Καλά Χριστούγεννα και Καλή Πρωτοχρονιά

Θα κλείσω τις αναρτήσεις της φετινής χρονιάς με την αποχαιρετιστήρια επιστολή του Γκαμπριέλ Γκαρθία Μάρκες. Η Κ. Κάμπα μάς ευχήθηκε Καλά Χριστούγεννα μέσω αυτής της επιστολής. Δεν θα ήθελα να περάσω σε πρέπει και ηθικοδιδακτισμούς. Είναι σίγουρα όμορφο που ο καθένας αντιλαμβάνεται τη ζωή του με το δικό του τρόπο και είναι κατάκτηση να έχει τη δυνατότητα να απολαμβάνει την κάθε στιγμή έτσι ώστε να αποδεικνύει την τεράστια αξία της ύπαρξής του.

Ο Αόρατος Πωλ

Το βιβλίο αυτό θα διαβάσουν οι μαθητές της Α Γυμνασίου του σχολείου μας και στη συνέχεια θα έχουν τη δυνατότητα να συζητήσουν με τη συγγραφέα του βιβλίου. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί το Μάρτιο σε συνεργασία με τις εκδόσεις Ψυχογιός. Συστήνω στους μαθητές και των άλλων τάξεων του Γυμνασίου να διαβάσουν το βιβλίο αυτό που με εύστοχο τρόπο παρουσιάζει την προσωπική περιπέτεια ενός παιδιού από την Αλβανία που έρχεται στην Ελλάδα και τον αγώνα που κάνει για να ενταχθεί στην ελληνική κοινωνία. Θα τα καταφέρει άραγε;

Τα ανθρώπινα δικαιώματα!

Η ελληνική παιδεία από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα-της Ελένης Στεργίου

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_100143_12/02/2007_181469

Συμπλήρωσε το σταυρόλεξο- Αρχαία Αθήνα και Σπάρτη

http://www.e-yliko.gr/htmls/istoria/games/files/JcrossAncGr/athenssparta1.htm

Μινωική Κρήτη

ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΡΟΝΟ

ΦΩΝΕΣ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ ΕΡΕΥΝΑ ΣΕ ΜΑΘΗΤΕΣ ΛΥΚΕΙΟΥ

Το «τέλος»... της εφηβείας!

Πριν από 15 περίπου χρόνια το (τότε) υφυπουργείο Νέας Γενιάς ανέθεσε στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ) μία έρευνα με αντικείμενο τη μελέτη της διάθεσης του χρόνου και των διαπροσωπικών σχέσεων των νέων της εποχής. Τα αποτελέσματα της έρευνας αυτής χαρτογραφούσαν τις διάφορες δραστηριότητες των νέων κατά τη διάρκεια του ελεύθερου χρόνου τους, πέραν της σχολικής απασχόλησης, καθώς και τους όρους αξιοποίησής του.

Σε παρόμοιες νεώτερες έρευνες, μικρότερης βεβαίως εμβέλειας, που πραγματοποιήθηκαν στον μαθητικό πληθυσμό όλων των βαθμίδων, στις αρχές της δεκαετίας του '90, παρουσιάζεται για πρώτη φορά ένα ποσοστό μαθητών της τάξεως του 20% κατά μέσον όρο που στις ερωτήσεις για τον τρόπο αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου τους δηλώνει ευθέως ότι δεν έχει ελεύθερο χρόνο (πίνακας 1).

ΠΙΝΑΚΑΣ 1. ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ (1993/95)
	Αθήνας - Πειραιάς (1)	Κρήτη (2)	Έβρος (3)
Δεν έχω ελεύθερο χρόνο	18%	20%	23%
Πηγή : (1) Έρευνα του Χρ. Κάτσικα σε μαθητές σχολείων του Λεκανοπεδίου (2) Έρευνα του εκπαιδευτικού Γ. Βεκίνη σε σχολεία του Αγίου Νικολάου Κρήτης (3) Έρευνα των εκπαιδευτικών Χρ. Ιωαννίδη - Ελένης Ιωαννίδου σε σχολεία της Αλεξανδρούπολης στα πλαίσια προγράμματος περιβαλλοντικής εκπαίδευσης.

Είναι αλήθεια ότι την τελευταία δεκαετία ιδιαίτερα, ο σχολικός χρόνος είχε μια τάση επεκτατισμού εις βάρος του ελεύθερου χρόνου και αυτό δεν αφορούσε πάντα αποκλειστικά την τελευταία τάξη του Λυκείου, με τις ιδιαίτερες εξεταστικές της προτεραιότητες. Ένα τμήμα του μαθητικού πληθυσμού, ακόμη και στην ευαίσθητη ηλικία των 6-12 ετών «έτρεχε» να προλάβει μαζί με το σχολείο, τις ξένες γλώσσες, τα ωδεία, τα μπαλέτα, τα φροντιστήρια, καθώς δεν ήταν λίγοι οι γονείς εκείνοι που προσδιόριζαν ασφυκτικά και μονοδιάστατα την καθημερινή ζωή των παιδιών, προσανατολίζοντας σε διευθετήσεις του ελεύθερου χρόνου που αποσκοπούσαν στην απόκτηση όσο το δυνατόν περισσοτέρων τίτλων σπουδών και τυπικών προσόντων.

Την έλλειψη ελεύθερου χρόνου από τις μικρές κιόλας ηλικίες, την ίδια περίπου περίοδο, διαπιστώνει και η πληθυσμιακή Διαχρονική Μελέτη της Υγείας και Συμπεριφοράς των Ελληνοπαίδων, που πραγματοποίησε η Α' Παιδιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών στην οποία συνοψίζεται ότι ένα σημαντικό ποσοστό παιδιών στη χώρα μας, ίσο με 15% περίπου, δεν έχουν καθόλου ελεύθερο χρόνο καθώς σπρώχνονται στην «αρένα» του σχολικού ανταγωνισμού από την πρώτη σχολική τους ηλικία.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΣΑΣ;

Αυτή την ερώτηση απευθύναμε με ερωτηματολόγιο, ανάμεσα σε άλλες, στην περίοδο από 20 Οκτωβρίου έως 10 Νοεμβρίου 1999, σε 672 μαθητές της Β' τάξης Λυκείων που φοιτούν σε σχολεία της Νέας Σμύρνης, της Καλλιθέας, του Αιγάλεω, του Παλαιού Φαλήρου, του Χαϊδαρίου, του Κορυδαλλού, της Αγίας Βαρβάρας, του Ιλίου, του Καματερού, του Πειραιά, του Βόλου, της Νέας Ιωνίας, της Δράμας, της Ηγουμενίτσας, της Δωδεκανήσου (Ρόδος, Κάλυμνος), της Πάτρας, του Ηρακλείου Κρήτης, των Τρικάλων, της Κέρκυρας, του Αγρινίου και της Θεσσαλονίκης.

Η απάντηση;

Οκτώ περίπου στους δέκα 16χρονους μαθητές δήλωσαν ότι δεν έχουν «καθόλου» ελεύθερο χρόνο! (Πίνακας 2).

ΠΙΝΑΚΑΣ 2. ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΑΣ ΧΡΟΝΟΣ;
	Καθόλου	Μία ώρα περίπου ημερησίως	Δύο ώρες περίπου ημερησίως	Περισσότερο
Ο ελεύθερος χρόνος μου είναι	76%	17%	6%	1%
Πηγή : (1) Έρευνα του Χρ. Κάτσικα σε σε 672 μαθητές της Β' τάξης Λυκείων που φοιτούν σε σχολεία της Νέας Σμύρνης, της Καλλιθέας, του Αιγάλεω, του Παλαιού Φαλήρου, του Χαϊδαρίου, του Κορυδαλλού, της Αγίας Βαρβάρας, του Ιλίου, του Καματερού, του Πειραιά, του Βόλου, της Νέας Ιωνίας, της Δράμας, της Ηγουμενίτσας, της Δωδεκανήσου (Ρόδος, Κάλυμνος), της Πάτρας, του Ηρακλείου Κρήτης, των Τρικάλων, της Κέρκυρας, του Αγρινίου και της Θεσσαλονίκης.

Η καθημερινή ζωή ενός μεγάλου αριθμού μαθητών που φοιτούν φέτος στη Β' Λυκείου έχει μετατραπεί σ' ένα «διαρκές σχολείο - φροντιστήριο». Έξι με επτά ώρες διδασκαλίας την ημέρα στο σχολείο, άλλες τρεις ώρες φροντιστήριο χωρίς να εξαιρείται το Σαββατοκύριακο, δύο ώρες διάβασμα, μία με δύο ώρες ξένη γλώσσα και μία έως δύο ώρες μετακινήσεις, σύνολο 70-80 ώρες περίπου εβδομαδιαίως, σημαίνει χρονική και αντίστοιχη ψυχική επιβάρυνση του μαθητή που εξοστρακίζει τον ελεύθερο χρόνο (πίνακας 3).

ΠΙΝΑΚΑΣ 3. ΣΧΟΛΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΗΣ Β΄ ΛΥΚΕΙΟΥ (εβδομαδιαίως)
Ώρες διαβάσματος για σχολείο - φροντιστήριο Ώρες σχολικού προγράμματος Ώρες φροντιτηριακών μαθημα΄των Χρόνος μετακινήσεων (σχολείο - φροντιστήρια) Ώρες φροντιστηρίου ξένης γλώσσας	12 32 14-21 6-8 6-8
Σύνολο	70-81

Ο προϋπολογισμός... του χρόνου

«Το 70% κάθησε τον Ιούλιο του '98 στην Αθήνα για να προχωρήσει στην ύλη...Στηντσάντα τους υπάρχουν δύο τετράδια για κάθε μάθημα,ένα του σχολείου και ένα τουφροντιστηρίου...Ο χρόνος ο ελεύθερος δεν φθάνει για να διαβάσουν τις διπλέςεργασίες τους...Η μελέτη σε βάθος αντικαθίσταται από ένα αγχώδες τρέξιμοεπιφανειακής επαφής με το μάθημα» (εκπαιδευτικός).

Στο «περιβάλλον» των εξεταστικών πρακτικών του Ενιαίου Λυκείου ο σχολικός χρόνος παρουσιάζει ανεπάρκεια και γι' αυτό απαιτεί κατάλληλο «προϋπολογισμό», καθώς και «διαχείριση» για την επιλογή κατάλληλων μορφών «επένδυσης» και την αποφυγή «σπατάλης».

Είναι φανερό πως αυτού του είδους οι «προβολές» μπορούν να αποδοθούν στην κυριαρχία της τεχνοκρατικής ιδεολογίας και την προτεραιότητα των μεγεθών κόστους και αποτελέσματος που από τον χώρο της βιομηχανίας και των επιχειρήσεων μεταφέρονται στην καρδιά της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Η «οικονομική» αυτή προσέγγιση αντιμετωπίζει τον χρόνο ως μεταβλητή εισροής στην εκπαιδευτική διαδικασία για τη μεγιστοποίηση της αποδοτικότητας.

Αυτή η σχολική πραγματικότητα δεν μπορεί παρά να βαρύνει στην επικοινωνία ανάμεσα σε μαθητές και εκπαιδευτικούς, γεγονός που συνεισφέρει δραστικά στον κατάλογο των αρνητικών επιπτώσεων στη διαδικασία κοινωνικοποίησης, στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του μαθητή.

Μπορούμε να μιλήσουμε, χωρίς υπερβολή, για το τέλος της εφηβείας, καθώς όχι μόνο η παιδικότητα εξοστρακίζεται, συνθλίβεται στο ασφυκτικό εμβαδόν του εκσχολισμού της καθημερινής ζωής του 16χρονου, σε ένα σχολείο που από τη μια δεν είναι σε θέση να ενσωματώσει στις παιδαγωγικές του δραστηριότητες εκείνα για τα οποία οι μαθητές του απαρνιούνται τον ελεύθερο χρόνο τους και από την άλλη εξορίζει από τα όρια του σχολικού χώρου τον αυθορμητισμό, την ανάληψη πρωτοβουλιών, την άσκηση κριτικής, τον διάλογο, τις εξωμαθησιακές δραστηριότητες, καθώς όλες οι «παρεκκλίσεις» από το πρόγραμμα θα πρέπει να εγκαταλειφθούν στο όνομα της «ύλης» που δεν αστειεύεται...

Η «εξεταστική Χάρυβδη» καταπίνει και το τελευταίο ίχνος ελεύθερου χρόνου, ενώ την ίδια στιγμή η «εξεταστική Κίρκη» εξαφανίζει κάθε διάθεση επικοινωνίας, ουσιαστικής επαφής με τη γνώση, «ξαφρίζοντας την κρέμα» του μαθητικού αυθορμητισμού, της αμφισβήτησης, της χαράς.

Καλά... εσύ τελείωσες νωρίς!

Κυριακή 8 μ.μ.έξω από συνοικιακό φροντιστήριο στην Ηλιούπολη.Δεκάδες μαθητές στην είσοδο ετοιμάζονται να αναχωρήσουν.Μόλις έχουν τελειώσει το διαγώνισμαστηΦυσική.

Αν διαβάσει κανείς το έγχρωμο, πολυσέλιδο, διαφημιστικό φυλλάδιο του υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, το οποίο με τίτλο «Μετά το Γυμνάσιο, τι;» κυκλοφόρησε σε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα και στο πιο απομακρυσμένο Λύκειο της χώρας, θα διαπιστώσει ότι μια από τις «υποσχετικές» του Ενιαίου Λυκείου, τυπωμένη με μαύρα ιλουστρασιόν γράμματα, είναι ο «περισσότερος ελεύθερος και δημιουργικός χρόνος» που προσφέρεται στον μαθητικό πληθυσμό. Όμως, πόσο ο «αναγεννησιακός λόγος» περί «αύξησης του ελεύθερου χρόνου» κυοφορείται στο έδαφος της πραγματικότητας και δεν αποτελεί λεκτικό πυροτέχνημα, στο όνομα μιας προσφοράς που δεν παρέχεται;

Τεστ κοπώσεως στα δεκαέξι!

«Βλέπω τα παιδιά το πρωί στην τάξη και μοιάζουν σαν να έχει περάσει πάνω τουςμυλόπετρα» (εκπαιδευτικός).

Το «παιδαγωγικό ευαγγέλιο» του Ενιαίου Λυκείου δίνει προτεραιότητα στην επιλεκτική λειτουργία του σχολείου, προσεγγίζει με όρους εντατικοποίησης τη σχέση του μαθητικού πληθυσμού με τη διδακτική διαδικασία, μετατρέπει τις τάξεις σε αρένες ενός αδυσώπητου ανταγωνισμού. Αν θα ήθελε κανείς να σκιαγραφήσει με λέξεις-«κλειδιά» τα χαρακτηριστικά του Ενιαίου Λυκείου, θα εστίαζε στην αποθέωση των ελεγκτικών και εξεταστικών λειτουργιών, στη διευρυμένη διδακτέα ύλη, στην έλλειψη χρόνου, στον προσανατολισμό σε αξίες ανταλλαγής (βαθμοί, τίτλοι σπουδών), στην ασφυκτική πίεση για επίδοση, στη μάθηση που χαρακτηρίζεται από τον ανταγωνισμό και την αντιπαλότητα και στη φορμαλιστική πρακτική.

Αυτή ακριβώς η νέα πραγματικότητα είναι ο πλοηγός της έντασης της αναζήτησης από τους μαθητές και τις οικογένειές τους «φροντιστηριακού στεγάστρου» ατομικής προστασίας, για την εξασφάλιση καλής θέσης στη «σειρά προτεραιότητας» στη σχολική αγορά.

«Πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω τέτοιο άγχος με τον χρόνο...Δεν ξέρω αν μπορώ νααντέξω αυτή την πίεση μέχρι τέλους....»

Θέμα γονιδίων η κακή οδήγηση;

Μερικοί άνθρωποι γεννιούνται κακοί οδηγοί, επειδή διαθέτουν μια παραλλαγή ενός γονιδίου, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, που για πρώτη φορά διαπιστώνει ότι υπάρχουν και γενετικοί παράγοντες, οι οποίοι επηρεάζουν την οδήγηση.

Η μελέτη ανακάλυψε ότι όσοι διαθέτουν το συγκεκριμένο γονίδιο, αποδίδουν, κατά μέσο όρο, τουλάχιστον 20% χειρότερα στα τεστ οδήγησης σε σχέση με όσους δεν το έχουν. Το ανησυχητικό είναι ότι εκτιμάται πως, τουλάχιστον στις ΗΠΑ, περίπου ένας στους τρεις ανθρώπους (30%) έχει αυτήν την παραλλαγή του γονιδίου.

Η έρευνα έγινε από ερευνητές υπό τον καθηγητή νευρολογίας Στίβεν Κράμερ του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας-Ιρβάιν και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Cerebral Cortex (Εγκεφαλικός Φλοιός), σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ. Η μελέτη χρησιμοποίησε ηλεκτρονικό προσομοιωτή οδήγησης, στον οποίο οι εθελοντές κλήθηκαν να οδηγήσουν ένα εικονικό όχημα σε ένα δρόμο με δύσκολες στροφές. Όσοι είχαν το γονίδιο, δυσκολεύονταν αρκετά περισσότερο να μείνουν στο δρόμο και να μην ξεφύγουν από αυτόν.

«Όσοι έχουν το γονίδιο, κάνουν περισσότερα λάθη ήδη από το ξεκίνημα της οδήγησης και ξεχνούν τα περισσότερα από αυτά που έμαθαν, με το πέρασμα του χρόνου», δήλωσε ο Κράμερ, τα πειράματα του οποίου περιλάμβαναν 29 άτομα, επτά άτομα με το γονίδιο και 22 χωρίς αυτό. Το γονίδιο ελέγχει μια πρωτεϊνη (BDNF), η οποία επηρεάζει την μνήμη.

Αν και δεν υπάρχει κάποιο τεστ για να ξέρει κάποιος άμεσα αν έχει το γονίδιο στο DNA του, ίσως υπάρχει τελικά ένα πείραμα που γίνεται συνεχώς γύρω μας. «Είμαι περίεργος να ελέγξω τη γενετική δομή των ανθρώπων που εμπλέκονται σε αυτοκινητιστικά ατυχήματα. Αναρωτιέμαι αν το ποσοστό ατυχημάτων είναι υψηλότερο στους οδηγούς με το συγκεκριμένο γονίδιο», πρόσθεσε ο υπεύθυνος της έρευνας.

Λόγω πάντως του μικρού αριθμού των συμμετεχόντων στην έρευνα, τα αποτελέσματά της θα πρέπει να επιβεβαιωθούν από μεταγενέστερες ευρύτερες μελέτες

Πολύ πριν την Greenpeace

Η Διδασκαλία των Τριών Ιεραρχών για τη σχέση ανθρώπου-φύσης

Αντίθετα με ότι συμβαίνει στην Δύση, εις την καθ’ ημάς Ανατολή, οι τρεις Ιεράρχες όταν καλούνται να σχολιάσουν το βιβλίο της Αγίας Γραφής, Γένεση, κάνουν μια μεγάλη τομή στην σχέση ανθρώπου – φύσης, που στην ουσία είναι η λύση του οικολογικού προβλήματος. Δέχονται την δημιουργία κόσμου και ανθρώπου, ως αποτέλεσμα της ελεύθερης αγαπητικής ενέργειας του Τριαδικού Θεού. Έτσι όταν ο άνθρωπος κοιτάζει γύρω του, οφείλει να βλέπει παντού την αγαπητική ενέργεια του Θεού, ακόμα και στα πιο μικρά πράγματα, έστω και αν αυτά είναι άψυχα. Άρα δεν μπορεί να κακοποιεί τη φύση, γιατί τότε αρνείται αυτή την αγάπη του Θεού. Στο σημείο αυτό για να γίνουμε πιο κατανοητοί ας μας επιτραπεί να αναφέρουμε μια επιστολή που έστειλε ο γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής σε ένα πνευματικό του παιδί : « Να ακούσεις τα άγρια βράχια, τους μυστικούς θεολόγους να σου αναπτύσσουν βαθιά νοήματα και νου προς τον Κτίστη. Θεολογούν οι άφωνοι θεολόγοι, τα ωραία βραχάκια και όλη η φύση. Το καθένα με τη φωνή ή την αφωνία του. Εάν αγγίξεις με το χέρι ένα μικρό χορταράκι ευθύς φωνάζει πολύ δυνατά με την φυσική ευωδιά του. ωχ ! Δεν με βλέπεις, αλλά με κτύπησες! Και όλα έχουν την φωνή τους, όταν με το φύσημα του αέρα κινούμενα, γίνονται αρμονική μουσική δοξολογία προς τον Θεό. Τι να πούμε δε περισσότερο για τα ερπετά και τα πουλιά. Όταν ο άγιος έστειλε το μαθητή του να πει στους βατράχους να σωπάσουν για να διαβάσουν το Μεσονυκτικό, εκείνοι του απάντησαν: Κάντε υπομονή να τελειώσουμε τον όρθρο!»
Η αρμονική σχέση ανθρώπου – περιβάλλοντος φαίνεται επίσης, όταν ο Θεός ορίζει τον Αδάμ ως εργάτη και φύλακα του Παραδείσου. Και το αποκορύφωμα της σχέσης αυτής μας παραδίδεται γλαφυρά, όταν όλα τα έμβια όντα από πουλιά μέχρι ερπετά και θηρία οδηγούνται μπροστά του για να τους δώσει όνομα.
Το ρήμα γιγνώσκω δηλ. γνωρίζω που τόσα δεινά προκάλεσε στην φύση αφού η δυτική διανόηση το ερμήνευσε ως κατοχή και ξέσχισμα του ερευνούντος αντικειμένου για να μας αποκαλύψει τα μυστικά του, στην Πατερική Ορθόδοξη σκέψη ερμηνεύεται ως σχέση και μάλιστα από τις κορυφαίες αφού ταυτίζεται με την ερωτική αγαπητική σχέση και συνεύρεση. "Και γνώρισε ο Αδάμ την Εύα την γυναίκα του – μας διηγείται η Γένεση – και γέννησε τον Κάϊν."
Στην καθ’ ημάς Ορθόδοξη Ανατολή δεν χρειαζόμαστε την καθιέρωση Παγκόσμιας ημέρας προστασίας του Περιβάλλοντος, για την υπενθύμιση του σεβασμού μας προς το Περιβάλλον, επειδή κάθε Κυριακή και γιορτή όταν ο πιστός μετέχει στην Θεία Λειτουργία του Ιωάννη Χρυσοστόμου ή του Μεγάλου Βασιλείου, καλείται να βιώσει τη σχέση με το Θεό, τον συνάνθρωπο και το περιβάλλον. Η ευχαριστιακή αυτή κίνηση του πιστού σημαίνει αναγνώριση του υλικού κόσμου ως δώρο και ευλογία της αγάπης του Θεού και όχι ως ένα ουδέτερο αντικείμενο προς κτήση και κατάκτηση, προς χρήση και κατάχρηση. Γι’ αυτό και οι Θείες λειτουργίες των δύο ανωτέρω Ιεραρχών είναι γεμάτες από παρακλήσεις και ευχές προς τον Θεό για την ακεραιότητα και την σωτηρία ολόκληρης της υλικής δημιουργίας. «Επισκέψου μας Κύριε με τη καλοσύνη σου, λέει ο Μέγας Βασίλειος. Χάρισε μας ούριους και ωφέλιμους ανέμους. Ειρηνικές βροχές για την καρποφορία της γης δώρισέ μας. Ευλόγησε με την καλοσύνη σου όλο το έτος που διανύουμε». Ας μας επιτραπεί ακόμα μια ευχή από τη Θεία Λειτουργία του αποστόλου Μάρκου: « Προσευχηθείτε για καλούς ανέμους και καρπούς της γης. Υπέρ της συμμέτρου ανόδου των ποταμίσιων νερών. Υπέρ των καλών βροχών και των σπόρων της γης. Τις καλές βροχές στείλε, στους τόπους που τις έχουν ανάγκη. Τα ποταμίσια νερά ανύψωσε με μέτρο σύμφωνα με τη χάρη σου. Τους καρπούς της γης αύξησε για σπορά και θερισμό».

Βέβαια, δεν τρέφουμε αυταπάτες πως η λύση του οικολογικού προβλήματος είναι εύκολη. Τεράστια οικονομικά συμφέροντα διακυβεύονται καθημερινά που δεν επιτρέπουν την λύση του. Ο πολιτισμός και η οικονομία σήμερα βασίζονται όχι στην κατανάλωση αλλά στην υπερκατανάλωση των προϊόντων. Για να καλυφθεί λοιπόν αυτή η υπερκατανάλωση λεηλατείται και καταξεσχίζεται ο πλανήτης μας. Όλοι είμαστε υπεύθυνοι για αυτή τη κατάντια πιστοί ή όχι.
Δυστυχώς σχεδόν όλοι μας με ημίμετρα και με τουφεκιές στον αέρα προσπαθούμε να ξορκίσουμε το κακό. Άλλοτε εμπιστευόμενοι τις κυβερνήσεις μας, οι οποίες όμως, το μόνο που κάνουν είναι να εξυπηρετούν τα συμφέροντα αυτών που χρηματοδότησαν τις προεκλογικές τους εκστρατείες αποχαρακτηρίζοντας με νόμους δασικές εκτάσεις, και δίνοντάς τες για οικοδόμηση. Έτσι εκεί που παλιά βλέπαμε τα δέντρα του δάσος σήμερα βλέπουμε δάσος από μεζονέτες και βίλες των μεγαλογιατρών, μεγαλοδικηγόρων, εφοπλιστών, ανώτατων δικαστικών και όλων αυτών που καλούνται άρχουσα τάξη. Άλλοτε εμπιστευόμενοι άτομα που δήλωσαν οικολόγοι για να εκλεγούν βουλευτές και να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία τους, με αποτέλεσμα να συκοφαντούνται άτομα και οργανώσεις με αγνά οικολογικά αισθήματα. Ποιος μπορεί άραγε να ξεχάσει την αλγεινή εντύπωση που είχε προκαλέσει στο πανελλήνιο πριν μερικά χρόνια οικολόγος βουλευτίνα, όταν πεισματικά αρνούνταν να παραιτηθεί από το αξίωμά της για να το καταλάβει κάποια άλλη, μιας και αυτό είχε συμφωνηθεί μεταξύ των συνεργαζόμενων οικολογικών κομμάτων. Ή πως ξεκίνησαν και πως κατάντησαν ένα από τα μεγαλύτερα οικολογικά κινήματα στην Ευρώπη οι Πράσινοι της Γερμανίας.
Τέτοια βέβαια νοσηρά φαινόμενα εμφανίζονται και στους κόλπους της Εκκλησίας. Ο ηγούμενος της μονής Πεντέλης κατήγγειλε προ ετών, τον επικεφαλής μιας μη κερδοσκοπικής εκκλησιαστικής οργάνωσης, πως επιθυμεί να πάρει τα κτήματα της μονής, και εκεί που σήμερα είναι πνεύμονας πρασίνου να υψώσει ξενοδοχεία και άλλα τσιμεντένια καταλύματα. Έτσι έχουμε καταντήσει. Τσιμέντο παντού τσιμέντο.
Εάν πράγματι επιθυμούμε να σωθεί ο πανέμορφος αυτός πλανήτης που ζούμε, οφείλουμε να ακολουθήσουμε το δρόμο που μας δείχνουν ο Μ. Β., ο Μ. Γρ. και ο Ιω. ο Χρυσ. Και αυτός είναι, η θέαση του κόσμου ως δημιουργίας της ελεύθερης αγαπητικής ενέργειας του Τριαδικού Θεού. Αν το πιστέψει αυτό ο άνθρωπος θα υποχρεώσει τον εαυτό του πρώτα και μετά τους κρατούντες να ενεργήσουν έτσι, ώστε να σωθεί αυτό το στολίδι που λέγεται γη.

Η επιστολή ενός Ινδιάνου αρχηγού στον Πρόεδρο των ΗΠΑ

Θα επιθυμούσαμε να ολοκληρώσουμε το σημερινό άρθρο μας προς τιμήν των Τριών Ιεραρχών, με το απόσπασμα επιστολής που έστειλε ο αρχηγός της ινδιάνικης φυλής Σουάμι το 1855 ονόματι Σηάτλ, στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Φράνκλιν Πηρς, ο οποίος του είχε ζητήσει να πουλήσει τη γη του: «Πως μπορείτε ν’ αγοράζετε ή να πουλάτε τον ουρανό ή τη θέρμη της γης; Τούτη η ιδέα είναι παράξενη για μας. Μα η φρεσκάδα του αέρα και το σπινθηροβόλημα του νερού δεν είναι ιδιοκτησία μας. Πως μπορείτε σεις να τ’ αγοράσετε από εμάς; Κάθε κομμάτι τούτης της γης είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε πευκοβελόνα που τη χτυπάνε οι ακτίνες του ήλιου, κάθε αμμουδερή όχθη, το πούσι στα σκοτεινά δάση, κάθε ξέφωτο, κάθε έντομο που βουίζει, είναι άγιο στη μνήμη και την εμπειρία του λαού μας. Ξέρουμε ότι ο λευκός άνθρωπος δεν καταλαβαίνει τα φερσίματά μας. Την μια μεριά της γης την βλέπει ίδια με την άλλη, γιατί είναι ένας ξένος που’ ρχεται τη νύχτα και αρπάζει από τη γη ότι έχει ανάγκη. Η γη δεν είναι αδέρφι του, είναι εχθρός του, και αφού την κατακτήσει, την αφήνει πίσω και προχωράει. Η αχορτασιά του θα καταβροχθίσει τη γη και θ’ αφήσει πίσω μονάχα μια έρημο. Η θέα των πόλεών σας πονάει τα μάτια του κόκκινου ανθρώπου. Όμως μπορεί να φταίει που ο κόκκινος άνθρωπος είναι ένας άγριος και δεν καταλαβαίνει».

I've learned

I’ve learned
I've learned that no matter what happens, or how bad it seems today, life does go on, and it may be better tomorrow.

I've learned that you can tell a lot about a person by the way he/she handles a rainy day and lost luggage.

I've learned that regardless of your relationship with your parents, you'll miss them when they're gone from your life.

I've learned that making a "living" is not the same thing as making a "life."

I've learned that life sometimes gives you a second chance.

I've learned that you shouldn't go through life with a catcher's mitt on both hands. You need to be able to throw something back.

I've learned that whenever I decide something with an open heart, I usually make the right decision.

I've learned that even when I have pains, I don't have to be one.

I've learned that every day you should reach out and touch someone.

People love that human touch - holding hands, a warm hug, or just a friendly pat on the back.

I've learned that I still have a lot to learn.

Dreams
The first day of school our professor introduced himself and challenged us to get to know someone we didn't already know. I stood up to look around when a gentle hand touched my shoulder.

I turned around to find a wrinkled, little old lady beaming up at me with a smile that that lit up her entire being.

She said, "Hi, handsome. My name is Rose. I'm eighty-seven years old. Can I give you a hug?" I laughed and enthusiastically responded, "Of course you may!" and she gave me a giant squeeze.

"Why are you in college at such a young, innocent age?" I asked.

She jokingly replied, "I'm here to meet a rich husband, get married, have a couple of children, and then retire and travel."

"No seriously," I asked. I was curious what may have motivated her to be taking on this challenge at her age.

"I always dreamed of having a college education and now I'm getting one!" she told me.

After class we walked to the student union building and share a chocolate milkshake. We became instant friends. Every day for the next three months we would leave class together and talk nonstop. I was always mesmerized listening to this "time machine" as she shared her wisdom and experience with me.

Over the course of the year, Rose became a campus icon and she easily made friends wherever she went. She loved to dress up and she reveled in the attention bestowed upon her from the other students. She was living it up.

At the end of the semester we invited Rose to speak at our football banquet. I'll never forget what she taught us. She was introduced and stepped up to the podium. As she began to deliver her prepared speech, she dropped her three by five cards on the floor. Frustrated and a little embarrassed she leaned into the microphone and simply said, "I'm sorry I'm so jittery. I gave up beer for Lent and this whiskey is killing me! I'll never get my speech back in order so let me just tell you what I know."

As we laughed she cleared her throat and began: "We do not stop playing because we are old; we grow old because we stop playing. There are only four secrets to staying young, being happy, and achieving success. "You have to laugh and find humor every day. You've got to have a dream. When you lose your dreams, you die. We have so many people walking around who are dean and don't even know it!"

"There is a huge difference between growing older and growing up. If you are nineteen years old and lie in bed for one full year and don't do one productive thing, you will turn twenty years old. If I am eighty-seven years old and stay in bed for a year and never do anything I will turn eighty-eight. Anybody can grow older. That doesn't take any talent or ability. The idea is to grow up by always finding the opportunity in change."

"Have no regrets. The elderly usually don't have regrets for what we did, but rather for things we did not do. The only people who fear death are those with regrets."

She concluded her speech by courageously singing The Rose. She challenged each of us to study the lyrics and live them out in our daily lives. At the years end Rose finished the college degree she had begun all those years ago.

One week after graduation Rose died peacefully in her sleep.

Over two thousand college students attended her funeral in tribute to the wonderful woman who taught by example that it's never too late to be all you can possibly be.

If you read this, please send this peaceful word of advise to your fiends and family. We send these words in loving memory of ROSE.

Remember, GROWING OLDER IS MANDATORY, GROWING UP IS OPTIONAL.

Ο Αλφρέδος Νομπέλ και το βραβείο που κόντεψε να μην αθλοθετηθεί

Του Lawrence Altman, The New York Times

Οταν ο Αλφρέδος Νομπέλ, ο Σουηδός εφευρέτης της δυναμίτιδας και άλλων ισχυρότερων εκρηκτικών, πέθανε το 1896, κληροδότησε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του, για την αθλοθέτηση πέντε ετήσιων βραβείων, που θα τιμούσαν την πρωτότυπη έρευνα. Τα βραβεία Νομπέλ Χημείας, Ιατρικής και Φυσικής αναδείχθηκαν ως τα πιο σημαντικά στους τομείς αυτούς. Δύο άλλες κατηγορίες, αυτές της Λογοτεχνίας και της Ειρήνης, παραμένουν πάντα αμφιλεγόμενες.

Λίγοι γνωρίζουν, όμως, ότι τα βραβεία Νομπέλ κόντεψαν να μην ιδρυθούν ποτέ, εξαιτίας της ερασιτεχνικής φύσης της διαθήκης του Σουηδού εφευρέτη. Το έγγραφο περιείχε πολλά λάθη και νομικές παραλήψεις. Ο Αλφρέδος έζησε για πολλά χρόνια στη Γαλλία, επισκεπτόταν συχνά το σπίτι του στη Σουηδία και συγκέντρωσε κεφάλαια σε πολλά μέρη του κόσμου, ενώ πέθανε από εγκεφαλικό στην εξοχική του έπαυλη στην Ιταλία.

Ο εκτελεστής της διαθήκης του Σουηδού εφευρέτη, δρ Ράγκναρ Σόλμαν, συγκέντρωσε σε μετρητά την περιουσία που ο Νομπέλ είχε κρύψει σε διάφορες θυρίδες γαλλικών τραπεζών, προτού μεταφέρει το μεγάλο ποσόν στο σουηδικό προξενείο, για να το φυγαδεύσει από τη χώρα. «Διέσχισα πολλές φορές το Παρίσι με άμαξα και ένα πιστόλι στην τσέπη μου, φοβούμενος επίθεση ληστών ή στημένο ατύχημα με άμαξα, αγαπημένη μέθοδος πολλών ληστών της γαλλικής πρωτεύουσας», διηγήθηκε ο Σόλμαν στην αυτοβιογραφία του.

Πρωτοπορία

Οι γενναιόδωρες προσφορές σε επιστημονικά ιδρύματα ή έπαθλα ήταν σπάνιες την εποχή του Νομπέλ. Στο μεταξύ, η θέσπιση ετήσιου βραβείου για οποιαδήποτε επιστήμη ήταν καινοτόμος και αμφιλεγόμενη. Η είδηση της πρωτοβουλίας του Νομπέλ έπεσε στη Σουηδία της εποχής σαν βόμβα. Οργισμένα μέλη της οικογένειας του Νομπέλ, που είχαν αποκληρωθεί, προσέβαλαν τη διαθήκη στα δικαστήρια. Ο Τύπος της χώρας, πολιτικοί άνδρες, αλλά και ο Σουηδός βασιλέας Όσκαρ Β', καταδίκασαν την απόφαση του εφευρέτη.

Ο βασιλέας Όσκαρ Β' άλλαξε, όμως, γνώμη, λίγο μετά τη δημιουργία του Ιδρύματος Νομπέλ το 1900, πιστεύοντας -δίκαια- ότι τα βραβεία θα ενίσχυαν την παγκόσμια εικόνα της Σουηδίας. Αν και ο βασιλέας Όσκαρ ήταν πολύ άρρωστος και δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει την πρώτη τελετή απονομής το 1901, οι διάδοχοί του απονέμουν κάθε χρόνο τα βραβεία, στις 10 Δεκεμβρίου, ημερομηνία θανάτου του Νομπέλ.

Στη διαθήκη του, ο εφευρέτης ανέφερε ότι ήθελε «να ανταμείψει όσους προσέφεραν τα μέγιστα στον κόσμο, κατά το τελευταίο έτος».

Η μυστική ιστορία του βραβείου

Πολλοί ιατροί και επιστήμονες αποκτούν εμμονή με το βραβείο από την περίοδο των μεταπτυχιακών τους σπουδών, εν μέρει χάρη στη μυστική φύση της διαδικασίας επιλογής, που θυμίζει σε πολλά το Βατικανό και την εκλογή νέου Πάπα. Λίγοι γνωρίζουν, όμως, τη μυστική ιστορία των βραβείων.

Τα στελέχη του Ινστιτούτου Νομπέλ απεχθάνονται την αμφισβήτηση, σε ό,τι αφορά τη διαδικασία επιλογής των νικητών, ενώ οι κανόνες απαγορεύουν την κατάθεση προσφυγών από τους ηττημένους. Οι αποφάσεις της επιτροπής παρουσιάζονται ως ομόφωνες. Το Ινστιτούτο διαφυλάσσει την αξιοπιστία του μέσω του ενδελεχούς ελέγχου κάθε υποψηφιότητας.

Πολυτάραχος και εκρηκτικός βίος

Ο Αλφρέδος Νομπέλ γεννήθηκε στη Σουηδία, από πατέρα μηχανικό. Η οικογένεια μετακόμισε στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας, όταν ο Αλφρέδος ήταν εννέα ετών. Η εκπαίδευσή του έγινε κατ'οίκον από Ρώσους δασκάλους, ενώ ο μικρός Αλφρέδος έγινε πολύγλωσσος και αγάπησε τα ταξίδια.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1860, ο Νομπέλ άρχισε να πειραματίζεται με τη νιτρογλυκερίνη και άλλες εκρηκτικές ύλες, σε εργαστήριο που κατασκεύασε στο πατρικό του σπίτι. Το 1864, όμως, ο νεότερος αδελφός του, Έμιλ και τέσσερις άνθρωποι, σκοτώθηκαν σε εργαστηριακό δυστύχημα.

Παρά την τραγωδία, ο Αλφρέδος συνέχισε τις προσπάθειες. Το Μάιο του 1866, ο Νομπέλ παρουσίασε στη Νέα Υόρκη τις εκρηκτικές ιδιότητες της νιτρογλυκερίνης. Το 1867, ο εφευρέτης ανακάλυψε από λάθος, ότι όταν η νιτρογλυκερίνη έσταζε πάνω σε επιφάνεια σιλικόνης, σχημάτιζε παχύρευστη ουσία, πολύ πιο σταθερή και λιγότερο επικίνδυνη απο την υγρή νιτρογλυκερίνη. Ο Νομπέλ την ονόμασε δυναμίτιδα, κατέθεσε ευρεσιτεχνία για αυτήν και άρχισε την οικοδόμηση βιομηχανιών για την παραγωγή της στην Ευρώπη.

Ο Νομπέλ ήταν φιλάσθενος και υπέφερε από ημικρανίες, κατάθλιψη και στηθάγχη. «Δεν είναι ειρωνικό ότι οι ιατροί μου συνέστησαν τη λήψη νιτρογλυκερίνης, σαν σιρόπι;», έγραψε ο Νομπέλ σε επιστολή στον εκτελεστή της διαθήκης του, δρ Σόλμαν.

Τα βραβεία

Ο Νομπέλ δεν εξήγησε ποτέ γιατί επέλεξε τις πέντε αυτές κατηγορίες για τα βραβεία του. Η Χημεία και η Φυσική ήταν λογικές επιλογές, καθώς ο Αλφρέδος ήταν χημικός μηχανικός.

Το βραβείο Ιατρικής φαίνεται πως αντικατοπτρίζει την οικογενειακή κληρονομιά και τα προσωπικά του ενδιαφέροντα. Πρόγονος του Αλφρέδου από τον 17ο αιώνα, ο Ούλοφ Ρούντμπεκ ο Πρεσβύτερος, καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα, ανακάλυψε και περιέγραψε πρώτος τους ανθρώπινους λεμφαδένες. Οσο ζούσε, ο Αλφρέδος υπήρξε σημαντικός χρηματοδότης του ερευνητικού Ινστιτούτου Καρολίνσκα, αλλά και του Ινστιτούτου Παβλόφ στη Μόσχα.

Ο Νομπέλ αντιμετώπιζε την κατάθλιψή του, γράφοντας λογοτεχνία, θέατρο και ποίηση, πράγμα που εξηγεί την αθλοθέτηση του βραβείου Λογοτεχνίας. Τα κίνητρα πίσω από το Νομπέλ Ειρήνης είναι, όμως, πιο δυσδιάκριτα. Πολλοί υπέθεσαν ότι ο Αλφρέδος θέλησε κατ'αυτόν τον τρόπο να εξιλεωθεί για την ανάπτυξη εκρηκτικών υλών. Τα εκρηκτικά του, όμως, εκτός από το βαλλιστίτη, δεν χρησιμοποιήθηκαν σε κανέναν πόλεμο, καθ'όλη τη διάρκεια ζωής του Νομπέλ. Αντίθετα, η δυναμίτιδα βοήθησε σημαντικά στην εξόρυξη μεταλλευμάτων, στη διάνοιξη αρδευτικών δικτύων, δρόμων και σηράγγων, όπως αυτής του Σεν Γκοτάρντ, στις Άλπεις μεταξύ Ιταλίας και Ελβετίας.

Τα βραβεία τιμούν μία ανακάλυψη και όχι το σύνολο του επιστημονικού έργου κάποιου ερευνητή. Η διαδικασία επιλογής αρχίζει στα μέσα Σεπτεμβρίου του προηγούμενου έτους, από εκείνο της απονομής, ενώ οι προτάσεις βράβευσης γίνονται από 3.000 επιστήμονες, από διάφορα μέρη του κόσμου.Τα βραβεία Νομπέλ αντικατοπτρίζουν, ασφαλώς, την ίδια τους την εποχή.
Από την Καθημερινή 18/10/2009

Το μπλε μαθητικό τετράδιο- Από το άρθρο του Τάκη Καμπύλη (Καθημερινή, 20-9-2009)

Εικόνα οικεία και κοινή σχεδόν σε όλες τις γενιές των μαθητών. Αλλά και απατηλή: Ακόμη και το μαθητικό τετράδιο δεν ήταν πάντα το ίδιο, ούτε ήταν πάντα μπλε. Σαν να προσαρμοζόταν κάθε φορά στο κλίμα της Εκπαίδευσης, στις μεγάλες της διαμάχες, στα όνειρα της δημιουργίας ενός έθνους, ή στο πώς οριζόταν κάθε φορά το «εθνικό».

Δεν είναι και πολύ ξεκάθαρο πότε και πώς χρησιμοποιήθηκαν τα «βιβλιοτετράδια». Ειδικοί στην ιστορία της εκπαίδευσης εικάζουν πως η ημερομηνία πρέπει να κρύβεται κάπου στον 19ο αιώνα, ενδεχομένως και στα πρώτα χρόνια της επανάστασης ή του νεοσύστατου κράτους.

Ο Χ. Νούτσος (καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων) εκτιμά πως τα τετράδια πιθανόν να εμφανίστηκαν με το πρώτο σύστημα εξετάσεων, που ήταν μάλιστα και δημόσιες, οπότε ο δάσκαλος κρατούσε τα «τετράδια» των μαθητών του για να τα βαθμολογήσει. Αλλη πιθανή στιγμή είναι σύμφωνα με τον ίδιο «το 1890, όταν επιβλήθηκε το ένα και κοινό βιβλίο για όλους τους μαθητές (πριν υπήρχε ένα περιθώριο επιλογής από 4 - 5 βιβλία)».
Δεν γνωρίζουμε πολλά για το χρώμα τους ή για το είδος του εξωφύλλου. Ούτε πότε επιβλήθηκε το «ντύσιμό» τους από μπλε χαρτί και –πολύ αργότερα– με διαφανές αυτοκόλλητο. Πάντως, στο Μουσείο Μπενάκη υπάρχει (μέσω Ιδρύματος Ελευθερίου Βενιζέλου) ένα τετράδιο γεωμετρίας μαθητή τάξης του 1912, ντυμένο με το μπλε χαρτί.
Ωστόσο, όπως λέει ο ερευνητής του ΕΛΙΑ Μάνος Χαριτάτος, υπήρξαν μαθητικά τετράδια, πριν και μετά, με πιο άμεσο συμβολισμό από το μπλε χαρτί. Οπως με εξώφυλλο τον Παύλο Μελά, τον Δεληγιάννη κ. ά.
Η δικτατορία του Πάγκαλου – «εκπαιδευτικός μεσαίωνας» χαρακτηρίζεται από ιστορικούς της εκπαίδευσης– δεν διδάχθηκε από την «κατάληψη του Πετριτσίου» στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Στις βιομηχανίες φαίνεται πως για πρώτη φορά δίνονται τότε συγκεκριμένα σχέδια για τα εξώφυλλα των σχολικών τετραδίων, τα περισσότερα με αναφορά στη σημαία («υπερασπίσου τη σημαία» ή «απαιτείτε πάντοτε τα τετράδια της δεδοξασμένης ελληνικής σημαίας»). Για το σχολικό έτος 1926 - 1927 εκδίδεται νόμος περί «χρήσεως τετραδίων», σύμφωνα με τον οποίο «από της ενάρξεως του προσεχούς σχολικού έτους 1926 - 1927 και εφεξής απαγορεύεται η χρήσις δι’ άπαντα τα εν τω Κράτει λειτουργούντα σχολεία δημόσια, δημοσιοσυντήρητα και ιδιωτικά, άλλων τετραδίων πλην εκείνων, τα οποία θέλει καθορίζει εκάστοτε ειδική εγκύκλιος του Υπουργείου της Παιδείας και Θρησκευμάτων».
Λίγα χρόνια μετά, ο Μεταξάς δεν θα χάσει τέτοια ευκαιρία. Θα χρησιμοποιήσει ως προπαγανδιστικό υλικό (και) τα μαθητικά τετράδια. Το σκίτσο του δικτάτορα, οι σάλπιγγες και διάφορα απλοϊκά ρητά θα μονοπωλήσουν το σχολικό περιβάλλον, από τους τοίχους μέχρι τα τετράδια. Η ίδρυση της ΕΟΝ φέρνει τον ιδιότυπο ελληνικό φασισμό μέσα στο σχολείο.
Αν και το 1942 (σύμφωνα με μαρτυρία του Λευτέρη Παπαδόπουλου που αναδημοσιεύουν οι Αλέξης Δημαράς και Βάσω Παπαγεωργίου) το κοντύλι και η πλάκα ήταν τα «τετράδια» της Α΄ Δημοτικού και τουλάχιστον μέχρι το 1952, σύμφωνα με μαρτυρία του Μιχάλη Κατσίγερα.
Η χρήση του πλαστικού στον τελευταίο πόλεμο ήταν η τεχνολογική εξέλιξη που έδωσε στο μαθητικό τετράδιο τη σημερινή του μορφή. Το 1956, ένας ανήσυχος έμπορος, ο Σκαγιάς, αποφασίζει να βγάλει στην αγορά τα γαλάζια πλαστικά τετράδια («Διεθνές» και «Super Διεθνές»). Η κ. Πόπη Σκαγιά θα εξηγήσει πως ο Σκαγιάς «δεν ανακάλυψε, αλλά καθιέρωσε το νέο μαθητικό τετράδιο». Στα αρχεία της εταιρείας δεν υπάρχουν στοιχεία που να επιβεβαιώνουν ή να διαψεύδουν μια κεντρική κατεύθυνση για το χρώμα: «Πάντως, δεν υπήρχε κατεύθυνση για το σχήμα, σας διαβεβαιώνω γι’ αυτό. Το μπλε μαθητικό τετράδιο είναι μοναδικό στον κόσμο λόγω των διαστάσεών του. Δεν είναι ούτε Α4 ούτε Α5 αλλά κάτι ενδιάμεσο, επειδή έτσι βόλευε τους κατασκευαστές να κόβουν χωρίς απώλειες το ευρωπαϊκό χαρτί που εισάγαμε τότε. Η εταιρεία μας βρήκε το χρώμα ως παράδοση και απλώς το κάναμε λίγο πιο ανοιχτό».
Η SKAG δραστηριοποιείται σήμερα σε 37 χώρες, με εξαγωγές, αλλά η κ. Σκαγιά διαβεβαιώνει: «Δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο τετράδιο σαν το ελληνικό. Μόνο οι Γιαπωνέζοι είναι κάπως κοντά στο δικό μας».
Η μεταπολίτευση βάζει την αρχή του τέλους στο σχολείο που τιμωρεί, ελέγχει, ισοπεδώνει και συνθλίβει (Τουλάχιστον στη θεωρία.) Πάντως, μόλις άνοιξαν τα παράθυρα των σχολικών κτιρίων, εισέβαλαν πολλά και διαφορετικά τετράδια. Οι μουστάκες του βλοσυρού Κολοκοτρώνη έγιναν στίχοι των Πινκ Φλόιντ ή των Ιγκλς χωρίς τελικά να ζημιωθεί (από αυτό) η κοινωνία μας…

Να ζήσετε κ. Ακρίβο!

Σήμερα παντρεύτηκε και ο κύριος Ακρίβος την εκλεκτή της καρδιάς του....
Να τους ευχηθούμε τα καλύτερα για μια όμορφη ζωή.....
Να ζήσετε!

ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΓΛΥΚΟΣ ΠΑΛΙΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ

Ένας μικρός Σεπτέμβρης, βάζει τα κλάματα
που στο σχολειό τον πάνε, να μάθει γράμματα
θέλει να παίξει ακόμα, με τ' άστρα τ' ουρανού
πριν έρθουν πρωτοβρόχια και συννεφιές στο νου

Πρωτάκι σκολιαρούδι

του κλέβουν το τραγούδι

Ένας γλυκός Σεπτέμβρης στάζει το μέλι του
σωστό παλικαράκι τρυγάει τ' αμπέλι του
στα Σπάτα ληνοβάτης στο Κορωπί γαμπρός
να τρέμουν τα κορίτσια στα βλέφαρά του μπρος

Φυσάει ο απηλιώτης

κι ο ζέφυρος της νιότης

Ένας παλιός Σεπτέμβρης φίλος αχώριστος
καθώς περνούν τα χρόνια γίνεται αγνώριστος
το κόκκινο ραγίζει στα μήλα της ροδιάς
κίτρινα πέφτουν φύλλα στον κήπο της καρδιάς

Η νύχτα μεγαλώνει

Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης

Μουσική - Εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

Καλή μας αρχή!

Ξεκινήσαμε και πάλι....

μαζευόμαστε στο καβούκι μας έχοντας μαζέψει ήλιο και ξένοιαστες εικόνες καλοκαιριού με πολύ φως και όμορφα χρώματα!

Ο Σεπτέβρης είναι ο μήνας της ανασυγκρότησης και της νέας αρχής....Περίεργος μήνας και λίγο μελαγχολικός συχνά, ο μήνας που μας αναγκάζει να κλειστούμε ξανά στα σπίτια μας και μας υποχρεώνει να ξαναβάλουμε πρόγραμμα στη ζωή μας! Είναι όμως και ο μήνας που μας ξαναβάζει στη ρουτίνα που τελικά μας ξαναφέρνει κοντά σε φίλους, αγαπημένα πρόσωπα και όμορφες συνήθειες που ξεχάσαμε απορροφημένοι από τη μαγεία του καλοκαιρού!
Να' μαστε και πάλι για μια νέα χρονιά...Ας προσπαθήσουμε να είναι μια γλυκιά και ζεστή χρονιά!

Καλό καλοκαίρι

Με αυτά και με εκείνα πέρασε και αυτή η σχολική χρονιά!

Μια χρονιά, ένα ταξίδι-όπως είχε πει και η κ. Κάμπα-μια περιπέτεια με πολλές χαρές, κρυφογέλια, παράπονα, εκνευρισμούς αλλά σίγουρα με πολλές στιγμές αλληλεπίδρασης και ανθρώπινης επικοινωνίας...

Να επιφυλαχθούμε να πούμε ότι η επόμενη θα είναι σίγουρα καλύτερη...Στο χέρι μας είναι να διασκεδάσουμε την κάθε μέρα στο σχολείο που συχνά οι μαθητές μας αποκαλούν αγγαρεία...Να υποσχεθούμε ότι θα την ομορφύνουμε.

Τι να πει κανείς για το καλοκαίρι που έρχεται; Να είναι ευχάριστο, να είναι χαρούμενο, να μας ξεκουράσει, να μας ανασυγκροτήσει, να μας βοηθήσει να κάνουμε ένα μικρό απολογισμό της προηγούμενης χρονιάς και από το Σεπτέμβρη πάλι εδώ για ένα νέο ταξίδι, ένα νέο προορισμό με περισσότερη διάθεση και αισιοδοξία..
Και για τους μαθητές που αποχαιρετούν το σχολείο να τους πούμε ότι τα ωραία μόλις άρχισαν...Να έχετε ούριους ανέμους σε ό, τι επιχειρήσετε...Καλή αρχή
Και καλό γλυκό καλοκαίρι σε όλους μας

Θέλετε να γίνετε δημιουργοί μιας μαθητικής εφημερίδας;

Η ιδέα ανήκει στη διευθύντρια του σχολείου μας κ. Σπυριδούλα Κάμπα, για να υλοποιηθεί όμως χρειάζεται τη συνδρομή όλων μας και κυρίως των μαθητών του σχολείου μας....Σας καλούμε λοιπόν να γίνετε κι εσείς συνένοχοι σ΄αυτή την προσπάθεια, σκεφτείτε τι θα θέλατε να περιλαμβάνει η εφημερίδα αυτή και αρχίστε να γράφετε.....
Περιμένουμε τις ιδέες σας!

Ας προστατέψουμε τα παιδιά μας!

Το βίντεο έγινε από μαθητές ενός Λυκείου της Θεσσαλονίκης με υπεύθυνη μια καλή μου φίλη. Μπράβο στους μαθητές και στην κυρία Ζαχαρούλα Τζάμου!

Η Άνοιξη!

Ζιάκας Γρεβενών
Κρόκος στο χιόνι

Η ζωή που πεισματικά ξεπροβάλλει μέσα από το χιόνι
Η Άνοιξη που έρχεται να δώσει χρώμα στη ζωή μας,

Η τόλμη που ζευγαρώνει τα όνειρά μας.

ΔΥΝΑΜΑΙ να είμαι μαζί σου
ΔΟΚΙΜΑΖΩ να ξαναγίνομαι χάρη σε σένα
ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΩ πως υπάρχω πιότερο για σένα
ΟΡΘΩΝΟΜΑΙ προς την ψυχή μου με οδηγό το φως
ΘΕΡΙΕΥΩ γοργά και αθόρυβα
ΑΦΟΥΓΚΡΑΖΟΜΑΙ τη θέλησή σου
ΑΦΗΝΟΜΑΙ στην κίνηση της ανόδου

δρόμος μου ο ουρανός της ζωής
η αιωρούμενη ευτυχία της μοιρασιάς
η ατέρμονη πάλη της συνύπαρξης
η περιφρόνηση του λίγου
η αποδοχή του φόβου μου
η θέασή μου μέσα από τους άλλους
η ανέλπιστη δύναμη του χιονιού
η απόλυτη κατανόηση της ανάγκης μου
η συνέχεια και πάλι και λίγο ακόμη και πιο πολύ

Τώρα σε λίγο για σένα με σένα
σε ακούω σε κρατώ σε αγγίζω σε τραβάω στο γαλάζιο του ουρανού
σε οραματίζομαι στο ταξίδι μου

Γρήγορα με θάρρος με σένα εδώ
σταλάζω το φως και μένει κι άλλο πιο πολύ
πιο όμορφο αυθόρμητο ζείδωρο
που περιφρονεί τις λέξεις και αφήνεται αφελώς μονάχα στην αίσθηση της αλήθειας.

ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ ΜΑΤΑΡΑΓΚΑΣ

Μια διαφορετική προσέγγιση της πενταήμερης εκδρομής αποφάσισαν να βιώσουν οι μαθητές της Γ΄ Λυκείου του Γυμνασίου και των Τάξεων Λυκείου Ματαράγκας. Οι μαθητές αποφάσισαν, ύστερα από πρόσκληση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, να επισκεφτούν την Κωνσταντινούπολη και να γνωρίσουν από κοντά το Κέντρο της Ορθοδοξίας και την ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο Προκαθήμενος των 300 εκατομμυρίων Ορθοδόξων όλου του κόσμου, κ.κ. Βαρθολομαίος, το Σάββατο 7 Μαρτίου, παραμονή της Κυριακής της Ορθοδοξίας, υποδέχθηκε με θέρμη τους μαθητές του σχολείου, μαζί με τους μαθητές του 2^ου Γυμνασίου Καρδίτσας. Στη συνέχεια οι μαθητές παρακολούθησαν τον εσπερινό στον ιερό ναό Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι και στο τέλος την ομιλία του Παναγιώτατου, στην οποία αναφέρθηκε εκτενώς στο ευρύ και πολύπλευρο έργο του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ιδιαίτερα στον πρωταγωνιστικό ρόλο που διαδραματίζει για το διάλογο μεταξύ των θρησκειών και των Εκκλησιών, για την ειρηνική συμβίωση, τη φιλία και τη συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων. Οι μαθητές είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά την Αγιά Σοφιά, τη μονή της Χώρας, τη μονή των Βλαχερνών, τη Μεγάλη του Γένους Σχολή, και άλλα σημαντικά μνημεία της Βυζαντινής, αλλά και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το ταξίδι αυτό, που σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε με επιτυχία, ύστερα από τη συνεργασία μαθητών και εκπαιδευτικών, ήταν ένα πραγματικό ταξίδι στη γνώση μέσα από τη βιωματική μάθηση.

Κωνσταντινούπολη

Οι μαθητές της Γ Λυκείου του σχολείου μας πραγματοποίησαν εκπαιδευτική εκδρομή στην Κωνσταντινούπολη

Το γαϊτανάκι στη Ματαράγκα

Το σχολείο μας οργάνωσε εκδήλωση την Τσικνοπέμπτη...Η αναπαράσταση του καραγκούνικου γάμου και το γαϊτανάκι αποτέλεσαν κάποια από τα δρώμενα που έλαβαν χώρα!

Αποκριά στην Καρδίτσα!

Το χωριό Αγναντερό, 17χιλ. από την Καρδίτσα και 8χιλ. από τα Τρίκαλα φημίζεται για τη γιορτή των Αποκριών. Την Κυριακή της Αποκριάς, γίνεται στην πλατεία του χωριού η αναπαράσταση του παραδοσιακού καραγκούνικου γάμου. Στην τελετή του γάμου ξεχωρίζει η νύφη με καραγκούνικη ενδυμασία, ο γαμπρός και οι βλάμηδες με φουστανέλα και τσαρούχια, ο γιατρός με τα γιατροσόφια του, ο χωροφύλακας με τη σφυρίχτρα του, ο γέρος με την καμπούρα του και η γριά γνέθοντας τη ρόκα της. Από την τελετή βέβαια δεν λείπουν οι «κουδουνάδες», οι οποίοι έχουν κάνει την εμφάνισή τους μέρες πριν, προκαλώντας θόρυβο στο χωριό. Πρόκειται για ομάδες μασκοφόρων, οι οποίοι τριγυρνούν στους δρόμους ντυμένοι με προβιές και ζωσμένοι με κουδούνια και κυπριά, κρατώντας ρόπαλα. Την Καθαρή Δευτέρα γίνεται η αναπαράσταση της αρκούδας, το κλέψιμο μιας αρκούδας από τους χωρικούς (κουδουνάδες).

Αποκριά στην Ελλάδα!

Αποκριά στην Ελλάδα!

Αποκριά στην Ελλάδα!

Tο «άνοιγμα» του σχολείου στην κοινωνία - Κάμπα Σπυριδούλα

Check out this SlideShare Presentation:

το «ανοιγμα» του σχολειου

View more presentations from dem2008.

Ονειρευτείτε!!!

Η μουσική και το κίνημα για αλλαγή και ειρήνη στον κόσμο!

Η ειρήνη μέσω της μουσικής

Το ζητούμενο σε κάθε χρονιά είναι η ευτυχία!

Κάθε χρόνο ευχόμαστε ανάμεσα στα άλλα να έχουμε ειρήνη, αγάπη, χαρά, ευτυχία! Πώς μπορούμε να την προσεγγίσουμε εμείς; Πώς μπορούμε να νιώσουμε πιο ευτυχισμένοι; Ένα είναι σίγουρο, ότι όλοι μας έχουμε τη δυνατότητα να προσφέρουμε στον εαυτό μας λίγες στιγμές ευτυχίας και χαράς, αρκεί να ξέρουμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε από τον εαυτό μας και από τους άλλους.
Με την ελπίδα να ζήσουμε στιγμές ευτυχίας μέσα και έξω από το σχολικό μας χώρο...εύχομαι καλή χρονιά!

Η ευτυχία
Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2004 (Focus)

Διεθνής ομάδα ψυχολόγων μελέτησε επί τρία χρόνια τη σημασία της φράσης "είμαι πολύ ευτυχισμένος" και διαπίστωσε ότι ο καθένας από μας είναι υπεύθυνος για την ποιότητα της ζωής του. Για να την κάνουμε ακόμα πιο... νόστιμη, αρκούν λίγα, κοινά σε όλους, συστατικά και τα καρυκεύματα της αρεσκείας μας.

Ευτυχισμένος γίνεσαι

Η αισιοδοξία, η αυτοεκτίμηση και η αγάπη για τον εαυτό μας αρκούν για να νιώσουμε καλύτερα...

Ο Άγιος Αυγουστίνος θεωρούσε ότι η ευτυχία δε βρίσκεται κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής μας. Σε κάθε εποχή θεωρήθηκε είτε ως αυταπάτη, δέλεαρ, ψευδαίσθηση, άπιαστο όνειρο, ακόμα και σύμπτωμα τρέλας. Σύμφωνα με το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας του Γ. Μπαμπινιώτη, η ευτυχία ορίζεται ως "η πλήρης ευχαρίστηση και ικανοποίηση που αισθάνεται κάποιος από τη ζωή του". Αυτό είναι απλά θέμα τύχης; Πριν από τρία χρόνια ο πρόεδρος της εταιρείας Αμερικανών ψυχολόγων (APA) Μάρτιν Σέλιγκμαν ζήτησε από τους συναδέλφους του, στο συνέδριο της εταιρείας, να σταματήσουν να σκέφτονται μόνο τις ασθένειες και να ερευνήσουν εργαστηριακά το δρόμο που οδηγεί στην ευτυχία. Σήμερα έχουμε στα χέρια μας τα πρώτα αποτελέσματα αυτής της έρευνας. Σύμφωνα λοιπόν μ' αυτά, η ευτυχία βρίσκεται στην επίγεια ζωή μας, μαθαίνεται και καλλιεργείται. Όλοι μπορούμε να την αποκτήσουμε. Η "συνταγή" της απαιτεί ορισμένα βασικά συστατικά, κοινά σε όλους, συν κάποια άλλα της δικής μας επιλογής. Όπως είπε και ο Εντ Ντίνερ, ψυχολόγος από το πανεπιστήμιο του Ιλινόις στο Ουρμπάνα-Σαμπέιν, "ο καθένας από μας είναι υπεύθυνος για την ευτυχία του". Διαβάστε πώς μπορείτε να την κατακτήσετε εύκολα.

Είσαι ευτυχισμένος;

Για να διαπιστώσετε κατά πόσο είστε ευτυχισμένοι κάντε το πρώτο τεστ και ελέγξτε ποιος είναι ο βαθμός ικανοποίησής σας από τη ζωής σας. Περίπου το 30% του πληθυσμού δηλώνει πως είναι πολύ ευτυχισμένο και ικανοποιημένο από τη ζωή του στα θεμελιώδη ζητήματα. Όμως με ποιο κριτήριο; Για να το κατανοήσουν, οι ερευνητές μελέτησαν τι είναι εκείνο που διακρίνει τους πολύ ευτυχισμένους. Έκπληκτοι, κατέληξαν στο εξής συμπέρασμα: Δεν είναι ούτε πλούσιοι ούτε πολύ όμορφοι, δεν είναι ούτε πολύ έξυπνοι ούτε δημοφιλείς ή ισχυροί και δε ζουν με πολυτέλεια. Συνεπώς η ευτυχία δεν εξαρτάται απ' αυτούς τους παράγοντες. Αντίθετα, σύμφωνα με τον Κεν Σέλντον, από το πανεπιστήμιο του Μισούρι, στην Κολούμπια, τα απαραίτητα εφόδια για την ευτυχία είναι η αυτονομία, οι ικανότητες, η αυτοεκτίμηση και οι ικανοποιητικές σχέσεις. Ο Ντίνερ προσθέτει και κάποιους άλλους παράγοντες: την εξωστρέφεια, την καλά αμειβόμενη εργασία και τη δημιουργία νέων ερεθισμάτων. Με τη σειρά τους αυτοί οι παράγοντες προϋποθέτουν την αισιοδοξία και την αυτοεκτίμηση.

Αισιοδοξία

Για να καταλάβετε αν είστε αισιόδοξοι ή απαισιόδοξοι κάντε το δεύτερο τεστ. Γιατί είναι τόσο σημαντικό να είναι κάποιος αισιόδοξος; Γιατί η αισιοδοξία μάς βοηθά να αντιδρούμε στις αντιξοότητες, να προσπαθούμε με πείσμα να βρούμε λύση και να αφοσιωνόμαστε στο να ξεπεράσουμε όλα τα εμπόδια. Ακόμα και οι πιο επώδυνες, επίπονες και δυσάρεστες δοκιμασίες αντιμετωπίζονται με μαχητική διάθεση, αρκεί να έχει κάποιος την αίσθηση πως μπορεί να ασκήσει έλεγχο πάνω τους. Αν αισθάνεται ανίσχυρος, κινδυνεύει να χάσει κάθε ευκαιρία.

Μαθήματα εμπιστοσύνης

Η αποθάρρυνση, η απάθεια και η παθητικότητα οφείλονται μόνο εν μέρει στις αντιξοότητες που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Στο άλλο άκρο βρίσκονται η εμπιστοσύνη, ο ενθουσιασμός και η αποφασιστικότητα. Η διαφορά μεταξύ τους είναι ουσιώδης για τη ζωή μας. Η αισιοδοξία μεταμορφώνει τις προκλήσεις σε ευκαιρίες, ενώ η απαισιοδοξία τις μετατρέπει σε παγίδες. Αυτό διαπίστωσε ο Μάρτιν Σέλιγκμαν, ο οποίος μελετά την αισιοδοξία εδώ και τριάντα χρόνια. Ο Σέλιγκμαν διαπίστωσε επίσης πως κανείς δε γεννιέται αισιόδοξος ή απαισιόδοξος, αλλά μαθαίνει να είναι. "Πρόκειται για έναν τρόπο σκέψης που μαθαίνουμε κατά τη διάρκεια της παιδικής και της εφηβικής ηλικίας", εξηγεί. "Αιτιολογούμε στον εαυτό μας οτιδήποτε μας συμβαίνει με βάση τη στάση που κρατάμε απέναντι στη ζωή. Αν είμαστε αισιόδοξοι πιστεύουμε πως έχουμε κάποια αξία. Αν είμαστε απαισιόδοξοι θεωρούμε τον εαυτό μας ανάξιο και αξιοκαταφρόνητο. Αυτή η διαφορά καθορίζει κυριολεκτικά το πεπρωμένο μας!

Για τους αισιόδοξους κάθε επιτυχία είναι:

1. Προσωπική: Οφείλεται στις δυνατότητές μου και επιβεβαιώνει την ικανότητά μου να αντιμετωπίζω την πραγματικότητα.

2. Καθοριστική: Έχει μεγάλη σημασία και θα έχει θετική επίδραση σε όλα.

3. Μόνιμη: Θα επαναληφθεί στο μέλλον, γιατί το πρώτο βήμα εξαρτάται από μένα και τις ικανότητές μου.

Αντίθετα, κάθε αποτυχία είναι:

1. Απρόσωπη: Πρόκειται για ένα τυχαίο δυσάρεστο συμβάν που οφείλεται στις περιστάσεις.

2. Περιορισμένη: Δεν επηρεάζει την υπόλοιπη ζωή μου.

3. Συμπτωματική: Δε θα επαναληφθεί στο μέλλον.

Οι απαισιόδοξοι ερμηνεύουν τα γεγονότα με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Υποτιμούν τη σημασία των επιτυχιών, επισημαίνουν πως πρόκειται για εξαίρεση και υπερεκτιμούν τις ευνοϊκές περιστάσεις, ενώ επωμίζονται τις ευθύνες των αποτυχιών ως επιβεβαίωση της ανεπάρκειάς τους. Αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης των πραγμάτων έχει σημαντικές επιπτώσεις. Τη στιγμή που ο αισιόδοξος πιστεύει πως κρατάει τη ζωή στα χέρια του, ο απαισιόδοξος είναι αβέβαιος για τη δυνατότητά του να ορίζει το πεπρωμένο του και παραιτείται, γίνεται παθητικός και μεμψίμοιρος. Κι όμως, τις περισσότερες φορές για να νικήσει κάποιος αρκεί να επιμείνει...

Αντιπεσιμιστική θεραπεία

Ο Σέλιγκμαν, αρχικά απαισιόδοξος άνθρωπος, ανέπτυξε έναν τρόπο αναγνώρισης και περιορισμού των αρνητικών σκέψεων, διδάσκοντας αυτό που ονομάζουμε επίκτητη αισιοδοξία. Δεν πρόκειται για παρηγορητικές φαντασίες, αλλά για ικανότητες που καθορίστηκαν επιστημονικά στο εργαστήριο και υποβλήθηκαν σε αυστηρούς ελέγχους σε πειραματόζωα. Ένα σύμπτωμα της απαισιοδοξίας μπορεί να είναι, για παράδειγμα, η ανεπαρκής απόδοση στο σχολείο. Αυτό το γεγονός μπορεί να οδηγήσει τόσο τους γονείς όσο και τους δασκάλους στο συμπέρασμα πως ο μαθητής δεν έχει ταλέντο ή είναι αδιάφορος. "Η απαισιοδοξία μπορεί να τον εμποδίζει να προσπαθεί, να επιμένει και να ρισκάρει", εξηγεί ο Σέλιγκμαν. "Τα αρνητικά συμπεράσματα που τον αφορούν θα επιδεινώσουν την εικόνα που έχει για τον εαυτό του και η απόδοσή του θα πέσει ακόμα περισσότερο". Μπορούμε να ξεχωρίσουμε την τεμπελιά και την ελλιπή νοημοσύνη από το γεγονός ότι επηρεάζουν όλες τις δραστηριότητες ενός ατόμου και ανήκουν στα μόνιμα χαρακτηριστικά του. Προκειμένου λοιπόν ο δραστήριος και έξυπνος μαθητής να ξεπεράσει αυτό το στάδιο κατάθλιψης, ο καλύτερος τρόπος είναι να αρχίσει να αντιμετωπίζει κάθε αποτυχία ως συμπτωματικό συμβάν. Αν το αξιολογήσει έτσι, αυτό θα τον κάνει να επιθυμήσει έντονα τη ρεβάνς και να αντιμετωπίσει το συντομότερο την επόμενη πρόκληση.

Αυτοεκτίμηση

Άλλο βασικό συστατικό της ευτυχίας είναι η αυτοεκτίμηση, ο βαθμός πίστης στον εαυτό μας, η οποία μας κάνει να αισθανόμαστε ανταγωνιστικοί και να έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας. Αυτοεκτίμηση είναι η εντύπωση που έχει κάθε άτομο για την αξία του - αν θέλετε να μάθετε πόση αξία δίνετε στον εαυτό σας, κάντε το τρίτο τεστ. Η θετική αξιολόγηση του εαυτού μας μας επιτρέπει να συμπεριφερόμαστε αποτελεσματικά, να έχουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας και να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της ζωής. Αν αξιολογούμε αρνητικά τον εαυτό μας, οι σκοτούρες και τα αρνητικά συναισθήματα της καθημερινότητας επιτείνονται και μοιάζουν αξεπέραστα. Παρά το γεγονός ότι είναι τόσο σημαντική για την ισορροπία του καθενός από μας, η πλειοψηφία δε διαθέτει αυτοεκτίμηση, αφού σε διεθνείς έρευνες του Focus δηλώνει πως δεν αισθάνεται και τόσο σίγουρη για τον εαυτό της. Η αυτοεκτίμηση βασίζεται σε τρία κύρια στοιχεία: την αγάπη για τον εαυτό μας, τη θετική εικόνα που σχηματίζει ο καθένας από μας για το άτομό του και την εμπιστοσύνη που έχουμε στις δυνατότητές μας.

1. Αγάπη για τον εαυτό μας

Σημαίνει πως μας αρέσει ο εαυτός μας, παρά τα μειονεκτήματα και τα όριά του, απλά γιατί μια φωνούλα μέσα μας μας λέει πως αξίζουμε την αγάπη και το σεβασμό. Αυτή η άνευ όρων αγάπη για τον εαυτό μας δεν οφείλεται στις επιδόσεις μας, όμως μας δίνει τη δύναμη να αντιμετωπίζουμε τις αντιξοότητες και να ξεπερνάμε κάθε αποτυχία. Εκείνος που δεν αγαπά τον εαυτό του τρέφει αμφιβολίες για την ικανότητά του να κερδίσει την υπόληψη των συνανθρώπων του. Είναι πεπεισμένος ότι δεν ανταποκρίνεται στο ύψος των περιστάσεων κι έχει μέτρια εικόνα για τον εαυτό του, ακόμα και στην περίπτωση επιτυχίας του.

2. Η εικόνα για τον εαυτό μας

Είναι το βλέμμα που ρίχνουμε στον εαυτό μας, η θεμελιωμένη ή όχι αξιολόγηση των προτερημάτων και των μειονεκτημάτων μας. Δεν έχει σημασία πώς είμαστε πραγματικά, αλλά πώς έχουμε πειστεί ότι είμαστε, ποια προτερήματα ή μειονεκτήματα, δυνατότητες ή όρια, πιστεύουμε πως έχουμε. Η εικόνα που διαμορφώνουμε για τον εαυτό μας είναι υποκειμενική, επομένως μπορεί να έχει μικρή σχέση με την πραγματικότητα. Αυτή η θετική εικόνα για τον εαυτό μας είναι μια εσωτερική δύναμη που μας επιτρέπει να αντιμετωπίζουμε τις αντιξοότητες, ενώ αποτελεί καταλυτικό παράγοντα για την πραγματοποίηση των φιλοδοξιών και των σχεδίων μας. Όποιος δε δίνει αξία στον εαυτό του δεν έχει το κουράγιο να επιλέξει, έχει εκ των προτέρων συμβιβαστεί, εξαρτάται από τη γνώμη των άλλων, δεν είναι ιδιαίτερα σταθερός στις προσωπικές του επιλογές και τρέφει φιλοδοξίες που δεν έχει πολλές πιθανότητες να πραγματοποιήσει.

Η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας

Είναι απόρροια της αγάπης και της θετικής εικόνας που έχουμε για τον εαυτό μας. Μας επιτρέπει να τολμάμε, να επιμένουμε και να αποδεχόμαστε τις ήττες. Μας δίνει την πεποίθηση πως είμαστε ικανοί να αντιμετωπίσουμε τις σημαντικές καταστάσεις με τον τρόπο που τους ταιριάζει, πως είμαστε ικανοί στην εργασία μας κι έχουμε κάποια υπόληψη στην κοινωνία. Επιπλέον μας δίνει τη δύναμη να φέρνουμε σε πέρας ό,τι έχουμε αναλάβει και να γνωρίζουμε ποια είναι τα πραγματικά μας όρια χωρίς να υποτιμούμε τον εαυτό μας. Όποιος δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του είναι συνήθως εύθικτος, αντεπιτίθεται για να αμυνθεί, έχει ανάγκη από επιβεβαίωση, σπάνια παίρνει πρωτοβουλίες, δε ριψοκινδυνεύει, διστάζει και εγκαταλείπει. Ένα καλό τέχνασμα για να αρχίσετε να είστε σίγουροι για τον εαυτό σας είναι απλά το να παριστάνεστε ότι είστε. Μια μελέτη απέδειξε ότι όταν κάποιος παριστάνει πως είναι σίγουρος για τον εαυτό του αυξάνεται η αυτοεκτίμησή του. Είναι σαν να πείθουμε τον εαυτό μας για την αυθεντικότητα της προσποίησής μας.