Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Θέμα γονιδίων η κακή οδήγηση;

Μερικοί άνθρωποι γεννιούνται κακοί οδηγοί, επειδή διαθέτουν μια παραλλαγή ενός γονιδίου, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, που για πρώτη φορά διαπιστώνει ότι υπάρχουν και γενετικοί παράγοντες, οι οποίοι επηρεάζουν την οδήγηση.

Η μελέτη ανακάλυψε ότι όσοι διαθέτουν το συγκεκριμένο γονίδιο, αποδίδουν, κατά μέσο όρο, τουλάχιστον 20% χειρότερα στα τεστ οδήγησης σε σχέση με όσους δεν το έχουν. Το ανησυχητικό είναι ότι εκτιμάται πως, τουλάχιστον στις ΗΠΑ, περίπου ένας στους τρεις ανθρώπους (30%) έχει αυτήν την παραλλαγή του γονιδίου.

Η έρευνα έγινε από ερευνητές υπό τον καθηγητή νευρολογίας Στίβεν Κράμερ του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας-Ιρβάιν και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Cerebral Cortex (Εγκεφαλικός Φλοιός), σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ. Η μελέτη χρησιμοποίησε ηλεκτρονικό προσομοιωτή οδήγησης, στον οποίο οι εθελοντές κλήθηκαν να οδηγήσουν ένα εικονικό όχημα σε ένα δρόμο με δύσκολες στροφές. Όσοι είχαν το γονίδιο, δυσκολεύονταν αρκετά περισσότερο να μείνουν στο δρόμο και να μην ξεφύγουν από αυτόν.

«Όσοι έχουν το γονίδιο, κάνουν περισσότερα λάθη ήδη από το ξεκίνημα της οδήγησης και ξεχνούν τα περισσότερα από αυτά που έμαθαν, με το πέρασμα του χρόνου», δήλωσε ο Κράμερ, τα πειράματα του οποίου περιλάμβαναν 29 άτομα, επτά άτομα με το γονίδιο και 22 χωρίς αυτό. Το γονίδιο ελέγχει μια πρωτεϊνη (BDNF), η οποία επηρεάζει την μνήμη.

Αν και δεν υπάρχει κάποιο τεστ για να ξέρει κάποιος άμεσα αν έχει το γονίδιο στο DNA του, ίσως υπάρχει τελικά ένα πείραμα που γίνεται συνεχώς γύρω μας. «Είμαι περίεργος να ελέγξω τη γενετική δομή των ανθρώπων που εμπλέκονται σε αυτοκινητιστικά ατυχήματα. Αναρωτιέμαι αν το ποσοστό ατυχημάτων είναι υψηλότερο στους οδηγούς με το συγκεκριμένο γονίδιο», πρόσθεσε ο υπεύθυνος της έρευνας.

Λόγω πάντως του μικρού αριθμού των συμμετεχόντων στην έρευνα, τα αποτελέσματά της θα πρέπει να επιβεβαιωθούν από μεταγενέστερες ευρύτερες μελέτες

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Πολύ πριν την Greenpeace

Η Διδασκαλία των Τριών Ιεραρχών για τη σχέση ανθρώπου-φύσης

Αντίθετα με ότι συμβαίνει στην Δύση, εις την καθ’ ημάς Ανατολή, οι τρεις Ιεράρχες όταν καλούνται να σχολιάσουν το βιβλίο της Αγίας Γραφής, Γένεση, κάνουν μια μεγάλη τομή στην σχέση ανθρώπου – φύσης, που στην ουσία είναι η λύση του οικολογικού προβλήματος. Δέχονται την δημιουργία κόσμου και ανθρώπου, ως αποτέλεσμα της ελεύθερης αγαπητικής ενέργειας του Τριαδικού Θεού. Έτσι όταν ο άνθρωπος κοιτάζει γύρω του, οφείλει να βλέπει παντού την αγαπητική ενέργεια του Θεού, ακόμα και στα πιο μικρά πράγματα, έστω και αν αυτά είναι άψυχα. Άρα δεν μπορεί να κακοποιεί τη φύση, γιατί τότε αρνείται αυτή την αγάπη του Θεού. Στο σημείο αυτό για να γίνουμε πιο κατανοητοί ας μας επιτραπεί να αναφέρουμε μια επιστολή που έστειλε ο γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής σε ένα πνευματικό του παιδί : « Να ακούσεις τα άγρια βράχια, τους μυστικούς θεολόγους να σου αναπτύσσουν βαθιά νοήματα και νου προς τον Κτίστη. Θεολογούν οι άφωνοι θεολόγοι, τα ωραία βραχάκια και όλη η φύση. Το καθένα με τη φωνή ή την αφωνία του. Εάν αγγίξεις με το χέρι ένα μικρό χορταράκι ευθύς φωνάζει πολύ δυνατά με την φυσική ευωδιά του. ωχ ! Δεν με βλέπεις, αλλά με κτύπησες! Και όλα έχουν την φωνή τους, όταν με το φύσημα του αέρα κινούμενα, γίνονται αρμονική μουσική δοξολογία προς τον Θεό. Τι να πούμε δε περισσότερο για τα ερπετά και τα πουλιά. Όταν ο άγιος έστειλε το μαθητή του να πει στους βατράχους να σωπάσουν για να διαβάσουν το Μεσονυκτικό, εκείνοι του απάντησαν: Κάντε υπομονή να τελειώσουμε τον όρθρο!»
Η αρμονική σχέση ανθρώπου – περιβάλλοντος φαίνεται επίσης, όταν ο Θεός ορίζει τον Αδάμ ως εργάτη και φύλακα του Παραδείσου. Και το αποκορύφωμα της σχέσης αυτής μας παραδίδεται γλαφυρά, όταν όλα τα έμβια όντα από πουλιά μέχρι ερπετά και θηρία οδηγούνται μπροστά του για να τους δώσει όνομα.
Το ρήμα γιγνώσκω δηλ. γνωρίζω που τόσα δεινά προκάλεσε στην φύση αφού η δυτική διανόηση το ερμήνευσε ως κατοχή και ξέσχισμα του ερευνούντος αντικειμένου για να μας αποκαλύψει τα μυστικά του, στην Πατερική Ορθόδοξη σκέψη ερμηνεύεται ως σχέση και μάλιστα από τις κορυφαίες αφού ταυτίζεται με την ερωτική αγαπητική σχέση και συνεύρεση. "Και γνώρισε ο Αδάμ την Εύα την γυναίκα του – μας διηγείται η Γένεση – και γέννησε τον Κάϊν."
Στην καθ’ ημάς Ορθόδοξη Ανατολή δεν χρειαζόμαστε την καθιέρωση Παγκόσμιας ημέρας προστασίας του Περιβάλλοντος, για την υπενθύμιση του σεβασμού μας προς το Περιβάλλον, επειδή κάθε Κυριακή και γιορτή όταν ο πιστός μετέχει στην Θεία Λειτουργία του Ιωάννη Χρυσοστόμου ή του Μεγάλου Βασιλείου, καλείται να βιώσει τη σχέση με το Θεό, τον συνάνθρωπο και το περιβάλλον. Η ευχαριστιακή αυτή κίνηση του πιστού σημαίνει αναγνώριση του υλικού κόσμου ως δώρο και ευλογία της αγάπης του Θεού και όχι ως ένα ουδέτερο αντικείμενο προς κτήση και κατάκτηση, προς χρήση και κατάχρηση. Γι’ αυτό και οι Θείες λειτουργίες των δύο ανωτέρω Ιεραρχών είναι γεμάτες από παρακλήσεις και ευχές προς τον Θεό για την ακεραιότητα και την σωτηρία ολόκληρης της υλικής δημιουργίας. «Επισκέψου μας Κύριε με τη καλοσύνη σου, λέει ο Μέγας Βασίλειος. Χάρισε μας ούριους και ωφέλιμους ανέμους. Ειρηνικές βροχές για την καρποφορία της γης δώρισέ μας. Ευλόγησε με την καλοσύνη σου όλο το έτος που διανύουμε». Ας μας επιτραπεί ακόμα μια ευχή από τη Θεία Λειτουργία του αποστόλου Μάρκου: « Προσευχηθείτε για καλούς ανέμους και καρπούς της γης. Υπέρ της συμμέτρου ανόδου των ποταμίσιων νερών. Υπέρ των καλών βροχών και των σπόρων της γης. Τις καλές βροχές στείλε, στους τόπους που τις έχουν ανάγκη. Τα ποταμίσια νερά ανύψωσε με μέτρο σύμφωνα με τη χάρη σου. Τους καρπούς της γης αύξησε για σπορά και θερισμό».

Βέβαια, δεν τρέφουμε αυταπάτες πως η λύση του οικολογικού προβλήματος είναι εύκολη. Τεράστια οικονομικά συμφέροντα διακυβεύονται καθημερινά που δεν επιτρέπουν την λύση του. Ο πολιτισμός και η οικονομία σήμερα βασίζονται όχι στην κατανάλωση αλλά στην υπερκατανάλωση των προϊόντων. Για να καλυφθεί λοιπόν αυτή η υπερκατανάλωση λεηλατείται και καταξεσχίζεται ο πλανήτης μας. Όλοι είμαστε υπεύθυνοι για αυτή τη κατάντια πιστοί ή όχι.
Δυστυχώς σχεδόν όλοι μας με ημίμετρα και με τουφεκιές στον αέρα προσπαθούμε να ξορκίσουμε το κακό. Άλλοτε εμπιστευόμενοι τις κυβερνήσεις μας, οι οποίες όμως, το μόνο που κάνουν είναι να εξυπηρετούν τα συμφέροντα αυτών που χρηματοδότησαν τις προεκλογικές τους εκστρατείες αποχαρακτηρίζοντας με νόμους δασικές εκτάσεις, και δίνοντάς τες για οικοδόμηση. Έτσι εκεί που παλιά βλέπαμε τα δέντρα του δάσος σήμερα βλέπουμε δάσος από μεζονέτες και βίλες των μεγαλογιατρών, μεγαλοδικηγόρων, εφοπλιστών, ανώτατων δικαστικών και όλων αυτών που καλούνται άρχουσα τάξη. Άλλοτε εμπιστευόμενοι άτομα που δήλωσαν οικολόγοι για να εκλεγούν βουλευτές και να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία τους, με αποτέλεσμα να συκοφαντούνται άτομα και οργανώσεις με αγνά οικολογικά αισθήματα. Ποιος μπορεί άραγε να ξεχάσει την αλγεινή εντύπωση που είχε προκαλέσει στο πανελλήνιο πριν μερικά χρόνια οικολόγος βουλευτίνα, όταν πεισματικά αρνούνταν να παραιτηθεί από το αξίωμά της για να το καταλάβει κάποια άλλη, μιας και αυτό είχε συμφωνηθεί μεταξύ των συνεργαζόμενων οικολογικών κομμάτων. Ή πως ξεκίνησαν και πως κατάντησαν ένα από τα μεγαλύτερα οικολογικά κινήματα στην Ευρώπη οι Πράσινοι της Γερμανίας.
Τέτοια βέβαια νοσηρά φαινόμενα εμφανίζονται και στους κόλπους της Εκκλησίας. Ο ηγούμενος της μονής Πεντέλης κατήγγειλε προ ετών, τον επικεφαλής μιας μη κερδοσκοπικής εκκλησιαστικής οργάνωσης, πως επιθυμεί να πάρει τα κτήματα της μονής, και εκεί που σήμερα είναι πνεύμονας πρασίνου να υψώσει ξενοδοχεία και άλλα τσιμεντένια καταλύματα. Έτσι έχουμε καταντήσει. Τσιμέντο παντού τσιμέντο.
Εάν πράγματι επιθυμούμε να σωθεί ο πανέμορφος αυτός πλανήτης που ζούμε, οφείλουμε να ακολουθήσουμε το δρόμο που μας δείχνουν ο Μ. Β., ο Μ. Γρ. και ο Ιω. ο Χρυσ. Και αυτός είναι, η θέαση του κόσμου ως δημιουργίας της ελεύθερης αγαπητικής ενέργειας του Τριαδικού Θεού. Αν το πιστέψει αυτό ο άνθρωπος θα υποχρεώσει τον εαυτό του πρώτα και μετά τους κρατούντες να ενεργήσουν έτσι, ώστε να σωθεί αυτό το στολίδι που λέγεται γη.

Η επιστολή ενός Ινδιάνου αρχηγού στον Πρόεδρο των ΗΠΑ

Θα επιθυμούσαμε να ολοκληρώσουμε το σημερινό άρθρο μας προς τιμήν των Τριών Ιεραρχών, με το απόσπασμα επιστολής που έστειλε ο αρχηγός της ινδιάνικης φυλής Σουάμι το 1855 ονόματι Σηάτλ, στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Φράνκλιν Πηρς, ο οποίος του είχε ζητήσει να πουλήσει τη γη του: «Πως μπορείτε ν’ αγοράζετε ή να πουλάτε τον ουρανό ή τη θέρμη της γης; Τούτη η ιδέα είναι παράξενη για μας. Μα η φρεσκάδα του αέρα και το σπινθηροβόλημα του νερού δεν είναι ιδιοκτησία μας. Πως μπορείτε σεις να τ’ αγοράσετε από εμάς; Κάθε κομμάτι τούτης της γης είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε πευκοβελόνα που τη χτυπάνε οι ακτίνες του ήλιου, κάθε αμμουδερή όχθη, το πούσι στα σκοτεινά δάση, κάθε ξέφωτο, κάθε έντομο που βουίζει, είναι άγιο στη μνήμη και την εμπειρία του λαού μας. Ξέρουμε ότι ο λευκός άνθρωπος δεν καταλαβαίνει τα φερσίματά μας. Την μια μεριά της γης την βλέπει ίδια με την άλλη, γιατί είναι ένας ξένος που’ ρχεται τη νύχτα και αρπάζει από τη γη ότι έχει ανάγκη. Η γη δεν είναι αδέρφι του, είναι εχθρός του, και αφού την κατακτήσει, την αφήνει πίσω και προχωράει. Η αχορτασιά του θα καταβροχθίσει τη γη και θ’ αφήσει πίσω μονάχα μια έρημο. Η θέα των πόλεών σας πονάει τα μάτια του κόκκινου ανθρώπου. Όμως μπορεί να φταίει που ο κόκκινος άνθρωπος είναι ένας άγριος και δεν καταλαβαίνει».

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

I've learned

I’ve learned
I've learned that no matter what happens, or how bad it seems today, life does go on, and it may be better tomorrow.

I've learned that you can tell a lot about a person by the way he/she handles a rainy day and lost luggage.

I've learned that regardless of your relationship with your parents, you'll miss them when they're gone from your life.

I've learned that making a "living" is not the same thing as making a "life."

I've learned that life sometimes gives you a second chance.

I've learned that you shouldn't go through life with a catcher's mitt on both hands. You need to be able to throw something back.

I've learned that whenever I decide something with an open heart, I usually make the right decision.

I've learned that even when I have pains, I don't have to be one.

I've learned that every day you should reach out and touch someone.

People love that human touch - holding hands, a warm hug, or just a friendly pat on the back.

I've learned that I still have a lot to learn.
Dreams
The first day of school our professor introduced himself and challenged us to get to know someone we didn't already know. I stood up to look around when a gentle hand touched my shoulder.

I turned around to find a wrinkled, little old lady beaming up at me with a smile that that lit up her entire being.

She said, "Hi, handsome. My name is Rose. I'm eighty-seven years old. Can I give you a hug?" I laughed and enthusiastically responded, "Of course you may!" and she gave me a giant squeeze.

"Why are you in college at such a young, innocent age?" I asked.

She jokingly replied, "I'm here to meet a rich husband, get married, have a couple of children, and then retire and travel."

"No seriously," I asked. I was curious what may have motivated her to be taking on this challenge at her age.

"I always dreamed of having a college education and now I'm getting one!" she told me.

After class we walked to the student union building and share a chocolate milkshake. We became instant friends. Every day for the next three months we would leave class together and talk nonstop. I was always mesmerized listening to this "time machine" as she shared her wisdom and experience with me.

Over the course of the year, Rose became a campus icon and she easily made friends wherever she went. She loved to dress up and she reveled in the attention bestowed upon her from the other students. She was living it up.

At the end of the semester we invited Rose to speak at our football banquet. I'll never forget what she taught us. She was introduced and stepped up to the podium. As she began to deliver her prepared speech, she dropped her three by five cards on the floor. Frustrated and a little embarrassed she leaned into the microphone and simply said, "I'm sorry I'm so jittery. I gave up beer for Lent and this whiskey is killing me! I'll never get my speech back in order so let me just tell you what I know."

As we laughed she cleared her throat and began: "We do not stop playing because we are old; we grow old because we stop playing. There are only four secrets to staying young, being happy, and achieving success. "You have to laugh and find humor every day. You've got to have a dream. When you lose your dreams, you die. We have so many people walking around who are dean and don't even know it!"

"There is a huge difference between growing older and growing up. If you are nineteen years old and lie in bed for one full year and don't do one productive thing, you will turn twenty years old. If I am eighty-seven years old and stay in bed for a year and never do anything I will turn eighty-eight. Anybody can grow older. That doesn't take any talent or ability. The idea is to grow up by always finding the opportunity in change."

"Have no regrets. The elderly usually don't have regrets for what we did, but rather for things we did not do. The only people who fear death are those with regrets."

She concluded her speech by courageously singing The Rose. She challenged each of us to study the lyrics and live them out in our daily lives. At the years end Rose finished the college degree she had begun all those years ago.

One week after graduation Rose died peacefully in her sleep.

Over two thousand college students attended her funeral in tribute to the wonderful woman who taught by example that it's never too late to be all you can possibly be.

If you read this, please send this peaceful word of advise to your fiends and family. We send these words in loving memory of ROSE.

Remember, GROWING OLDER IS MANDATORY, GROWING UP IS OPTIONAL.

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Ο Αλφρέδος Νομπέλ και το βραβείο που κόντεψε να μην αθλοθετηθεί

Του Lawrence Altman, The New York Times

Οταν ο Αλφρέδος Νομπέλ, ο Σουηδός εφευρέτης της δυναμίτιδας και άλλων ισχυρότερων εκρηκτικών, πέθανε το 1896, κληροδότησε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του, για την αθλοθέτηση πέντε ετήσιων βραβείων, που θα τιμούσαν την πρωτότυπη έρευνα. Τα βραβεία Νομπέλ Χημείας, Ιατρικής και Φυσικής αναδείχθηκαν ως τα πιο σημαντικά στους τομείς αυτούς. Δύο άλλες κατηγορίες, αυτές της Λογοτεχνίας και της Ειρήνης, παραμένουν πάντα αμφιλεγόμενες.

Λίγοι γνωρίζουν, όμως, ότι τα βραβεία Νομπέλ κόντεψαν να μην ιδρυθούν ποτέ, εξαιτίας της ερασιτεχνικής φύσης της διαθήκης του Σουηδού εφευρέτη. Το έγγραφο περιείχε πολλά λάθη και νομικές παραλήψεις. Ο Αλφρέδος έζησε για πολλά χρόνια στη Γαλλία, επισκεπτόταν συχνά το σπίτι του στη Σουηδία και συγκέντρωσε κεφάλαια σε πολλά μέρη του κόσμου, ενώ πέθανε από εγκεφαλικό στην εξοχική του έπαυλη στην Ιταλία.

Ο εκτελεστής της διαθήκης του Σουηδού εφευρέτη, δρ Ράγκναρ Σόλμαν, συγκέντρωσε σε μετρητά την περιουσία που ο Νομπέλ είχε κρύψει σε διάφορες θυρίδες γαλλικών τραπεζών, προτού μεταφέρει το μεγάλο ποσόν στο σουηδικό προξενείο, για να το φυγαδεύσει από τη χώρα. «Διέσχισα πολλές φορές το Παρίσι με άμαξα και ένα πιστόλι στην τσέπη μου, φοβούμενος επίθεση ληστών ή στημένο ατύχημα με άμαξα, αγαπημένη μέθοδος πολλών ληστών της γαλλικής πρωτεύουσας», διηγήθηκε ο Σόλμαν στην αυτοβιογραφία του.

Πρωτοπορία

Οι γενναιόδωρες προσφορές σε επιστημονικά ιδρύματα ή έπαθλα ήταν σπάνιες την εποχή του Νομπέλ. Στο μεταξύ, η θέσπιση ετήσιου βραβείου για οποιαδήποτε επιστήμη ήταν καινοτόμος και αμφιλεγόμενη. Η είδηση της πρωτοβουλίας του Νομπέλ έπεσε στη Σουηδία της εποχής σαν βόμβα. Οργισμένα μέλη της οικογένειας του Νομπέλ, που είχαν αποκληρωθεί, προσέβαλαν τη διαθήκη στα δικαστήρια. Ο Τύπος της χώρας, πολιτικοί άνδρες, αλλά και ο Σουηδός βασιλέας Όσκαρ Β', καταδίκασαν την απόφαση του εφευρέτη.

Ο βασιλέας Όσκαρ Β' άλλαξε, όμως, γνώμη, λίγο μετά τη δημιουργία του Ιδρύματος Νομπέλ το 1900, πιστεύοντας -δίκαια- ότι τα βραβεία θα ενίσχυαν την παγκόσμια εικόνα της Σουηδίας. Αν και ο βασιλέας Όσκαρ ήταν πολύ άρρωστος και δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει την πρώτη τελετή απονομής το 1901, οι διάδοχοί του απονέμουν κάθε χρόνο τα βραβεία, στις 10 Δεκεμβρίου, ημερομηνία θανάτου του Νομπέλ.

Στη διαθήκη του, ο εφευρέτης ανέφερε ότι ήθελε «να ανταμείψει όσους προσέφεραν τα μέγιστα στον κόσμο, κατά το τελευταίο έτος».

Η μυστική ιστορία του βραβείου

Πολλοί ιατροί και επιστήμονες αποκτούν εμμονή με το βραβείο από την περίοδο των μεταπτυχιακών τους σπουδών, εν μέρει χάρη στη μυστική φύση της διαδικασίας επιλογής, που θυμίζει σε πολλά το Βατικανό και την εκλογή νέου Πάπα. Λίγοι γνωρίζουν, όμως, τη μυστική ιστορία των βραβείων.

Τα στελέχη του Ινστιτούτου Νομπέλ απεχθάνονται την αμφισβήτηση, σε ό,τι αφορά τη διαδικασία επιλογής των νικητών, ενώ οι κανόνες απαγορεύουν την κατάθεση προσφυγών από τους ηττημένους. Οι αποφάσεις της επιτροπής παρουσιάζονται ως ομόφωνες. Το Ινστιτούτο διαφυλάσσει την αξιοπιστία του μέσω του ενδελεχούς ελέγχου κάθε υποψηφιότητας.

Πολυτάραχος και εκρηκτικός βίος

Ο Αλφρέδος Νομπέλ γεννήθηκε στη Σουηδία, από πατέρα μηχανικό. Η οικογένεια μετακόμισε στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας, όταν ο Αλφρέδος ήταν εννέα ετών. Η εκπαίδευσή του έγινε κατ'οίκον από Ρώσους δασκάλους, ενώ ο μικρός Αλφρέδος έγινε πολύγλωσσος και αγάπησε τα ταξίδια.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1860, ο Νομπέλ άρχισε να πειραματίζεται με τη νιτρογλυκερίνη και άλλες εκρηκτικές ύλες, σε εργαστήριο που κατασκεύασε στο πατρικό του σπίτι. Το 1864, όμως, ο νεότερος αδελφός του, Έμιλ και τέσσερις άνθρωποι, σκοτώθηκαν σε εργαστηριακό δυστύχημα.

Παρά την τραγωδία, ο Αλφρέδος συνέχισε τις προσπάθειες. Το Μάιο του 1866, ο Νομπέλ παρουσίασε στη Νέα Υόρκη τις εκρηκτικές ιδιότητες της νιτρογλυκερίνης. Το 1867, ο εφευρέτης ανακάλυψε από λάθος, ότι όταν η νιτρογλυκερίνη έσταζε πάνω σε επιφάνεια σιλικόνης, σχημάτιζε παχύρευστη ουσία, πολύ πιο σταθερή και λιγότερο επικίνδυνη απο την υγρή νιτρογλυκερίνη. Ο Νομπέλ την ονόμασε δυναμίτιδα, κατέθεσε ευρεσιτεχνία για αυτήν και άρχισε την οικοδόμηση βιομηχανιών για την παραγωγή της στην Ευρώπη.

Ο Νομπέλ ήταν φιλάσθενος και υπέφερε από ημικρανίες, κατάθλιψη και στηθάγχη. «Δεν είναι ειρωνικό ότι οι ιατροί μου συνέστησαν τη λήψη νιτρογλυκερίνης, σαν σιρόπι;», έγραψε ο Νομπέλ σε επιστολή στον εκτελεστή της διαθήκης του, δρ Σόλμαν.

Τα βραβεία

Ο Νομπέλ δεν εξήγησε ποτέ γιατί επέλεξε τις πέντε αυτές κατηγορίες για τα βραβεία του. Η Χημεία και η Φυσική ήταν λογικές επιλογές, καθώς ο Αλφρέδος ήταν χημικός μηχανικός.

Το βραβείο Ιατρικής φαίνεται πως αντικατοπτρίζει την οικογενειακή κληρονομιά και τα προσωπικά του ενδιαφέροντα. Πρόγονος του Αλφρέδου από τον 17ο αιώνα, ο Ούλοφ Ρούντμπεκ ο Πρεσβύτερος, καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα, ανακάλυψε και περιέγραψε πρώτος τους ανθρώπινους λεμφαδένες. Οσο ζούσε, ο Αλφρέδος υπήρξε σημαντικός χρηματοδότης του ερευνητικού Ινστιτούτου Καρολίνσκα, αλλά και του Ινστιτούτου Παβλόφ στη Μόσχα.

Ο Νομπέλ αντιμετώπιζε την κατάθλιψή του, γράφοντας λογοτεχνία, θέατρο και ποίηση, πράγμα που εξηγεί την αθλοθέτηση του βραβείου Λογοτεχνίας. Τα κίνητρα πίσω από το Νομπέλ Ειρήνης είναι, όμως, πιο δυσδιάκριτα. Πολλοί υπέθεσαν ότι ο Αλφρέδος θέλησε κατ'αυτόν τον τρόπο να εξιλεωθεί για την ανάπτυξη εκρηκτικών υλών. Τα εκρηκτικά του, όμως, εκτός από το βαλλιστίτη, δεν χρησιμοποιήθηκαν σε κανέναν πόλεμο, καθ'όλη τη διάρκεια ζωής του Νομπέλ. Αντίθετα, η δυναμίτιδα βοήθησε σημαντικά στην εξόρυξη μεταλλευμάτων, στη διάνοιξη αρδευτικών δικτύων, δρόμων και σηράγγων, όπως αυτής του Σεν Γκοτάρντ, στις Άλπεις μεταξύ Ιταλίας και Ελβετίας.

Τα βραβεία τιμούν μία ανακάλυψη και όχι το σύνολο του επιστημονικού έργου κάποιου ερευνητή. Η διαδικασία επιλογής αρχίζει στα μέσα Σεπτεμβρίου του προηγούμενου έτους, από εκείνο της απονομής, ενώ οι προτάσεις βράβευσης γίνονται από 3.000 επιστήμονες, από διάφορα μέρη του κόσμου.Τα βραβεία Νομπέλ αντικατοπτρίζουν, ασφαλώς, την ίδια τους την εποχή.
Από την Καθημερινή 18/10/2009