσουν να αρθρώσουν λόγο δημιουργικό, λόγο δυνατό, λόγο που θα εκφράζει τις ελπίδες και τα όνειρά τους.

Και σε καιρούς όπως οι σημερινοί, παρά τις ασφυκτικές συνθήκες της ζωής μας και του σχολείου, ας εστιάσουμε σε αυτό και μόνο σε αυτό που είναι δικαίωμα και ευθύνη μας: ας ενώσουμε τις φωνές μας και ας διεκδικήσουμε όλοι με θάρρος κι επιμονή έναν κόσμο χωρίς βία και κατάχρηση εξουσίας, με κοινωνική δικαιοσύνη και τις ίδιες δυνατότητες για όλους.

O ευτελισμός της πολιτικής ζωής και η επικράτηση αμφίβολων κοινωνικοπολιτικών και οικονομικών πρακτικών χρόνια τώρα συσσώρευσε αυτή την ανασφάλεια και απόγνωση και των νέων αλλά και τη δική μας.

Αλλεπάλληλα «γιατί» μάς απευθύνονται από τα παιδιά και τους νέους καθημερινά για τον κόσμο που τους κληροδοτούμε. Η ώρα της σιωπής έχει τελειώσει. Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί να βαδίσουμε δημιουργικά προς έναν ανθρώπινο κόσμο. Ας προστατέψουμε τις ζωές και τα όνειρα των παιδιών μας.

Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση

Χωρίς λόγια και με καμία διάθεση προγονοπληξίας!

[20] Οἱ γὰρ κατ’ ἐκεῖνον τὸν χρόνον τὴν πόλιν διοι-
κοῦντες κατεστήσαντο πολιτείαν οὐκ ὀνόματι μὲν τῷ
κοινοτάτῳ καὶ πραοτάτῳ προσαγορευομένην, ἐπὶ δὲ τῶν
πράξεων οὐ τοιαύτην τοῖς ἐντυγχάνουσι φαινομένην, οὐδ’
ἣ τοῦτον τὸν τρόπον ἐπαίδευε τοὺς πολίτας ὥσθ’ ἡγεῖσθαι
τὴν μὲν ἀκολασίαν δημοκρατίαν, τὴν δὲ παρανομίαν ἐλευθε-
ρίαν, τὴν δὲ παρρησίαν ἰσονομίαν, τὴν δ’ ἐξουσίαν τοῦ
ταῦτα ποιεῖν εὐδαιμονίαν, ἀλλὰ μισοῦσα καὶ κολάζουσα
τοὺς τοιούτους βελτίους καὶ σωφρονεστέρους ἅπαντας
τοὺς πολίτας ἐποίησεν.

Μτφρ. Α.Μ. Γεωργαντόπουλος, Μ. Πρωτοψάλτης & Ι. Ιωαννίδη–Φαληριώτη. [1939] χ.χ. Ισοκράτης. Λόγοι. ΙΙ, Αρεοπαγιτικός, Ευαγόρας, Ελένη, Πλαταϊκός, Περί του ζεύγους. Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια. Αθήνα: Ζαχαρόπουλος.

Εκείνοι λοιπόν που είχαν τη διοίκηση της πολιτείας κατά την παλαιότερη εποχή, εγκατέστησαν πολίτευμα που δεν είχε μόνον όνομα προσφιλέστατο σ' όλους και γλυκύτατο, ενώ στην πραγματικότητα δεν έδινε την εντύπωση αυτή στους πολιτευομένους και δεν προετοίμαζε τους πολίτας ώστε να θεωρούν την ακολασία δημοκρατία, την παρανομία ελευθερία, την αθυροστομία ισότητα δικαιωμάτων, ούτε τέλος την εξουσία να κάνουν όλα αυτά ευδαιμονία, αλλά πολίτευμα που παρέδιδε στο μίσος και στην τιμωρία τους ανθρώπους αυτού του είδους και που κατώρθωσε με τον τρόπο αυτό να κάμη όλους τους πολίτας καλύτερους και φρονιμώτερους.

Δράση: Φωτογραφίζω την περιοχή μου

Φωτογραφίζοντας το χωριό μας

Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Τοπικής Δημοκρατίας και Πολυτεχνείο

Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

Ο πολίτης στην ιδανική μορφή της δημοκρατίας είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος ακριβώς γιατί συμμετέχει ο ίδιος στη διαμόρφωση και εφαρμογή των νόμων, κατά συνέπεια έχει ο ίδιος και την ευθύνη των πράξεων του μέσα στην πολιτεία στην οποία ζει. Με την καθιέρωση της δημοκρατίας στη χώρα μας δόθηκε στον πολίτη η δυνατότητα συμμετοχής στα κοινά, η δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης της προσωπικής του γνώμης, η δυνατότητα βελτίωσης όλων εκείνων των καταστάσεων που δεν τον ικανοποιούσαν και δεν τον βοηθούσαν να πραγματοποιήσει τους στόχους του και τα όνειρά του.

Για να απολαμβάνουμε σήμερα το δημοκρατικό πολίτευμα έχουν γίνει πολλοί αγώνες, πολλοί άνθρωποι θυσιάστηκαν και πίστεψαν στην καλυτέρευση της ζωής τους. Ένας πολύ σημαντικός αγώνας για την παγίωση της δημοκρατίας είναι και αυτός των φοιτητών που έδωσαν τη ζωή τους στις πύλες του Πολυτεχνείου. Στις 17 Νοέμβρη του 1973 οι φοιτητές, αρκετοί μαθητές, αλλά και πολλοί απλοί πολίτες ύψωσαν το ανάστημά τους στο δικτατορικό καθεστώς και με τον τρόπο τους έκαναν την αρχή για να απομακρύνουν τον τύραννο που δεν τους επέτρεπε να ζήσουν σύμφωνα με τις δικές τους επιλογές.

Εμείς οι μαθητές της Β’ τάξης του Λυκείου της Ματαράγκας δεν μπορούμε παρά να μην εκφράσουμε τις θερμές μας ευχαριστίες γι’ αυτούς τους νέους ανθρώπους, δεν μπορούμε παρά να μην αισθανόμαστε περήφανοι γι’ αυτούς, αλλά και ευγνώμονες που χάρη σ’ αυτούς δεν ζούμε κάτω από τον ζυγό ενός απολυταρχικού καθεστώτος. Θεωρούμε ότι βασική μας υποχρέωση είναι να τιμάμε αυτούς τους αγωνιστές ως ήρωες και να φροντίζουμε και εμείς με τη σειρά μας να διαφυλάξουμε τα κεκτημένα αγαθά. Η επέτειος και ο εορτασμός του Πολυτεχνείου είναι χρέος μας και συγχρόνως χαρά μας, γιατί με τον τρόπο αυτό και εμείς αναβιώνουμε την τόσο ουσιαστική προσπάθεια των παιδιών του Πολυτεχνείου.

Η πεποίθησή μας είναι ότι η γιορτή του Πολυτεχνείου πρέπει να πραγματοποιείται ουσιαστικά και όχι εθιμοτυπικά, να μας βοηθά να κατανοήσουμε τα γεγονότα που προηγήθηκαν και να μας δίνει το έναυσμα να γίνουμε κι εμείς συμμέτοχοι στην κοινωνία μας και συνδημιουργοί της μοίρας μας. Η συμμετοχή μας στο πρόγραμμα «Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Τοπικής Δημοκρατίας» μας δίνει τη ευκαιρία να γνωρίσουμε πιο καλά την έννοια της δημοκρατίας, να δώσουμε λίγη περισσότερη προσοχή στον τόπο μας, να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας για την επιτυχή άσκηση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αυτό που εμείς θέλουμε να αποφύγουμε είναι η έλλειψη συμμετοχής και η αδιαφορία του πολίτη του 21^ου αιώνα για τα κοινά και την πολιτική με την ουσιαστική της έννοια.

Είναι αλήθεια ότι ζούμε σε μια εποχή στην οποία ο πολίτης ασχολείται με τα δικά του προβλήματα και δε θεωρεί σε καμιά περίπτωση δικό του ζήτημα την ενασχόληση με την κοινωνία του τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Εμείς, ως μαθητές, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι, έχοντας ως πρότυπο τους ήρωες του Πολυτεχνείου, να παρακινήσουμε τους άλλους μαθητές και νέους να αναλογιστούν τις ευθύνες τους στην κοινωνία στην οποία ζουν και να αρχίσουν να συνεισφέρουν σ’ αυτή. Το πρώτο που θα προτείναμε είναι η γνωριμία, η οικείωση με τον τόπο στον οποίο ο καθένας ζει και σε ένα δεύτερο επίπεδο ο εντοπισμός των καλώς και κακώς κειμένων αυτού.

Το σίγουρο είναι ότι συχνά αναρωτιόμαστε και απορούμε για τη δημοκρατία που απολαμβάνουμε, συχνά νιώθουμε απογοητευμένοι και παραγκωνισμένοι, άλλες πάλι φορές είμαστε αμήχανοι και ανήσυχοι για το μέλλον μας. Πολλά είναι εκείνα τα προβλήματα σε εθνικό επίπεδο που μας στενοχωρούν. Το εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι σίγουρα το ιδανικό, υπάρχουν πολλές ελλείψεις και υποδομές, η χώρα μας αλλά και ο κόσμος μας είναι αντιμέτωπος με μια σοβαρή οικονομική κρίση ενώ η ανεργία πλήττει ένα σεβαστό ποσοστό συμπολιτών μας. Συχνά, γινόμαστε μάρτυρες του κοινωνικού αποκλεισμού και του παραγκωνισμού πολλών συνανθρώπων μας και κάποιες φορές αντιλαμβανόμαστε ότι καταπατούνται τα ατομικά δικαιώματα και επικρατεί η κοινωνική αδικία.

Η απαρίθμηση των προβλημάτων δεν είναι ο στόχος μας, σίγουρα θα ευχόμασταν να εξέλιπαν όλα τα παραπάνω. Ίσως αισθανόμασταν περισσότερο ασφαλείς και πιο σίγουροι για το μέλλον μας, σε καμία περίπτωση όμως δεν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσαν όλα τα προβλήματα σε μια κοινωνία να εξαλειφθούν με ένα μαγικό τρόπο. Η συμμετοχή μας στο πρόγραμμα αυτό μας βοήθησε να κατανοήσουμε ότι είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για όλα όσα γίνονται στον τόπο μας, και για τα θετικά αλλά και για τα αρνητικά. Η ευχή μας και η διαπίστωσή μας είναι να δραστηριοποιηθούμε στον τόπο μας και στην κοινωνία μας, να εκφράζουμε τη γνώμη μας, να διεκδικούμε όσα μας ανήκουν για να ομορφύνουμε αυτόν τον κόσμο, να διατηρούμε το όραμα υψηλό. Ας το θεωρήσουμε ευθύνη απέναντι σε όλα εκείνα τα παιδιά που πίστεψαν στην αξία της ελευθερίας και δε δίστασαν στιγμή να δώσουν τη ζωή τους γι’ αυτή.

Οι μαθητές της Β Λυκείου Ματαράγκας

Θα ήταν καλύτερη η δημοκρατία αν...

"Είχαμε καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα, αν επιλέγαμε καλύτερους πολιτικούς, αν οι μισθοί ήταν πιο υψηλοί. Αν δεν υπήρχε η αβεβαιότητα για την εύρεση εργασίας στο μέλλον. Αν δεν είμασταν αναγκασμένοι να καταφεύγουμε πάντα στις καταλήψεις για να ακουστούν τα αιτήματά μας. Αν κάποια αιτήματά μας πραγματοποιούνταν" είπε η Βένια Παππά

"Αν δεν ανησυχούσα για την κοινωνική αδικία, για την οικολογική κρίση, για την ανεπαρκή εκπαίδευση, την ανεργία, την έλλειψη υποδομών για δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου, για την ανευθυνότητα της δημόσιας διοίκησης, για τη δυσχερή οικονομική κατάσταση" είπε η Χριστίνα Παπαδημητρίου

"Αν δε με ενοχλούσε το σύστημα διακυβέρνησης του κράτους και η κοινωνική ανισότητα. Αν και ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα και αναμένουμε να υπάρχει η ισότητα των πολιτών δεν τηρείται πάντα αυτή η αρχή" είπε η Χρύσα Κυρίτση

"Αν δεν υπήρχε η πολιτική διαφθορά, αν οι πολιτικοί ενδιαφέρονταν πραγματικά για την περιοχή μας" είπε η Βανέσσα Δήμαρη

"Αν δε βίωνα έντονα το φαινόμενο του κοινωνικού ρατσισμού. Αν δεν έβλεπα συχνά να αντιμετωπίζονται οι αλλοεθνείς από συμπατριώτες μου ηλικιωμένους με σκληρότητα" είπε η Κων/να Γαλανάκου

"Αν η εκπαίδευση ήταν καλύτερη και οι μεταρρυθμίσεις βελτίωναν την κατάσταση στα σχολεία μας. Δεν αρκεί η αλλαγή βιβλίων και η στόχευση στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά η γενικότερη αναβάθμιση της παιδείας" είπε η Εύη Καρακαξά

"Αν υπήρχε σεβασμός των ατονικών δικαιωμάτων. Ποια δημοκρατία είναι υπεύθυνη για τη διαφύλαξη των ατομικών δικαιωμάτων και για την αποφυγή της καταπάτησης αυτών;" είπε η Αναστασία Ντραβάλια

"Αν δεν ήμουν μάρτυρας του κοινωνικού ρατσισμού, της διαφθοράς των πολιτικών και της καταστροφής των δασών" είπε ο Βασίλης Μαλλιαρός

Το χωριό μας Αρετή Καρατσιώρη και Αναστασία Ντραβάλια

Το χωριό Ματαράγκα είναι χτισμένο 13 χλμ ανατολικά της Καρδίτσας στο κέντρο της πεδιάδας και αποτελεί την έδρα του δήμου Άρνης που περιλαμβάνει επίσης τα χωριά Ερμήτσι, Πύργο Κιερίου και Κυψέλη. Ο πληθυσμός της είναι περίπου 1800 κάτοικοι.

Το όνομα του χωριού αποδίδεται στο γεγονός ότι αποτελούσε το μάτι (κέντρο) του κάμπου. Οι κάτοικοι της Ματαράγκας ανήκουν ολοκληρωτικά στην καραγκούνικη φυλή, είναι ελληνόφωνοι και θεωρούνται από τους αρχαιότερους κατοίκους στη Θεσσαλία.

Η Ματαράγκα είναι γενικά πολύ εύφορο χωριό με συνολική έκταση καλλιεργήσιμης γης τα 28.500 στρέμματα. Το μεγαλύτερο τμήμα αυτών των εκτάσεων καλύπτεται από καλλιέργειες βαμβακιού, σιταριού, τριφυλλιού, ζαχαρότευτλων και καλαμποκιού. Το έδαφος έχει επιφανειακά και υπόγεια νερά κατάλληλα για άδρευση. Οι κάτοικοι ασχολούνται και με την κτηνοτροφία. Το κλίμα χαρακτηρίζεται ηπειρωτικό με βαρείς χειμώνες και πολύ ζεστά καλοκαίρια.

Η συμβίωση μεταξύ των κατοίκων είναι ειρηνική, εξάλλου οι περισσότεροι συνδέονται μεταξύ τους με δεσμούς αίματος. Στο χωριό υπάρχουν δύο ιεροί ναοί, του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Νικολάου καθώς και ένα εξωκκλήσι του Αγίου Ανδρέα. Η Ματαράγκα διαθέτει παιδικό σταθμό, νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο και λυκειακές τάξεις. Για τις αθλητικές δραστηριότητες υπάρχει γήπεδο με φυσικό χόρτο καθώς και γήπεδο βόλλει και μπάσκετ.

Το χωριό διαπερνούν δύο κύριες οδικές αρτηρίες. Η παλαιά εθνική οδός Καρδίτσας-Λάρισας και ο δρόμος που διέρχεται μέσα από το κέντρο του χωριού και συνδέει τους Σοφάδες με τον Παλαμά. Το χωριό διαθέτει αρκετά εμπορικά καταστήματα που εξυπηρετούν τις ανάγκες των κατοίκων.

Μία φορά το χρόνο οι κάτοικοι συμμετέχουν σε πολιτιστικές εκδηλώσεις που τελούνται περί τα τέλη Αυγούστου ενώ στις 21 Μαρτίου γιορτάζεται η νίκη των Ελλήνων εναντίον των Τούρκων στη μάχη της Ματαράγκας.

Εκδήλωση μαθητών του σχολείου μας

Ποια δημοκρατία;

“..η ίδια είσαι εσύ, Δημοκρατία, αφρόντιστη και κακογερασμένη
βρώμικη και ντυμένη με κουρέλια που δεν σου πρέπουν..”
(παράφραση του Ομήρου, “Οδύσσεια” Ω 249-250)


Δύο από τις πιό χαρακτηριστικές ιδιότητες αυτού του μεταελληνικού κόσμου στον οποίον ζεί εδώ και 16 αιώνες η ανθρωπότητα, είναι η υπερβολική ασάφεια και η μεγάλη δεξιοτεχνία στην παραποίηση. Αυτή η ίδια η προέλευση άλλωστε του συγκεκριμένου “πολιτισμού” που τώρα κυριαρχεί, προϋποθέτει αξιωματικά κάτι τέτοιο, αφού ένας πολύ πονηρός τρόπος για να κρύβει κανείς την όποια ανεπιθύμητη, για αυτόν, αλήθεια είναι να μιλάει ακατανόητα ή με ασάφεια, αλλά και να παραχαράζει ή να παραποιεί γεγονότα και νοήματα. Ο E. A. Ράουτερ παρατηρούσε από την δεκαετία του 60 κιόλας ότι “όσο ασαφέστερα εκφράζεται κανείς, τόσο περισσότερο μένει κρυμμένο το ψέμα που υπάρχει στον λόγο του..” (“Η Κατασκευή Υπηκόων”)
Οι αρχαίοι, Έλληνες πρόγονοί μας, έδιδαν μεγάλη προσοχή στην ακριβολογία, για αυτό άλλωστε και έφθασαν την ανθρώπινη νόηση στα ύπατα ιστορικά της σημεία. Κάθε λέξη σήμαινε ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα, ούτε ένα χ παραπλήσιο, ούτε ένα ψ παρόμοιο. Από τους ομηρικούς κιόλας χρόνους, βρίσκουμε να χρησιμοποιούν εν συνόλω δώδεκα (12 !!!) ρήματα για το “βλέπω”, και συγκεκριμένα τα βλέπειν, θεωρείν, ειδείν, οράν, λεύσσειν, αθρείν, θεάσθαι, σκέπτεσθαι, όσσεσθαι, δενδίλλειν, δέρκεσθαι και παπταίνειν, ένα διαφορετικό δηλαδή ρήμα για κάθε διαφορετικό κοίταγμα.
Τι εστί ωστόσο Δημοκρατία; Πέρα από τους όποιους ισχυρισμούς των σύγχρονων απατεώνων και μεταπρατών του όρου (και αυτοί είναι δισεκατομμύρια..), αυτός ο όρος, τον οποίο γέννησε η υψηλή ακριβολογία των πολυθεϊστών πραγματικών Ελλήνων της αρχαιότητος, σημαίνει ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ, δηλαδή ΑΜΕΣΗ διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων από το εύτακτο σώμα των ενεργών πολιτών. Η ερμηνεία αυτή, δημιουργεί ωστόσο από μόνη της πρόβλημα, αφού εισάγει ως απαιτούμενα, δύο παντελώς ξένα προς την σύγχρονη “Δημοκρατία” στοιχεία, δηλαδή την ΑΜΕΣΟΤΗΤΑ (Άμεση Δημοκρατία) και την πολιτική ΑΥΤΕΝΕΡΓΕΙΑ.
Για τους προγόνους μας, , η Δημοκρατία αποτελούσε την ανώτατη βαθμίδα της πολιτικής Τέχνης, δηλαδή της διαχειρίσεως των πραγμάτων της Πατρίδος / Μητρίδος “Πόλεως” η οποία οριζόταν όχι με τρόπο μαγικό αλλά απτό, λογικό και άρα πλήρως κατανοήσιμο. Η Πατρίς / Μητρίς “Πόλις” (εκ της οποίας άλλωστε και η λέξη “Πολιτική”) μπορούσε να καταμετρηθεί και ορισθεί. .
Μία “Πόλις” δεν ήταν ωστόσο μόνον τα χώματα ή τα σπίτια της, όπως η ρωμαϊκή Urbs. Αυτό που επιπροσθέτως κοσμούσε τον όρο, ήταν η ύπαρξη του Δήμου, της ΜΟΙΡΑΣΙΑΣ δηλαδή των υποχρεώσεων και δικαιωμάτων, μέσα από (αυτο)θεσμούς που έδεναν σε συμπαγές πολιτικό σώμα τους πολίτες. Για τους πραγματικούς Έλληνες, δεν υπήρχε η σύγχρονη διάσταση, έως αντιπαλότητος, του προσωπικού στοιχείου από το πολιτικό, της προσωπικής συνειδήσεως από την κοινοτική. Δεν νοείτο για τους Έλληνες αδιαφορία για τα πολιτικά πράγματα ή αποφυγή σαφούς θέσεως, ιδίως σε περιπτώσεις διαμαχών.

Σήμερα η έκπτωση της Δημοκρατίας και του πολίτη οδήγησε τάχιστα σε αυτό που σήμερα όλοι μας διαπιστώνουμε γύρω μας, παρά το ότι σχεδόν κανείς δεν τολμάει να το ομολογήσει. Ένας τερατώδης συνδυασμός σκληρής ολιγαρχίας (πολύ επικίνδυνης μάλιστα αφού υποτίθεται ότι είναι, συν τοις άλλοις, και.. εκλεγμένη)
Η πραγματική και ΑΜΕΣΗ Δημοκρατία προϋποθέτει την εύκολη πρόσβαση του πολίτη στα αξιώματα της Εξουσίας, κάτι που ο σημερινός Κοινοβουλευτισμός δεν προσφέρει, με τα πλαφόν ποσοστών (στη χώρα μας μάλιστα μηδενίζεται ο όποιος πολιτικός λόγος αδυνατεί να ξεπεράσει το 3% των ψήφων), τις μη απλές αναλογικές και τα τεράστια οικονομικά μεγέθη που απαιτούνται για μία στοιχειωδώς αποτελεσματική προεκλογική προσπάθεια: “Ολιγαρχικό πολίτευμα υπάρχει όταν εξουσιάζουν το πολίτευμα εκείνοι που έχουν περιουσίες” τονίζει πολύ σωστά και με κάθε σαφήνεια ο Αριστοτέλης (“Πολιτικά” 1279β, 18). Προϋποθέτει επίσης την βουληφορία ΜΟΝΟΝ των ενεργών, ελευθεροφρόνων και πληροφορημένων πολιτών, αφού η εξίσωση των τελευταίων, μέσω της τρελλής “λογικής” μία ψήφος προς μία ψήφο, με τους αδιάφορους, τους φοβικούς και εν πλήρει άγνοια τυγχάνοντες, αποτελεί ουσιαστικά μία απαξίωση του ανθρώπου και μία τυραννία
. Αν, πάντως, κάποιοι αισθάνονται εξαιρετικά άβολα για την αμείλικτη καταδίκη των απαξιωτών της πολιτκής θέσεως, πράξεως, και εν τέλει ΜΕΘΕΞΕΩΣ, αν κάποιοι επίσης αγνοούν την επίσης αμείλικτη ρήση του Θουκυδίδου (Β, 40) ότι αυτός που δεν συμμετέχει στα κοινά πράγματα δεν είναι “φιλήσυχος” αλλά “αχρείος”(χαμένο κορμί, άχρηστος), λυπούμεθα αλλά πολύ ελάχιστα μπορούμε να πράξουμε για να τους ηρεμήσουμε. Άπαντες, ας θυμόμαστε πάντως, για επιδόρπιο, ότι η αρχή της υποδουλώσεώς μας εντοπίζεται στο σημείο που, εμείς οι ίδιοι, θεωρούμε μία σειρά από κακώς κείμενα πράγματα ως άξια να απολαμβάνουν αιωνίως ασυλίας και απυροβλήτου. Η αρχή της υποδουλώσεώς μας εντοπίζεται επίσης στο σημείο που μας έχουν κάποιοι άλλοι πείσει ότι ΟΛΕΣ τάχα οι σκέψεις που κουβαλάμε στο κεφάλι μας, είναι απολύτως δικές μας.

Άρθρο διασκευασμένο από περιοδικό «Διιπετές», τεύχος 35, Μάϊος “2000”
Αθηνά Φυτιλή
Φιλόλογος ( Λύκειο Δομενίκου)

Χαιρετισμός Διευθύντριας

Η Δημοκρατία χαρακτηρίζεται από τη συλλογική προσπάθεια των ατόμων των κοινωνικών ομάδων με σκοπό την εξυπηρέτηση κοινωνικών αναγκών και την επίλυση των προβλημάτων των πολιτών. Με γνώμονα τη διάσταση αυτή η Δημοκρατία σκοπεύει στην ανίχνευση, ανάδειξη και επίλυση των προβλημάτων και των ανησυχιών της νέας γενιάς και των μαθητών μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία. Με την παρούσα δράση οι μαθητές της Β΄ τάξης Λυκείου Ματαράγκας ανοίγουν ένα δίαυλο επικοινωνίας και συνεργασίας με νέους της ηλικίας τους με σκοπό μέσα από τις αρχές και τις αξίες της Δημοκρατίας να γίνουν μελλοντικοί ενεργοί και υπεύθυνοι πολίτες.
Χαιρετίζω την πρωτοβουλία των μαθητών των Λυκειακών Τάξεων του Γυμνασίου Ματαράγκας και της εξαίρετης Φιλολόγου κ. Δήμητρας Φυτιλή που τους καθοδηγεί στην προσπάθειά τους αυτή.
Η Διευθύντρια του σχολείου
Σπυριδούλα Κάμπα-Τριανταλή

Democracy

Τι θα ήθελα να αλλάξει....στην κοινωνία που ζω

Σχόλια μαθητών του σχολείου μας για όλα αυτά που τους απασχολούν...
Πώς θα καταστεί πιο δημοκρατική η κοινωνία στην οποία ζούμε;

Η έννοια της δημοκρατίας- Βασίλης Μαλλιαρός

Δημοκρατία

Η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα που έχουν ασπαστεί πολλές χώρες καθώς αποδεικνύεται ότι μέσω αυτής ένα κράτος μπορεί να γνωρίσει ταχεία ανάπτυξη και ο πολίτης να συμβάλει σημαντικά σ’ αυτό. Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα που δίνει στον πολίτη το δικαίωμα να εκλέγει εκείνος αυτούς που θα τον εκπροσωπήσουν και να επεμβαίνει ελέγχοντας και προτείνοντας, διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες ζωής. Η δημοκρατία ευνοεί την επίτευξη υψηλού βιοτικού επιπέδου, οι πολίτες μπορούν να αναπτύξουν ελεύθερα οικονομικές δραστηριότητες στα πλαίσια του νόμου. Με το νόμο προστατεύονται η ατομική ιδιοκτησία αλλά και τα δικαιώματα και το συμφέρον του πολίτη.

Στη δημοκρατία όλοι οι πολίτες έχουν δικαίωμα να αναλάβουν αξιώματα, χωρίς να παίζει ρόλο η κοινωνική τους καταγωγή ή η οικονομική τους κατάσταση. Αυτή η αρχή βέβαια συνδέεται πολύ στενά με την αρχή της αξιοκρατίας. Ο καθένας πολίτης έχει τη θέση εκείνη που του αρμόζει μέσα σε μια δημοκρατική πολιτεία. Ολόκληρη η πολιτεία μπορεί να λειτουργεί σωστά, αν βρίσκεται ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.

Η δημοκρατία επιτρέπει στον πολίτη να ζει άφοβα, να μορφώνεται, να δημιουργεί και να ζει αρμονικά με τους άλλους ανθρώπους γι΄ αυτό το λόγο και στο παρελθόν πολλοί λαοί έχουν δώσει πολλές μάχες για να κατακτήσουν τη δημοκρατία.

Όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στους νόμους. O ιστορικός Θουκυδίδης σκιαγραφώντας το πορτρέτο του Περικλή, λέει ότι δημοκρατία λεγόταν βέβαια το πολίτευμα, αλλά στην πραγματικότητα ήταν η εξουσία του πρώτου άντρα της πόλης, του Περικλή που αγαπούσε πολύ την Αθήνα και που φρόντιζε να την οδηγεί πάντα στο σωστό δρόμο, ακόμη κι αν χρειαζόταν για αυτό να πει στους συμπολίτες του πράγματα που δεν τους άρεσαν και που δεν ήθελαν να ακούσουν.

Όλοι είχαν τα ίδια δικαιώματα, αλλά και όλοι είχαν την ύψιστη υποχρέωση να τιμούν και να σέβονται τους νόμους. Γιατί μέλημα του νόμου είναι η διασφάλιση του κοινού συμφέροντος. Οι νόμοι είναι δίκαιοι και οι πολίτες τηρούν αυτούς τους νόμους, όχι από το φόβο της ποινής, αλλά από σεβασμό και απέναντι σε αυτούς που κάθε φορά βρίσκονται στην εξουσία και απέναντι στους νόμους και κυρίως, απέναντι σε εκείνους τους νόμους που έχουν θεσπιστεί για την προστασία των αδικημένων. Πρώτος υπηρέτης των νόμων οφείλει να είναι ο κυβερνήτης της πόλης.

Ο Αριστοτέλης, στα Πολιτικά του, αναφερόμενος στα είδη της δημοκρατίας, λέει ότι υπάρχει μια μορφή δημοκρατίας, στην οποία υπέρτατη αρχή είναι ο νόμος, ενώ σε άλλο είδος, υπέρτατη αρχή είναι ο λαός. Σχετικά με αυτό το δεύτερο είδος αναφέρει: «είναι η περίπτωση κατά την οποία τα ψηφίσματα έχουν μεγαλύτερη ισχύ από το νόμο, αυτό συμβαίνει στην πόλη όταν υπάρχουν και δρουν δημαγωγοί. Στις δημοκρατικές πόλεις που κυβερνιούνται κατά το νόμο, δεν κάνει ποτέ την εμφάνισή του ο δημαγωγός, αλλά είναι οι άριστοι πολίτες που έχουν την πρωτοκαθεδρία. Οι δημαγωγοί κάνουν την εμφάνισή τους εκεί όπου οι νόμοι δεν αποτελούν την υπέρτατη αρχή».

Άλλη βασική αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η ελευθερία λόγου. Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν για να δηλώσουν αυτή την έννοια τις λέξεις ισηγορία και παρρησία. Ισηγορία είναι το δικαίωμα που έχουν όλοι οι πολίτες να αγορεύσουν, να μιλήσουν στην Εκκλησία του Δήμου. Η παρρησία όμως είναι κάτι παραπάνω από την ισηγορία. Παρρησία είναι το δικαίωμα του πολίτη να μπορεί όχι απλώς να έχει το λόγο, αλλά να εκφράσει τη γνώμη του ελεύθερα, ακόμη και αν αυτή δεν είναι σύμφωνη με τη γνώμη των άλλων. Γιατί δεν έχει πραγματικά κανένα νόημα να πει κανείς τη γνώμη του, αν δεν μπορεί να εκφράσει ελεύθερα αυτό που πραγματικά πιστεύει χωρίς να αποδοκιμάζεται από τους άλλους για αυτό. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει μια ευρύτητα πνεύματος τέτοια, που να μπορεί να δεχτεί το διαφορετικό, το αντίθετο.

Αν η Αθήνα κατάφερε να φτάσει σε τέτοιο σημείο ακμής την εποχή του Περικλή ήταν γιατί οι σχέσεις πόλης-πολίτη ήταν αλληλένδετες. Ένας υπεύθυνος και σωστά διαμορφωμένος πολίτης τοποθετεί το καλό του συνόλου πάνω από το δικό του συμφέρον, επειδή καταλαβαίνει ότι αν το σύνολο δεν ευημερεί, μακροπρόθεσμα ούτε ο ίδιος θα ευημερεί. Και πάνω από όλα καταλαβαίνει ότι η δική του συμβολή είναι σημαντικότατη.

Η δημοκρατία χρειάζεται υπεύθυνους πολίτες. Πολίτες που να αναλαμβάνουν το μερίδιο της ευθύνης τους για όσα γίνονται. Πολίτες με ευρύτητα πνεύματος, απαλλαγμένους από φανατισμό, που ξέρουν να σέβονται την προσωπικότητα του διπλανού τους και να του αναγνωρίζουν το δικαίωμα να είναι διαφορετικός από αυτούς. Και από την άλλη μεριά, η πολιτεία οφείλει να σέβεται τους πολίτες της και να φροντίζει για το καλό όλων. Να δίνει σε όλους χωρίς διάκριση το δικαίωμα να μορφωθούν και να αναπτυχθούν ως προσωπικότητες. Να παρέχει ευκαιρίες για όλους και να στηρίζεται στην αξιοκρατία. Καθένας έχει μια θέση, ανεξάρτητα από το ποια είναι αυτή, στην οποία μπορεί να αποδώσει καλύτερα και να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο.

Ο πολίτης του 21ου αιώνα οφείλει να επιδείξει έντονη συμμετοχή και δράση στα της πολιτείας του, να άρει την αδράνεια, να αναπτύξει πρωτοβουλίες για να έχει λόγο στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του και στη βελτίωση της ζωής του.

Χαιρετισμός

Στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Εβδομάδας Τοπικής Δημοκρατίας δημιουργήθηκε το συγκεκριμένο ιστολόγιο. Συγγραφείς είναι οι μαθητές της Β Λυκείου αλλά και όσοι άλλοι μαθητές ή εκπαιδευτικοί του σχολείου μας επιθυμούν να συμβάλουν στη συγκεκριμένη δράση.

Καλή μας χρονιά