Oι δυο λύκοι

Ένα βράδυ ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής
Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην
ψυχή των ανθρώπων. Είπε:
"Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο 'λύκων'
που υπάρχουν μέσα σε όλους μας"
Ο ένας είναι το Κακό. - Είναι ο θυμός, η ζήλια, η
θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία,
η αυτολύπηση, η ενοχή προσβολή, η κατωτερότητα,
τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.

Ο άλλος είναι το Καλό. - Είναι η χαρά, η ειρήνη, η
αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη,
η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η
γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και
η πίστη στο Θεό.'

Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά
ρώτησε τον παππού του: "Ποιος λύκος νικάει;"


Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά ...............
"Αυτός που ταΐζεις."

Η Πάτι και ο μουσικός πάτος

Tης Μαριάννας Τζιαντζή

Σχολική αργία θα έπρεπε να είχε κηρύξει το υπουργείο Παιδείας την προχθεσινή ημέρα, τουλάχιστον για τα δημοτικά και τα γυμνάσια, ώστε όλοι οι μαθητές της χώρας να στηθούν μπροστά στην τηλεόραση για να δουν την Πάτι, τη δεκαεξάχρονη πρωταγωνίστρια της αργεντίνικης νεανικής σαπουνόπερας του Mega «Patty, η πιο όμορφη ιστορία».

Η Πάτι (κατά κόσμον Λάουρα) ήρθε στην Ελλάδα! Καμιά εκατοστή πιτσιρίκια ήταν καλεσμένα το πρωί της Δευτέρας στην εκπομπή «Πρωινό mou» (Mega) περιμένοντας με ανυπομονησία να δουν το ίνδαλμά τους. Τα περισσότερα ήταν κάτω των 12 ετών και, προφανώς, απουσίαζαν από το σχολείο με τις ευλογίες των γονιών τους. Για την ακρίβεια, δεν ήταν απλώς 100 παιδιά, αλλά περίπου 100 τυχερά παιδιά, από όλη την Ελλάδα, που κληρώθηκαν ανάμεσα σε 15.000 και πλέον πιτσιρίκια που είχαν πάρει μέρος στον σχετικό διαγωνισμό.

Περίπου μία ώρα περίμεναν τα παιδιά, καθισμένα σε κερκίδες, μέχρι να εμφανιστεί το ίνδαλμά τους. Ετσι, είχαν την ευκαιρία να δουν σε γιγαντοοθόνη το ζεύγος των παρουσιαστών να σχολιάζει τις αποχωρήσεις από το κυριακάτικο «Just the two of us» (όπου επίσης εμφανίστηκε η Πάτι). «Μου αρέσει η μαγκιά που βγάζει ο Ιατρόπουλος», λέει ο κ. Λιάγκας, «κι εγώ έτσι είμαι», εννοώντας έναν ηθοποιό που συμμετείχε στο σόου.

Λίγη υπομονή και βγαίνει η Πάτι. Προηγείται μια βιντεοσκοπημένη επίδειξη γυναικείων εσωρούχων μιας γνωστής φίρμας. Ενώ τα μοντέλα ποζάρουν τουρλώνοντας ό,τι μπορεί να τουρλωθεί, μια φωνή εκτός πλάνου εξηγεί: «Η φετινή συλλογή είναι πιο σέξι, πιο αισθησιακή από ποτέ» και απευθύνεται «σε κάθε γυναίκα με σέξι και τρέντι διάθεση». Ακολουθεί μια επίδειξη παιδικής μόδας. Φέτος θα φορεθούν οι ταφτάδες. Ακούστε, τρέντι μαμάδες, ακούστε, τρέντι παιδιά!

Επιτέλους, η Πάτι εμφανίζεται. Πανζουρλισμός, κάποια παιδιά τη βιντεοσκοπούν ή τη φωτογραφίζουν με το κινητό τους και όλα μαζί τραγουδούν τα τηλετραγούδια της, χωρίς να ξεχνούν ούτε ένα «και». Η γλυκιά κοπελίτσα τα χάνει μπροστά στις γνώσεις των Ελληνόπουλων.
Το θέμα δεν είναι η απουσία των παιδιών από το σχολείο, αφού οι δάσκαλοι δεν είναι παιδονόμοι. Είναι η πλήρης κατάρρευση των προσχημάτων, αφού ένα μεγάλο κανάλι δεν δίστασε να φέρει μαθητές στο στούντιο και να οργανώσει το πάρτι της Πάτι την ώρα των μαθημάτων και όχι το Σαββατοκύριακο.

Τα τραγούδια της Patty είναι το ηχητικό ισοδύναμο του fast food: νόστιμα, εύπεπτα, κούφια κι εφήμερα, όμως αυτό δεν έχει σημασία. Η αγορά, η τηλεόραση κάνει τη δουλειά της. Σημασία έχει τι είδους αισθητική και μουσική αγωγή προσφέρει το σχολείο, ώστε τα ίδια τα παιδιά να διαμορφώνουν το κριτήριο που θα τους επιτρέψει από μόνα τους να αντιληφθούν ότι τους αξίζουν καλύτερα τραγούδια. Αν η καλλιτεχνική αγωγή στα σχολεία αγγίζει τον πάτο, είναι φυσικό οι μαθητές να ψαρώνουν μπροστά στον παγκόσμιο μουσικό πάτο.

Ενα λεύκωμα για τη γενιά του Ιντερνετ-Εφημερίδα Ελευθεροτυπία, 16-10-2010

Εφτά χρήστες του facebook, καλλιτέχνες γνωστοί και δημοφιλείς, «απολογούνται». Γιατί έγιναν μέλη του; Γιατί τη βρίσκουν; Τι «ανεβάζουν»; Νιώθουν λιγότερο μόνοι; Κάνουν δημόσιες σχέσεις;

  Ξαναβρίσκουν παλιούς τους φίλους και αποκτούν καινούργιους, που ίσως δεν θα δουν ποτέ στη ζωή τους; Τέλος, υπάρχει κάτι που τους ενοχλεί; Α, μπα... Οπως φαίνεται, όποιος μπει στο facebook ξέρει τους κανόνες και τα όριά του και διαλέγει να επωφεληθεί από την καλή πλευρά του. Μια πλατιά πλατιά και παιδική επικοινωνία μεταξύ ενηλίκων.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΑ ΠΑΠΑΔΑΜΑΚΗ (χορογράφος)
Σαν να ζω δυο ζωές

Τι είναι αληθινή ζωή; Είμαστε τόσο περίπλοκα όντα, μεταλλασσόμαστε συνεχώς και είναι βέβαιο ότι εφευρίσκουμε διαρκώς τρόπους για να μην είμαστε μόνοι μας. Το facebook δημιουργεί ελπίδα, την ελπίδα των πιθανών δυνατοτήτων... Οτι θα δω τον Nanto που γνώρισα στην Κολομβία και μέχρι να τον δω έχω μια επαφή με τη ζωή του. Οτι θα πάω κι εγώ στην Κούβα, όπως η φίλη μου η Κωνσταντίνα που μόλις γύρισε από την Αβάνα και ανεβάζει φωτογραφίες για όλους εμάς τους φίλους της. Ο Rodrigo με βρήκε μέσω του facebook μετά από 15 χρόνια. Χάρηκα! Σπουδάζαμε μαζί στη Νέα Υόρκη. Με την Εύη ήμασταν μαζί στην τρίτη δημοτικού. Παρά πολλοί άλλοι φίλοι χάρηκαν που τους ανακάλυψα ή με ανακάλυψαν. Και πάρα πολλοί γνωστοί, σχετικά γνωστοί, γνωστοί γνωστού ή παντελώς άγνωστοι χάρηκαν επίσης. Συνδεδεμένοι. Ανθρωποι. Πρόσωπα. Εκατομμύρια φωτογραφίες, εικόνες, μουσικές, ταινίες. Επικοινωνία, τόσο μεγάλη δίψα για επικοινωνία. Είναι σαν να ζω δυο ζωές. Ποια είναι αληθινή; Το facebook έχει αληθινές δυνατότητες. Η ζωή έχει αληθινές εμπειρίες.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ
(συγγραφέας)
Ιδανικό για συνεσταλμένους

Ακόμη και κορυφαίοι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας, όπως ο Ιούλιος Βερν ή ο Χ.Τ. Γουέλς, δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν το facebook. Μια παράλληλη, δηλαδή, πραγματικότητα, η οποία όμως είναι πραγματικότητα και καθόλου εικονική.

Θεωρώ τεράστια πλάνη την άποψη πως το facebook αποξενώνει, πως αναγκάζει τον κόσμο να κλείνεται σπίτι του μπροστά σ' έναν υπολογιστή. Αντίθετα, σε φέρνει σε επαφή με τους άλλους. Δεν πρόκειται για ένα video game τύπου Sims. Τα άτομα με τα οποία «μιλάς», τα οποία γίνονται «φίλοι» σου, είναι υπαρκτά πρόσωπα. Ενα ιδανικό εργαλείο για συνεσταλμένους ανθρώπους. Για αυτούς που φοβούνται να κάνουν το πρώτο βήμα.

Κάποιοι φυσικά μιλάνε για «Μεγάλο αδερφό». Και μέχρι ένα σημείο ισχύει. Ακόμα και αυτό, όμως, εξαρτάται από εσένα τον ίδιο. Από το πόσο είσαι διατεθειμένος να εκτεθείς. Είναι αλήθεια πως το facebook διαθέτει τη δυνατότητα να μετατρέψει τον καθένα σε ποπ σταρ.

Πάνω απ' όλα, είναι ένα μέσο για να κατανοήσεις καλύτερα ανθρώπους και καταστάσεις. Π.χ., εγώ προσωπικά, πέρα από αμέτρητους φίλους, έκανα και κάποιους εχθρούς. Κάποιοι που ενοχλήθηκαν από τα πιστεύω μου μού επιτέθηκαν φραστικά ή με δυσφήμησαν σε τρίτους. Τότε πολλοί φίλοι μου μού είπαν: «Είδες; Το facebook κάνει κακό!». Τις απόψεις μου, όμως, τις έχω αναπτύξει σε συνεντεύξεις και άρθρα μου. Αρκετοί θα είχαν ενοχληθεί κι εκεί. Απλώς, δεν μπορούσα να δω τις αντιδράσεις τους.

ΑΛΕΞΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ
Photoshop ψυχής

Μπροστά στην οθόνη δεν υπάρχουν ρίσκα. Ο χωροχρόνος αλλοιώνεται, η γλώσσα κονιορτοποιείται, η εικόνα μεταλλάσσεται. Ειδικά στο facebook. Το προφίλ ενός χρήστη είναι ένας θραυσματικός άυλος πίνακας, ένα δάσος συμβόλων, μια παράσταση in progress, μια ψηφιακή περφόρμανς, από την οποία συχνά απουσιάζει ο ίδιος ο πρωταγωνιστής, απουσιάζει ο αληθινός λόγος, το αυθεντικό συναίσθημα. Είναι ένα photoshop ψυχής. Παρ' όλα αυτά, το facebook αποτελεί σήμερα την πιο αντιπροσωπευτική μορφή κοινωνικής δικτύωσης. Και για τους χρήστες εκείνους που το «πίνουν» και δεν τους «πίνει», είναι ένα μοναδικό επικοινωνιακό εργαλείο.

Η πλατφόρμα και τα 400 εκατομμύρια μέλη της θα δουν στην ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ τη ζωή του Μαρκ Ζούκερμπεργκ, ενός Αμερικανού φοιτητή που στα 19 του -όταν τον παράτησε η φίλη του επειδή ήταν ένα «ψωνάκι» της τεχνολογίας- δημιούργησε αυτό το παλιρροϊκό φαινόμενο της ψηφιακής επικοινωνίας, που σάρωσε τον πλανήτη, με αποτέλεσμα σήμερα να είναι ο νεότερος δισεκατομμυριούχος του κόσμου.

Οι δημιουργικοί μύθοι χρειάζονται και μια Νέμεσι κι έτσι ο Ζούκερμπεργκ παρουσιάζεται στο έργο σαν ένα δυσλειτουργικό άτομο, για το οποίο είναι καλύτερο να βασιλεύει online παρά να συναλλάσσεται ως καθημερινό κοινωνικό ον στην πραγματική ζωή. Ενα τραγικά ειρωνικό πορτρέτο για έναν πιτσιρικά που ένωσε τον μισό πλανήτη μέσω μιας οθόνης, δηλώνοντας ότι προσπάθησε να δώσει περισσότερη «διαφάνεια» στον κόσμο.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ
(συνθέτης)
Το γλεντάω και κάνω και δουλειά

Ολα είναι θέμα χειρισμού. Εμένα με διευκόλυνε. Εχω 400 φίλους και μόνο όσους γνωρίζω και θα 'θελα να επικοινωνώ άμεσα. Μιλάω με συνεργάτες για τρέχοντα θέματα, ανεβάζω φωτό, βιντεάκια και τσεκάρω αν αρέσουν καινούργια κομμάτια. Κάτι σαν γραφείο, ας πούμε. Είναι πολύ καλή παρέα κι αφορμή για έξοδο. Η αδερφή μου κρατάει και ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων που αγαπούν τη μουσική μου και τους ενημερώνει για όλα τα θέματά μας. Και μ' αυτούς συνομιλώ αλλά όχι όπως με τους στενούς φίλους. Η ανταλλαγή ιδεών είναι η χαρά μου. Και ότι ένα πρωί που ένας φίλος ήταν στη Νέα Υόρκη κι εγώ στο σπίτι μου, μιλάγαμε μία ώρα για τέχνη. Το γλεντάω και κάνω και τη δουλειά μου. Ξαναβρέθηκα με ανθρώπους που είχα να τους ακούσω καιρό. Συμφοιτητές μου, παιδιά από την υπόλοιπη Ελλάδα, απ' την Κύπρο, απ' το Λονδίνο... Ναι, μ' αρέσει. Μπράβο στο αγόρι που το σκέφτηκε, μια χαρά λειτουργεί. Δεν χρειάζομαι κάτι άλλο. Σας φιλώ.

ΝΙΚΟΣ ΠΕΡΑΚΗΣ
(σκηνοθέτης)
Γιατί δεν έγινα φίλος μου στο facebook

Νομίζω ότι είναι ο εφευρέτης του facebook που είπε ότι όταν έχεις τόσα εκατομμύρια φίλους, είναι αναπόφευκτο να έχεις και μερικούς εχθρούς. Εγώ είχα την ατυχία να μπω στο facebook μόνο για να δω τη σελίδα που κάποιος ψυχικά διαταραγμένος καλλιτέχνης έφτιαξε για πάρτη μου. Εκεί διάβασα και την πρώτη μου δημόσια αυτοκριτική και μεταμέλεια. Ζητούσα συγγνώμη από όλους τους νέους καλλιτέχνες και συνεργάτες, των οποίων το ταλέντο έχω κατά καιρούς εκμεταλλευτεί με στόχο τα λεφτά, όπως τραγουδούσε στην «Ψυχραιμία» η Τζούλια Αλεξανδράτου. Το ενδιαφέρον ήταν ότι 200-τόσοι γνωστοί και άγνωστοί μου ή είχαν εκτιμήσει ιδιαίτερα την αυτοκριτική μου ή δεν την είχαν καταλάβει ή δεν την είχαν διαβάσει, αλλά είχαν γίνει φίλοι του ψευδεπίγραφου, ο οποίος ήταν μάλιστα οπαδός του ΛΑΟΣ...

Γι' αυτό πιστεύω ότι θύματα κάποιων ψώνιων του facebook είναι και η Λιάνα Κανέλλη και η Καλομοίρα Σαράντη, που έσπευσαν να γίνουν φίλες του.

Θα μου πείτε, είναι καλύτερα να σου φτιάχνουν το προφίλ, παρά να σε πυροβολούν σαν τον συγχωρεμένο τον Λένον. Εγώ, πάντως, μόνο σαν κάτοικος του «Ιστορικού Κέντρου» κινδυνεύω αφού, παρά τις αναφορές στο facebook, ο συνώνυμος εξακολουθεί να χαίρεται τους φίλους του και τους εχθρούς μου. Γι' αυτό κι εγώ, για να βγάλω το άχτι που δεν κατάφερα να βγάλω στο «κοινωνικό δίκτυο» του facebook, ανέβασα την «κοινωνική προσφορά» μου στο YouTube (http://www.youtube.com/watch?v=xvZZTqamiPg) 

 Poka-Yio
(εικαστικός)

Και επειδή κάποιος θα βρεθεί να αντιτάξει πως δεν είναι αυτός ο κύριος σκοπός του fb, εγώ θα του πω να θυμηθεί τι ακριβώς λέγαμε στα πρώτα ραντεβού: τι μουσική ακούς, πού πήγες διακοπές, τι ζώδιο είσαι, την ίδια στιγμή που εστιάζαμε την προσοχή μας σε ανατομικές λεπτομέρειες του απέναντι. Ε, τα ίδια λέμε και στο fb, μόνο λίγο πιο εκλεπτυσμένα ή ίσως κεκαλυμμένα. Εγώ ας πούμε έχω βίτσια να βάζω τα γλυκά που τρώω (όντως), ενώ άλλος βάζει τα δικά του βίτσια, π.χ. τα μπρόκολα που μάζεψε παίζοντας την τεράστιας επιτυχίας εφαρμογή farmville. Βασικά και τα δύο βίτσια είναι, και ο καθένας όπως τη βρίσκει. Και το να τα δημοσιοποιούμε μας ενώνει με άλλους βιτσιόζους που μας στέλνουν συνταγές ή το σκορ τους στα γογγύλια κ.λπ. και έτσι τελικά τη βρίσκουμε ομαδικά.

Μια άλλη τσαντίλα είναι που, όπως τα φτιάχνει σε ανθρώπους, έτσι και τα χαλάει όντας ένας τεράστιος cyber-ρουφιάνος. Βέβαια, μου ανέβασε την αυτοεκτίμηση μειώνοντας δραστικά το αίσθημα απομόνωσης, όταν το κοντέρ με τους «φίλους» μου γράφει 1.500 και ανεβαίνει 5-5 την ημέρα ακόμα και όταν κάθομαι στον καναπέ. Ενα socializing εκ του καναπέ είναι μια χαρούλα για αγοραφοβικούς. Πάντως, επειδή έχω παρακολουθήσει παρουσίαση ενός εμπορικού του αντιπροσώπου, το fb είναι μια τέλεια μπίζνα που μεταπωλεί μια χαρά τα κουνουπίδια και λοιπά μας βίτσια σαν να ήταν αληθινά καρπούζια. Είναι δηλαδή ένας broker για βίτσια, γιατί ποιο είναι μεγαλύτερο βίτσιο από το να νομίζεις πως πραγματικά επικοινωνείς; (Να καταγραφεί πως ρίχνω την ψήφο μου στο twitter και ένας ακόμα λόγος είναι οι απαίσιες παντόφλες με τις οποίες φωτογραφίζεται συνέχεια ο Ζούκερμπεργκ.)

ΛΟΥΚΙΑ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ
(ηθοποιός)
Μου θυμίζει τα χρόνια του Δημοτικού

Είναι εντυπωσιακή η ψευδαίσθηση των τόσων φίλων, που σε παρακολουθούν και μοιράζονται μαζί σου σκέψεις και εντυπώσεις. Είναι εξίσου εντυπωσιακό το πόσο εύκολα ανοίγεσαι χωρίς να κοιτάς τον άλλο στα μάτια... Λυπηρό, αλλά από το να μην υπάρχει καθόλου η επαφή, ας υπάρχει τουλάχιστον η πρόθεσή της.

Συναντάω ανθρώπους και μου λένε «α, είμαστε φίλοι στο facebook!». Γελάω τόσο πολύ και αισθάνομαι και αμηχανία γιατί πολλούς δεν τους θυμάμαι καν... Ομως αυτή είναι η εποχή μας και πρέπει να την αποδεχτούμε για να μην τρελαθούμε. Βρίσκω πολύ χαριτωμένο όταν κάποιος με ρωτάει αν θέλω να με κάνει φίλη του. Μου θυμίζει τα χρόνια του Δημοτικού, εικόνες από το προαύλιο του σχολείου, με τα πιτσιρίκια να κάνουν προτάσεις φιλίας. Εχει πλάκα, ιδίως κάτι κουλές ώρες που δυσκολεύεσαι να κοιμηθείς.

Επίσης, για αυτούς που πραγματικά ασχολούνται με το σπορ, σίγουρα είναι ένας ακόμα τρόπος να κοινοποιήσουν τις δουλειές τους. Δεν πιστεύω πως πραγματικά χρειάζεται να αλλάξει κάτι σε όλο αυτό το σύστημα που οι περισσότεροι είμαστε μέρος του. Είναι χαριτωμένο και επικίνδυνο όσο χρειάζεται.

Συνεργάστηκαν οι: Ι. Κλεφτόγιαννη, Β. Καλαμαράς, Φ. Μπάρκα, Χ. Παπαϊωάννου, Ν. Χατζηαντωνίου

Τηλεοπτικά έθιμα

Tου Παντελή Μπουκάλα

Εχει αποκτήσει και η τηλεόραση τα έθιμά της στα χρόνια που λειτουργεί. Ενα από αυτά, που το τηρεί απαρεγκλίτως, είναι τα πρόχειρα ρεπορτάζ-τεστ, με την ευκαιρία των εθνικών εορτών. Με το μικρόφωνο στο χέρι, οι ρεπόρτερ εντοπίζουν νεαρούς και τους επιτίθενται με την ερώτηση «τι ξέρεις για την 28η Οκτωβρίου» ή την 25η Μαρτίου. Και χρόνια τώρα πληροφορούμαστε ό,τι ακριβώς θέλουν να μας πληροφορήσουν τα κανάλια, προφανώς για να αναδείξουν εμμέσως τον σπουδαίο παιδευτικό τους ρόλο: ότι τα άθλια Ελληνόπουλα είναι τραγικώς ανιστόρητα· μπερδεύουν τους Ιταλούς με τους Γερμανούς και τους Γερμανούς με τους Τούρκους. Ετσι όπως πάει, το 2020 θα μας φέρουν άλλα ρεπορτάζ για να μας πείσουν ότι τα παιδιά πιστεύουν πως το '40 οι Ελληνες πολέμησαν με τους Τρώες κάπου ανάμεσα στις Θερμοπύλες και τα Δερβενάκια.

Αν η εντολή είναι να φτιάξεις ένα επιπλέον ρεπορτάζ ηθικού πανικού («πάει, χάθηκε το έθνος!»), τίποτα πιο εύκολο. Ρωτάς, μεταξύ αστείου και αστειότερου, είκοσι ανθρώπους και με λίγη δημιουργική διαχείριση επιλέγεις μόνο τις απαντήσεις που ταιριάζουν με το προαποφασισμένο πόρισμά σου: την αδαημοσύνη των νέων. Εφόσον, για τις προδιαγραφές σου, το σωστό δεν αποτελεί είδηση γιατί δεν σου επιτρέπει να μοιρολογήσεις και να χλευάσεις, αποκλείεις τις σωστές απαντήσεις (ή κρατάς μία στις είκοσι, σαν ξεθυμασμένο αλατοπίπερο) και προβάλλεις οδυρόμενος όσες «αποκαλύπτουν» πως οι μαθητές, ύστερα από χρόνια στο θρανίο και στις σχολικές γιορτές, ουδέν γνωρίζουν για την ιστορία - και μάλιστα την ιστορία των παππούδων τους, όσον αφορά το '40.

Το ότι ορισμένοι ενδέχεται να απαντούν «δεν γνωρίζω» για χαβαλέ ή για να διαμαρτυρηθούν με τον τρόπο τους που τους θεωρούν χαϊβάνια, μάλλον δεν το μετράνε στα κανάλια. Αν, ωστόσο, κόπτονται για την ιστορική μνήμη, ιδού πεδίο δόξης λαμπρό: Ας μπουν στον κόπο να τιμήσουν τις επετείους και μ' έναν τρόπο που θέλει λίγη παραπάνω σκέψη και αίσθημα (και χρήμα βέβαια, για να μιλήσω τη γλώσσα τους) από το να δείχνουν για χιλιοστή φορά την «Υπολοχαγό Νατάσσα» τον Οκτώβριο και τη «Μαντώ Μαυρογένους» τον Μάρτιο.

πηγή: εφημερίδα Καθημερινή, 30-10-2010

Εγκατάσταση προγράμματος

Τεχνική Υποστήριξη: Παρακαλώ, πώς μπορώ να βοηθήσω;

Πελάτης: Χμ... μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα να εγκαταστήσω το πρόγραμμα που λέγεται "Αγάπη".

Μπορείτε να με καθοδηγήσετε πώς να το κάνω;

Τ.Υ. : Φυσικά μπορώ. Είστε έτοιμος να ξεκινήσουμε;

Π: Είμαι λίγο άσχετος από τεχνολογία, αλλά ας προσπαθήσουμε. Τι πρέπει να κάνω;

Τ.Υ.: Το πρώτο βήμα είναι να εντοπίσετε και να ανοίξετε το παράθυρο "Η Καρδιά μου".
Μπορείτε να την εντοπίσετε;

Π: Ναι, αλλά υπάρχουν άλλα τόσα προγράμματα που τρέχουν αυτή τη στιγμή. Υπάρχει πρόβλημα να εγκαταστήσω το "Αγάπη" ενώ τρέχουν τα άλλα;

Τ.Υ: Ποια προγράμματα τρέχουν τώρα;

Π: Μισό λεπτό να δω... υπάρχει ένα που λέγεται "Παλιά Τραύματα", "Χαμηλή Αυτοεκτίμηση", ένα άλλο "Μνησικακία" και "Εκδίκηση".

Τ.Υ.: Δεν υπάρχει πρόβλημα. Μόλις εγκαταστήσετε το πρόγραμμα 'Αγάπη', θα διαγράψει βαθμιαία αυτά τα προγράμματα αυτά από το λειτουργικό σύστημα.

Μπορεί να παραμείνουν στη μνήμη αλλά δεν θα εμποδίζουν τη λειτουργία άλλων προγραμμάτων.

Το πρόγραμμα "Αγάπη" θα αντικαταστήσει το "Χαμηλή αυτοεκτίμηση" με μια άλλη ενότητα που λέγεται "Υψηλή αυτοεκτίμηση".
Όμως, θα πρέπει να διαγράψετε οριστικά τα υπόλοιπα δύο προγράμματα: "Μνησικακία" και "Εκδίκηση".
Αυτά τα δύο εμποδίζουν την εγκατάσταση του προγράμματος 'Αγάπη'.

Π: Πως γίνεται να τα διαγράψω; Μπορείτε να μου πείτε;

Τ.Υ.: Με χαρά. Πηγαίνετε με το ποντίκι στην οθόνη σας κάτω αριστερά, εκεί που λέει 'Εκκίνηση' και επιλέξτε το πρόγραμμα "Συγχώρεση" και κάνετε ένα κλικ.
 Επαναλάβετε τη διαδικασία όσες φορές χρειαστεί μέχρι να διαγράψετε τελείως τα δύο προγράμματα.

Π: Α, ωραία! Έγινε κιόλας. Ώχ... όμως το πρόγραμμα "Αγάπη" ξεκίνησε μόνο του την εγκατάσταση. Είναι φυσιολογικό αυτό;

Τ.Υ.: Ναι, αλλά να θυμάστε ότι έχετε μόνο τη πρώτη έκδοση του βασικού προγράμματος. Θα χρειαστεί να συνδεθείτε με άλλες "Καρδιές" για να κάνετε αναβάθμιση.

Π: Ωχ! Μου εμφανίζεται ένα μήνυμα λάθους που λέει: 'Error - Το πρόγραμμα δεν μπορεί να λειτουργήσει με εξωτερικές παρεμβάσεις'... τι είναι αυτό;

Τ.Υ.: Μην ανησυχείτε. Αυτό σημαίνει ότι το πρόγραμμα "Αγάπη" έχει φτιαχτεί για να τρέχει με εσωτερικές "Καρδιές" αλλά δεν έχει ακόμα τρέξει στη δική σας "Καρδιά".
Σε μη-τεχνική γλώσσα, σημαίνει ότι πρέπει πρώτα να αγαπήσετε τον εαυτό σας πριν είστε έτοιμος να αγαπήσετε τους άλλους.

Π: Δηλαδή; Τι κάνω τώρα;

Τ.Υ.: Κατεβάστε το πρόγραμμα "Αποδοχή εαυτού" και κάντε κλικ στα παρακάτω αρχεία: "Συγχώρεση εαυτού", "Συνειδητοποίηση της αξίας μου", "Αναγνώριση των ορίων μου".

Π: Εντάξει, το έκανα.

Τ.Υ.: Ωραία. Τώρα αντιγράψτε αυτά τα αρχεία στο βασικό σας φάκελο "Η Καρδιά μου".

Το σύστημα θα διαγράψει οποιοδήποτε ασύμβατο αρχείο και θα επιδιορθώσει τα όλα τα λανθασμένα αρχεία.

Επίσης, χρειάζεται να διαγράψετε τα "Αρνητική Κριτική", "Φλυαρία". Μετά πηγαίνετε στο Κάδο ανακύκλωσης και διαγράψτε τα οριστικά και από εκεί.

Π: Έγινε. Ωπ!! O φάκελος "Η Καρδιά μου" αρχίζει να γεμίζει με νέα αρχεία. Τα "γαλήνη" και "πληρότητα" αντιγράφουν μόνα τους τα αρχεία στο φάκελο "Η Καρδιά μου".

 Είναι φυσιολογικό αυτό;

T. Y.: Ναι. Αυτό δείχνει ότι το πρόγραμμα "Αγάπη" έχει εγκατασταθεί και ήδη τρέχει. Κάτι τελευταίο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο.
Το πρόγραμμα "Αγάπη" είναι free, δεν χρειάζεστε κωδικό ενεργοποίησης, γι' αυτό δώστε το σε όσους μπορείτε.
Μπορεί να σας ανταποδώσουν μερικά καλά αρχεία για αναβάθμιση.

Π: Σε ευχαριστώ, Θεέ μου.

Η 28ηΟκτωβρίου με διαφορά 73 ετών- Καθημερινή 23-10-2010

Δύο ματιές στην ιστορική επέτειο από τον παππού που έζησε έφηβος το 1940 και την εγγονή όπως τη βιώνει στο σήμερα Του Δημητρη Ρηγόπουλου

Ο παππούς γεννήθηκε το 1927, στις 26 Οκτωβρίου, ανήμερα τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου. Η εγγονή 73 χρόνια μετά, στην αυγή του νέου αιώνα: τον Νοέμβριο του 2000.

Την ημέρα που οι δυνάμεις του Μουσολίνι κήρυξαν τον πόλεμο στην Ελλάδα, ο παππούς ήταν ένα αγόρι στην αρχή της εφηβείας, τρία χρόνια μεγαλύτερο απ’ ό,τι είναι η εγγονή του σήμερα. Το τελεσίγραφο του Γκράτσι επιδόθηκε στον Μεταξά τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Οκτωβρίου του 1940. Το προηγούμενο Σάββατο, η μεγάλη οικογένεια του παππού είχε συγκεντρωθεί στο σπίτι της οδού Μάρκου Μπότσαρη, στις όχθες του Ιλισού, πολλά χρόνια πριν κλείσει το ποτάμι και περάσει από πάνω η σημερινή λεωφόρος Καλλιρρόης. Το νεότερο από τα πέντε παιδιά της οικογένειας είχε τα γενέθλιά του, ήταν ημέρα χαράς. Κανείς δεν υποψιαζόταν ότι μόλις δύο ημέρες αργότερα ένα πολύ διαφορετικό γεγονός θα πυροδοτούσε νέα κύματα ενθουσιασμού, που αυτή τη φορά θα έβγαιναν έξω από το ανώνυμο αθηναϊκό σπίτι του Νέου Κόσμου και θα σκέπαζαν ολόκληρη την πόλη, ολόκληρη τη χώρα.

Εβδομήντα χρόνια μετά, παππούς και εγγονή βρίσκονται μέσα από τις σελίδες της «Καθημερινής» για να μοιραστούν τη δική τους 28η Οκτωβρίου. Ο ένας την έζησε (ζωντανές αναμνήσεις αναβλύζουν μέχρι σήμερα), η άλλη τη ζει και την ξαναζεί κάθε χρόνο μέσα από τις σχολικές γιορτές και όσα της μεταφέρουν οι γονείς της. Μένει με το στόμα ανοιχτό όταν συνειδητοποιεί ότι ο ένας από τους παππούδες της όχι μόνο ζούσε εκείνη την ημέρα αλλά ήταν ένα παιδί στο γυμνάσιο, «μεγάλος» δηλαδή, στα δικά της μάτια. Το καταλαβαίνει λογικά, αλλά ακόμα της φαίνεται απίστευτο. Δεν έχει άδικο. Δυσκολεύομαι να το πιστέψω εγώ για τον πατέρα μου ότι κουβαλάει μέσα του εμπειρίες από έναν τόσο μακρινό κόσμο, πόσω μάλλον για τη 10χρονη ανιψιά μου. Με τον παππού της τη χωρίζει τόσος χρόνος όσο χώριζε αυτόν με έναν άνθρωπο του 1854. Πολύ καιρός.

Ντελίριο χαράς

Από την ημέρα της κήρυξης του πολέμου, ο παππούς δενθυμάται το σχολείο. Ηταν η πρώτη ημέρα της εβδομάδας, αλλά καμία σχετική ανάμνηση δεν ανασύρεται σήμερα. Ο πατέρας ενός φίλου μου που μεγάλωνε στο Αγρίνιο εκείνης της εποχής θυμόταν καθαρά τη στιγμή που ο δάσκαλός τους ανακοίνωσε ότι δεν θα γινόταν μάθημα επειδή «έχουμε πόλεμο με τους Ιταλούς». Τα παιδιά πετάχτηκαν όρθια και ούρλιαζαν από χαρά. Μάλλον για τον ίδιο λόγο που εκατομμύρια παιδιά σε όλον τον κόσμο πανηγυρίζουν κάθε φορά όταν χάνεται με οποιαδήποτε αφορμή έστω και μία ώρα μαθήματος.

Αλλά καλύτερα να μη στοιχηματίσουμε. Εκείνη την ημέρα ολόκληρη η χώρα μεθούσε από χαρά. Και η Αθήνα πρώτη απ’ όλη. «Με θυμάμαι με τους φίλους μου στις αλάνες της γειτονιάς να πανηγυρίζουμε σαν τρελοί. Αλλά ήταν όλος ο κόσμος σε αυτήν την κατάσταση παροξυσμού. Θυμάμαι καθαρά τα αεροπλάνα να πετάνε πάνω από το κεφάλι μας, τα τραγούδια στο ραδιόφωνο, τη Βέμπο, τα τρένα με τους φαντάρους να ξεκινάνε για το μέτωπο».

Από τη μεγάλη οικογένεια του πατέρα μου και του παππού της Αννας δεν πήγε κανένας στην Αλβανία. Ο μόνος υποψήφιος, ο μεγάλος του αδελφός ο Περικλής, είχε υποστεί πριν από λίγα χρόνια σοβαρό τραυματισμό στο πόδι από διερχόμενο τραμ και δεν μπορούσε να ακολουθήσει τους συνομηλίκους του στα βουνά της Πίνδου. Επίκεντρο του σπιτιού ήταν το ραδιόφωνο με όλα τα νέα και τις θριαμβευτικές ειδήσεις από το μέτωπο. Νίκες, νίκες, νίκες. Μέχρι τον Απρίλιο του 1941 και την εισβολή των ναζί. Στις 27 Απριλίου τα γερμανικά στρατεύματα παρελαύνουν στους δρόμους της Αθήνας. «Εξω κυκλοφορούσε ελάχιστος κόσμος, μόνο κάποιοι περίεργοι σαν κι εμένα και τον αδελφό μου που βγήκαμε να χαζέψουμε τους Γερμανούς. Ημασταν στη λεωφόρο Συγγρού, στο ύψος περίπου του σταθμού του μετρό, και τους είδαμε να κατεβαίνουν από τους στύλους του Ολυμπίου Διός. Κοιτάζαμε φοβισμένοι».

Σε λίγους μήνες οι Αθηναίοι θα ένιωθαν την Κατοχή στο πετσί τους. Κυριολεκτικά. «Η δική μας οικογένεια δεν κατάλαβε την πείνα. Ο πατέρας μου ήταν διαχειριστής ενός κεντρικού ξενοδοχείου στη Σταδίου, στα Χαυτεία. Ηταν το ξενοδοχείο “Μπρίστολ” και οι Γερμανοί το επίταξαν πολύ γρήγορα. Εμεναν αξιωματούχοι των ναζί και φυσικά δεν τους έλειπε τίποτα. Ο πατέρας μου κατάφερνε να φέρνει στο σπίτι προμήθειες, ενώ ο Περικλής εργαζόταν στην Επιτροπή Σίτου, επομένως είχαμε λύσει το πρόβλημα με το ψωμί. Τόσο τυχεροί, που είχαμε την πολυτέλεια να βοηθάμε συγγενείς και γείτονες».

Αυτό δεν σημαίνει ότι η τραγωδία της πείνας ήταν κάτι μακρινό. Δύο εικόνες δεν θα τις ξεχάσει ποτέ στη ζωή του. «Είχα βγει από το ξενοδοχείο για να κάνω μια βόλτα. Ανηφόριζα τη Σταδίου και κάποια στιγμή βλέπω έναν άνθρωπο βουτηγμένο μέσα σε κάδο απορριμμάτων. Σε λίγα δευτερόλεπτα τα πόδια του, που εξείχαν, έπαψαν να κουνιούνται. Είχε πεθάνει μπροστά στα μάτια μου». Και μία ακόμα σκηνή. «Ηταν μια γριούλα, 75 χρόνων, που ετοιμαζόταν να φάει κάτι που έμοιαζε με τυρόπιτα, τρομερή πολυτέλεια για την εποχή. Ξαφνικά εκεί που ήταν έτοιμη να τη δαγκώσει, περνάει κάποιος και της την αρπάζει σχεδόν μέσα από το στόμα».

Σε ηλικία 14 ετών ο παππούς θα ενταχθεί στο ΕΑΜ και οι ιστορίες που ακούω με κάνουν να ανατριχιάζω. Συνειδητοποιώ ότι ζει από καθαρή τύχη. «Δεν είχαμε καμία αίσθηση κινδύνου». Και μετά η Απελευθέρωση. «Ημουν με τον κολλητό μου φίλο, τον Νότη, και θυμάμαι ήταν τέτοια η χαρά μας που πήγαμε από την Αθήνα μέχρι το σπίτι του στη Γλυφάδα με τα πόδια. Σε τρεις ώρες ακριβώς».

Ημερολόγια της εποχής

Ολα αυτά θα ακούγονται στα αυτιά της εγγονής του σαν ιστορίες επιστημονικής φαντασίας. Πάντως, η 28η Οκτωβρίου δεν είναι η αγαπημένη της γιορτή. Προτιμά το Πολυτεχνείο, μετά το 1940 και τελευταία η 25η Μαρτίου. Τη ρωτάω γιατί. Με αιφνιδιάζει όταν απαντάει «επειδή είναι πιο πρόσφατο», γιατί δεν περιμένω μια τέτοια εξήγηση από ένα δεκάχρονο κορίτσι. Τουλάχιστον, ζούσε ο δικός της μπαμπάς. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. «Με συγκινεί περισσότερο σαν ιστορία, ίσως επειδή μου φαίνεται περίεργο Ελληνες να σκοτώνουν Ελληνες, είναι πιο ασυνήθιστο». Οταν η συζήτηση επιστρέφει στο «Οχι», η Αννα μού δίνει να καταλάβω ότι την ενδιαφέρει περισσότερο η ζωή των απλών ανθρώπων εκείνη την εποχή. Και των φαντάρων που πολεμούσαν μέσα στα χιόνια. «Μου αρέσει πολύ όταν η δασκάλα στο ολοήμερο σχολείο μάς διαβάζει ημερολόγια ανθρώπων που έζησαν αυτά τα γεγονότα». Αλλά τους Ιταλούς δεν τους αντιπαθεί καθόλου. «Η Ιταλία είναι η αγαπημένη μου χώρα. Ξέρω ότι πολλοί πολεμούσαν επειδή ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν. Η Ιταλία πρέπει να είναι μια πανέμορφη χώρα. Εχω δει φωτογραφίες».

Πόσες φορές έχετε αναρωτηθεί γιατί γίνεται κάτι;

13 φράσεις από τον Γκαμπριέλ Γκαρθία Μάρκες

«TO BE ΓΥΝΑΙΚΑ OR NOT TO BE ΓΥΝΑΙΚΑ? »

Οι γυναίκες για πολλά χρόνια θεωρούνταν κατώτερες των ανδρών και έπρεπε να τους υπακούν-αν και το υπηρετούν είναι πιο κατάλληλη λέξη- και να είναι υποχείρια τους αφού «από την φύση τους ήταν αδύναμες» πράγμα που πολύ συχνά οδηγούσε στο να γίνονται θύματα εκμετάλλευσης και να κακοποιούνται σωματικά, σεξουαλικά αλλά και ψυχολογικά. Στις μέρες μας, μετά από επίπονους και συνεχείς αγώνες κατόρθωσαν να αποκτήσουν δικαιώματα και να πάψουν να αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι δεύτερης διαλογής αλλά ως ισότιμες με τους άνδρες.

Δυστυχώς όμως πολλές γυναίκες ισχυρίζονται ότι η ισότητα των δυο φύλων υπάρχει μόνο στα χαρτιά και ότι συνεχίζουν να υπάρχουν φαινόμενα ρατσιστικής αντιμετώπισης των γυναικών και να γίνονται διακρίσεις εναντίον τους. Όσο και αν θα ήθελα να διαφωνήσω η κοινωνία μας βρίθει παραδειγμάτων.

Κατ’ αρχήν ιδιαίτερα σε κλειστές κοινωνίες σαν τη δικιά μας ποια δεν έχει ακούσει κυρίως από τους γηραιότερους αλλά και από νεότερους σχόλια του τύπου «άμα δεν ξέρεις να μαγειρεύεις πώς θ’ ανοίξεις σπίτι αύριο μεθαύριο;», «άλλο εσύ άλλο αυτός, είναι αγόρι εσύ είσαι κορίτσι», «ας το αυτό δε μπορείς εσύ είσαι κορίτσι» ή και την γνωστή ευχή «άντε και του χρόνου μ’ ένα καλό γαμπρό!!»; Όλα τα παραπάνω είναι εκφράσεις των αντιλήψεων για τις γυναίκες που κυριαρχούν στην κοινωνία μας, ότι δηλαδή η γυναίκα θα πρέπει να είναι καλή νοικοκυρά, καλή σύζυγός και καλή μητέρα, ότι αυτός είναι ο προορισμός της ζωής της και βασικά προσόντα που θα πρέπει να διαθέτει είναι η υπακοή, η πίστη και η ταπεινοφροσύνη. Οι αντιλήψεις αυτές είναι τα αίτια που πολλές οικογένειες απαγορεύουν στα νεαρά κορίτσια τις βραδινές εξόδους και που τα κατευθύνουν σε επαγγέλματα «κατάλληλα» για μια γυναίκα όπως δασκάλες και νηπιαγωγοί αποθαρρύνοντας τα να κάνουν κάτι παραπάνω και γενικότερα κλονίζουν την αυτοπεποίθηση τους και τις κάνουν να πιστεύουν ότι η κουζίνα είναι ο φυσικός χώρος της γυναίκας.

Ακόμη στον επαγγελματικό χώρο τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους. Πόσοι δεν έχουμε ακούσει περιστατικά όπου οι γυναίκες υπάλληλοι παίρνουν χαμηλότερο μισθό από τους άνδρες υπαλλήλους ή για γυναίκες που απολύθηκαν επειδή έμειναν έγκυες ή ακόμη χειρότερα που έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση; Ακόμη παρόλο που πολλές γυναίκες διαπρέπουν κάνοντας λαμπρές καριέρες από πολλούς εργοδότες οι γυναίκες εργαζόμενοι δεν αποτελούν την ιδανική λύση, πράγμα που φαίνεται και στο ότι οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας, αφού από το νόμο δικαιούνται περισσότερες άδειες και επιδόματα πράγμα που δεν τους συμφέρει καθόλου όχι μόνο οικονομικά αλλά και όσον αφορά την παραγωγικότητα καθώς επίσης και σωματικά οι γυναίκες δεν ανταποκρίνονται το ίδιο σε βαριές δουλείες όπως οι άνδρες.

Όλα τα παραπάνω μας δείχνουν ότι οι γυναίκες δεν έχουν εξισωθεί με τους άνδρες αλλά ότι απλά το χάσμα μεταξύ τους έχει μειωθεί σημαντικά όμως πολλά πρέπει να γίνουν για να εξαφανιστεί. Το σίγουρο είναι ότι για να γίνει αυτό δε χρειάζεται μια αναθεώρηση της νομοθεσίας αλλά η άρση των αναχρονιστικών αντιλήψεων που τροχοπεδούν την εξέλιξη των γυναικών, με άλλα λόγια για ν’ αλλάξουμε την κοινωνία πρέπει ν’ αλλάξουμε τους εαυτούς μας. 

Η μαθήτρια της Β Λυκείου
Ελίνα Παπακίτσου

Σκέψεις μιας μαθήτριας της Α Γυμνασίου του σχολείου μας

               Στη σημερινή εποχή ο ρόλος της τηλεόρασης είναι καθοριστικός για τη ζωή των ανθρώπων. Έχουν αυξηθεί κατά πολύ τα κανάλια καθώς και οι εκπομπές και έτσι ο άνθρωπος έχει καθημερινά πολλές επιλογές στη διάθεσή του για ψυχαγωγία.

   Τις περισσότερες φορές όμως η ποσότητα δε συμβαδίζει με την ποιότητα. Αυτό συμβαίνει και με τις διάφορες εκπομπές ακόμα και με τα ενημερωτικά δελτία ειδήσεων. Υπάρχουν εκπομπές όπως: τα ριάλιτι, οι μεσημεριανές εκπομπές και κάποια τηλεπαιχνίδια που υποβιβάζουν τη νοημοσύνη των τηλεθεατών και δε σέβονται την αισθητική τους. Επίσης μέσω της τηλεόρασης προβάλλονται λανθασμένα πρότυπα ειδικά για τα παιδιά και τους νέους στα οποία το παν είναι η ομορφιά και το χρήμα. Ακόμα πάλι είναι πληκτικά με ψεύτικους ήρωες που απέχουν απ' την πραγματικότητα. Προβάλλονται επίσης πολλές σκηνές βίας και εγκληματικότητας.

   Οι περισσότεροι πιστεύουν όλους αυτούς τους δημοσιογράφους οι οποίοι λένε συνεχώς ψέματα με βάση το συμφέρον τους.              

                              Σαν παιδί ελπίζω κάποια στιγμή ο κόσμος να γίνει σωστός!!! 

                                                                      ΑΝΝΑ ΓΑΛΑΝΙΤΣΑ

Η πόλη των πηγαδιών-Χόρχε Μπουκάι

Μεταφραστικό εργαστήρι από μαθητές Λυκείου

«Καταλάβαμε τη σημασία της γλώσσας»

Μεταφραστικό Εργαστήρι δημιούργησαν οι μαθητές στο 1ο Γενικό Λύκειο Μαρκοπούλου για να ξεφύγουν από τη σχολική ρουτίνα

Της Αντζης Σαλταμπαση

«Το Λύκειο δεν προσφέρεται για δημιουργικές δραστηριότητες. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να αφήσουμε τη φαντασία μας ελεύθερη, να απαλλαγούμε από την αγωνία του βαθμού. Στο Μεταφραστικό Εργαστήρι είδαμε τα κείμενα με άλλο μάτι. Καταλάβαμε τη σημασία της γλώσσας, ακόμη και της λέξης», λένε οι τελειόφοιτοι στο 1ο Γενικό Λύκειο Μαρκοπούλου που, για πρώτη φορά φέτος, παραβίασαν τα στενά όρια του σχολικού προγράμματος και ασχολήθηκαν με τη μετάφραση.

Αφορμή στάθηκε μία επίσκεψη στο ΕΚΕΒΙ για να γνωριστούν οι μαθητές με επαγγελματίες μεταφραστές. Οταν η φιλόλογος Αθηνά Πέππα τους πρότεινε να μεταφράσουν και οι ίδιοι κάποια ποιήματα, ενθουσιάστηκαν. Ετσι δημιουργήθηκε το μεταφραστικό τους εργαστήρι. «Η συνάντηση με τις μεταφράστριες (την Εφη Γιαννοπούλου και τη Μαργαρίτα Ζαχαριάδου) μας έκανε μεγάλη εντύπωση. Μιλούσαν με τόση τρυφερότητα για τα βιβλία που έχουν μεταφράσει. Κάπως έτσι νιώθουμε κι εμείς. Οταν τελειώνουμε τη μετάφραση ενός ποιήματος και το διαβάζουμε στους άλλους, μας πλημμυρίζει ένα αίσθημα χαράς, νιώθουμε ότι αυτό το κείμενο είναι δικό μας, αποδεικνύει την προσπάθειά μας. Είναι μια ηθική ικανοποίηση».

Και τα μεταναστόπουλα

Στο Εργαστήρι συμμετέχουν τριάντα μαθητές, απ' όλες τις κατευθύνσεις. Η επιλογή των κειμένων γίνεται με βάση την προσωπικότητα και τα ενδιαφέροντά τους. «Αλλα παιδιά είναι πιο εγκεφαλικά, άλλα έχουν φλέβα καλλιτεχνική. Εχουμε επιλέξει ποιήματα τού Γουίτμαν, του Νερούδα, του Μπάιρον, δοκίμια, πεζά, τραγούδια», εξηγεί η κυρία Πέππα. Ο Αντρέας, για παράδειγμα, μεταφράζει στίχους των Pink Floyd και του Jim Morrison. Η Ελένη παιδεύεται μ' ένα απόσπασμα από τη Μήδεια του Ευριπίδη. «Ακούω τόσα χρόνια στο σχολείο για τη Μήδεια και ποτέ δεν είχα πιάσει στο χέρι μου το βιβλίο. Μου το έδωσε η φιλόλογος, κι ένιωσα τέτοια χαρά! Το ξεφύλλισα, το διάβασα, μου δόθηκε η ευκαιρία να δω σε βάθος τι είναι τέλος πάντων αυτή η Μήδεια». Μέσα στο Εργαστήρι γεννήθηκε και η ιδέα να ενταχθούν στην ομάδα τα μεταναστόπουλα του σχολείου. Ο Εριόν από την Αλβανία, αριστούχος μαθητής με έφεση στα Αρχαία Ελληνικά, μεταφράζει Ισμαήλ Κανταρέ και ο Γιούρι από την Ουκρανία δηλώνει συγκινημένος που θα καταπιαστεί με τον ποιητή Ταράς Σεφτσένκο: «Καταλάβαμε ότι η μετάφραση συνδέει τους πολιτισμούς και αναδεικνύει τα κοινά στοιχεία, όπως την αγάπη για τη γλώσσα ή την πατρίδα».

Στο ασφυκτικό τους πρόγραμμα η μετάφραση χωράει αναγκαστικά μόνο από το παράθυρο. «Κλέβουμε είκοσι λεπτά από τα Θρησκευτικά, δέκα λεπτά από το διάλειμμα». Συνήθως εργάζονται σε ομάδες και πάντα συμμετέχει κι ένα παιδί, που δεν γνωρίζει το κείμενο, ως αντικειμενικός κριτής. Στην αρχή μεταφράζουν κατά λέξη. Χάνεται όμως «η αρμονία των στίχων» και το δουλεύουν ξανά και ξανά μαζί με τις καθηγήτριές τους μέχρι να το αποδώσουν σε ωραία ελληνικά. «Δεν είχαμε ξαναδιαβάσει λογοτεχνία στο πρωτότυπο. Στο μάθημα των Αγγλικών έχουμε ένα βιβλίο στείρο, που δεν μας συγκινεί καθόλου. Μαθαίνουμε τους χρόνους, ασκήσεις και πάλι ασκήσεις. Ενώ η μετάφραση μάς αγγίζει».

Συζητούν τους μεταφραστικούς τους προβληματισμούς που δεν διαφέρουν και πολύ από αυτούς των έμπειρων μεταφραστών, αγωνιούν για το ειδικό βάρος των λέξεων. «Σ' ένα απόσπασμα από το ημερολόγιο της Αννας Φρανκ έχει μια φράση, που κατά λέξη θα τη μεταφράζαμε «μια δέσμη αρνήσεων». Καταλήξαμε στο «ένα μάτσο αρνήσεις» κι ας ακούγεται περίεργα. Ταιριάζει στην εφηβική γλώσσα του πρωτότυπου. Στεκόμαστε όμως και σε εύκολες λέξεις. «Ενα μεγαλείο που πέρασε», γράφει ο Μπάιρον. Μήπως όμως αντί για «πέρασε» να γράψουμε «χάθηκε»;».

Δύο μαθητές, που δεν θέλησαν να μεταφράσουν, θα εικονογραφήσουν τα ποιήματα, ενώ κάποιοι άλλοι θα συνοδεύσουν την απαγγελία με κιθάρα και φλάουτο.

Καθημερινότητα

Με τον εφηβικό τους αυθορμητισμό περιγράφουν την καθημερινότητά τους. Τις ατελείωτες ώρες διαβάσματος, την άκριτη αποστήθιση, την εκπαιδευτική καταπίεση. «Μας λείπει ο ελεύθερος χρόνος, μας λείπει να κάνουμε κάτι στο οποίο είμαστε πραγματικοί καλοί, κάτι που θα μας βοηθήσει να βρούμε τι θέλουμε».

Δεν είναι όμως μόνο τα παιδιά που ανακάλυψαν έναν καινούργιο κόσμο μέσα από την μετάφραση. Οι τρεις καθηγήτριες που μετέχουν στην ομάδα μιλούν για μια εμπειρία ξεχωριστή: «Οι γνώσεις των παιδιών στις ξένες γλώσσες τις περισσότερες φορές μας υπερβαίνουν. Οπότε μπαίνουμε κι εμείς σε μια διαδικασία μαθητείας ιδιαίτερα γοητευτική. Αλλάζουν οι ρόλοι και το σχολείο μεταμορφώνεται σε μια ζωντανή στιγμή. Αυτό δηλαδή που θα έπρεπε να είναι».

Pablo Nerud
Σε όλους, σ' εσάς

Σε όλους, σ' εσάς,
Τις σιωπηλές υπάρξεις της νύχτας
Που κράτησαν το χέρι μου στα σκοτάδια, σ' εσάς,
Λάμψεις
Του αθάνατου φωτός, τροχιές αστεριού,
Ψωμί της ζωής, μυστικοί αδελφοί,
Σε όλους, σ' εσάς,
Λέω: δεν υπάρχει ευχαριστώ,
Τίποτα δεν θα μπορέσει να γεμίσει τις κούπες
Της αγνότητας,
Τίποτα δεν θα μπορέσει να περικλείσει τον ήλιο στις σημαίες
Της αήττητης άνοιξης,
Σαν τη δική σας βουβή αξιοπρέπεια.
Στοχάζομαι
Μόνο
Οτι ίσως έχω αξιωθεί τόση απλότητα,
Ενα λουλούδι τόσο άσπιλο,
Που ίσως είμαι εσείς, το ίδιο,
Αυτό το σκεύασμα από χώμα, αλεύρι και τραγούδι,
Αυτό το φυσικό κράμα που ξέρει
Από πού βγαίνει και πού ανήκει.
Δεν είμαι μια καμπάνα τόσο μακρινή,
Ούτε ένα κρύσταλλο θαμμένο στη γη τόσο βαθιά
Που εσύ να μην μπορείς να αποκρυπτογραφήσεις, είμαι μόνο
Λαός, κρυμμένη πόρτα, μαύρο ψωμί,
Κι όταν με υποδέχεσαι, υποδέχεσαι
Τον εαυτό σου, αυτόν τον φιλοξενούμενο
Τόσες φορές χτυπημένο
Και τόσες φορές
Ξαναγεννημένο.
Σε όλα, σ' όλους,
Σε όσους δεν ξέρω, σ' όσους ποτέ
Δεν άκουσαν αυτό το όνομα, σ' αυτούς που ζουν
Κατά μήκος των μακρών ποταμών μας,
Στα ριζά των ηφαιστείων, στη σκιά
Του μαύρου χαλκού, σε ψαράδες και σ' αγρότες,
Σε γαλανούς Ινδιάνους στην όχθη
Λιμνών αστραφτερών σαν το διαμάντι,
Στον τσαγκάρη που αυτή τη στιγμή ρωτά
Καρφώνοντας το δέρμα με γερασμένα χέρια,
Σ' εσένα, που χωρίς να το ξέρεις με έχεις αναμείνει,
Κομμάτι σου είμαι, και σ' αναγνωρίζω και σε τραγουδώ.

Μετάφραση: Αννα - Μαρία Τονικίδου (μαθήτρια Γ΄ Λυκείου).

Το ζητούμενο σε κάθε χρονιά είναι η ευτυχία!

Κάθε χρόνο ευχόμαστε ανάμεσα στα άλλα να έχουμε ειρήνη, αγάπη, χαρά, ευτυχία! Πώς μπορούμε να την προσεγγίσουμε εμείς; Πώς μπορούμε να νιώσουμε πιο ευτυχισμένοι; Ένα είναι σίγουρο, ότι όλοι μας έχουμε τη δυνατότητα να προσφέρουμε στον εαυτό μας λίγες στιγμές ευτυχίας και χαράς, αρκεί να ξέρουμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε από τον εαυτό μας και από τους άλλους.
Με την ελπίδα να ζήσουμε στιγμές ευτυχίας μέσα και έξω από το σχολικό μας χώρο...εύχομαι καλή χρονιά!

Η ευτυχία
Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2004 (Focus)

Διεθνής ομάδα ψυχολόγων μελέτησε επί τρία χρόνια τη σημασία της φράσης "είμαι πολύ ευτυχισμένος" και διαπίστωσε ότι ο καθένας από μας είναι υπεύθυνος για την ποιότητα της ζωής του. Για να την κάνουμε ακόμα πιο... νόστιμη, αρκούν λίγα, κοινά σε όλους, συστατικά και τα καρυκεύματα της αρεσκείας μας.

Ευτυχισμένος γίνεσαι

Η αισιοδοξία, η αυτοεκτίμηση και η αγάπη για τον εαυτό μας αρκούν για να νιώσουμε καλύτερα...

Ο Άγιος Αυγουστίνος θεωρούσε ότι η ευτυχία δε βρίσκεται κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής μας. Σε κάθε εποχή θεωρήθηκε είτε ως αυταπάτη, δέλεαρ, ψευδαίσθηση, άπιαστο όνειρο, ακόμα και σύμπτωμα τρέλας. Σύμφωνα με το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας του Γ. Μπαμπινιώτη, η ευτυχία ορίζεται ως "η πλήρης ευχαρίστηση και ικανοποίηση που αισθάνεται κάποιος από τη ζωή του". Αυτό είναι απλά θέμα τύχης; Πριν από τρία χρόνια ο πρόεδρος της εταιρείας Αμερικανών ψυχολόγων (APA) Μάρτιν Σέλιγκμαν ζήτησε από τους συναδέλφους του, στο συνέδριο της εταιρείας, να σταματήσουν να σκέφτονται μόνο τις ασθένειες και να ερευνήσουν εργαστηριακά το δρόμο που οδηγεί στην ευτυχία. Σήμερα έχουμε στα χέρια μας τα πρώτα αποτελέσματα αυτής της έρευνας. Σύμφωνα λοιπόν μ' αυτά, η ευτυχία βρίσκεται στην επίγεια ζωή μας, μαθαίνεται και καλλιεργείται. Όλοι μπορούμε να την αποκτήσουμε. Η "συνταγή" της απαιτεί ορισμένα βασικά συστατικά, κοινά σε όλους, συν κάποια άλλα της δικής μας επιλογής. Όπως είπε και ο Εντ Ντίνερ, ψυχολόγος από το πανεπιστήμιο του Ιλινόις στο Ουρμπάνα-Σαμπέιν, "ο καθένας από μας είναι υπεύθυνος για την ευτυχία του". Διαβάστε πώς μπορείτε να την κατακτήσετε εύκολα.

Είσαι ευτυχισμένος;

Για να διαπιστώσετε κατά πόσο είστε ευτυχισμένοι κάντε το πρώτο τεστ και ελέγξτε ποιος είναι ο βαθμός ικανοποίησής σας από τη ζωής σας. Περίπου το 30% του πληθυσμού δηλώνει πως είναι πολύ ευτυχισμένο και ικανοποιημένο από τη ζωή του στα θεμελιώδη ζητήματα. Όμως με ποιο κριτήριο; Για να το κατανοήσουν, οι ερευνητές μελέτησαν τι είναι εκείνο που διακρίνει τους πολύ ευτυχισμένους. Έκπληκτοι, κατέληξαν στο εξής συμπέρασμα: Δεν είναι ούτε πλούσιοι ούτε πολύ όμορφοι, δεν είναι ούτε πολύ έξυπνοι ούτε δημοφιλείς ή ισχυροί και δε ζουν με πολυτέλεια. Συνεπώς η ευτυχία δεν εξαρτάται απ' αυτούς τους παράγοντες. Αντίθετα, σύμφωνα με τον Κεν Σέλντον, από το πανεπιστήμιο του Μισούρι, στην Κολούμπια, τα απαραίτητα εφόδια για την ευτυχία είναι η αυτονομία, οι ικανότητες, η αυτοεκτίμηση και οι ικανοποιητικές σχέσεις. Ο Ντίνερ προσθέτει και κάποιους άλλους παράγοντες: την εξωστρέφεια, την καλά αμειβόμενη εργασία και τη δημιουργία νέων ερεθισμάτων. Με τη σειρά τους αυτοί οι παράγοντες προϋποθέτουν την αισιοδοξία και την αυτοεκτίμηση.

Αισιοδοξία

Για να καταλάβετε αν είστε αισιόδοξοι ή απαισιόδοξοι κάντε το δεύτερο τεστ. Γιατί είναι τόσο σημαντικό να είναι κάποιος αισιόδοξος; Γιατί η αισιοδοξία μάς βοηθά να αντιδρούμε στις αντιξοότητες, να προσπαθούμε με πείσμα να βρούμε λύση και να αφοσιωνόμαστε στο να ξεπεράσουμε όλα τα εμπόδια. Ακόμα και οι πιο επώδυνες, επίπονες και δυσάρεστες δοκιμασίες αντιμετωπίζονται με μαχητική διάθεση, αρκεί να έχει κάποιος την αίσθηση πως μπορεί να ασκήσει έλεγχο πάνω τους. Αν αισθάνεται ανίσχυρος, κινδυνεύει να χάσει κάθε ευκαιρία.

Μαθήματα εμπιστοσύνης

Η αποθάρρυνση, η απάθεια και η παθητικότητα οφείλονται μόνο εν μέρει στις αντιξοότητες που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Στο άλλο άκρο βρίσκονται η εμπιστοσύνη, ο ενθουσιασμός και η αποφασιστικότητα. Η διαφορά μεταξύ τους είναι ουσιώδης για τη ζωή μας. Η αισιοδοξία μεταμορφώνει τις προκλήσεις σε ευκαιρίες, ενώ η απαισιοδοξία τις μετατρέπει σε παγίδες. Αυτό διαπίστωσε ο Μάρτιν Σέλιγκμαν, ο οποίος μελετά την αισιοδοξία εδώ και τριάντα χρόνια. Ο Σέλιγκμαν διαπίστωσε επίσης πως κανείς δε γεννιέται αισιόδοξος ή απαισιόδοξος, αλλά μαθαίνει να είναι. "Πρόκειται για έναν τρόπο σκέψης που μαθαίνουμε κατά τη διάρκεια της παιδικής και της εφηβικής ηλικίας", εξηγεί. "Αιτιολογούμε στον εαυτό μας οτιδήποτε μας συμβαίνει με βάση τη στάση που κρατάμε απέναντι στη ζωή. Αν είμαστε αισιόδοξοι πιστεύουμε πως έχουμε κάποια αξία. Αν είμαστε απαισιόδοξοι θεωρούμε τον εαυτό μας ανάξιο και αξιοκαταφρόνητο. Αυτή η διαφορά καθορίζει κυριολεκτικά το πεπρωμένο μας!

Για τους αισιόδοξους κάθε επιτυχία είναι:

1. Προσωπική: Οφείλεται στις δυνατότητές μου και επιβεβαιώνει την ικανότητά μου να αντιμετωπίζω την πραγματικότητα.

2. Καθοριστική: Έχει μεγάλη σημασία και θα έχει θετική επίδραση σε όλα.

3. Μόνιμη: Θα επαναληφθεί στο μέλλον, γιατί το πρώτο βήμα εξαρτάται από μένα και τις ικανότητές μου.

Αντίθετα, κάθε αποτυχία είναι:

1. Απρόσωπη: Πρόκειται για ένα τυχαίο δυσάρεστο συμβάν που οφείλεται στις περιστάσεις.

2. Περιορισμένη: Δεν επηρεάζει την υπόλοιπη ζωή μου.

3. Συμπτωματική: Δε θα επαναληφθεί στο μέλλον.

Οι απαισιόδοξοι ερμηνεύουν τα γεγονότα με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Υποτιμούν τη σημασία των επιτυχιών, επισημαίνουν πως πρόκειται για εξαίρεση και υπερεκτιμούν τις ευνοϊκές περιστάσεις, ενώ επωμίζονται τις ευθύνες των αποτυχιών ως επιβεβαίωση της ανεπάρκειάς τους. Αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης των πραγμάτων έχει σημαντικές επιπτώσεις. Τη στιγμή που ο αισιόδοξος πιστεύει πως κρατάει τη ζωή στα χέρια του, ο απαισιόδοξος είναι αβέβαιος για τη δυνατότητά του να ορίζει το πεπρωμένο του και παραιτείται, γίνεται παθητικός και μεμψίμοιρος. Κι όμως, τις περισσότερες φορές για να νικήσει κάποιος αρκεί να επιμείνει...

Αντιπεσιμιστική θεραπεία

Ο Σέλιγκμαν, αρχικά απαισιόδοξος άνθρωπος, ανέπτυξε έναν τρόπο αναγνώρισης και περιορισμού των αρνητικών σκέψεων, διδάσκοντας αυτό που ονομάζουμε επίκτητη αισιοδοξία. Δεν πρόκειται για παρηγορητικές φαντασίες, αλλά για ικανότητες που καθορίστηκαν επιστημονικά στο εργαστήριο και υποβλήθηκαν σε αυστηρούς ελέγχους σε πειραματόζωα. Ένα σύμπτωμα της απαισιοδοξίας μπορεί να είναι, για παράδειγμα, η ανεπαρκής απόδοση στο σχολείο. Αυτό το γεγονός μπορεί να οδηγήσει τόσο τους γονείς όσο και τους δασκάλους στο συμπέρασμα πως ο μαθητής δεν έχει ταλέντο ή είναι αδιάφορος. "Η απαισιοδοξία μπορεί να τον εμποδίζει να προσπαθεί, να επιμένει και να ρισκάρει", εξηγεί ο Σέλιγκμαν. "Τα αρνητικά συμπεράσματα που τον αφορούν θα επιδεινώσουν την εικόνα που έχει για τον εαυτό του και η απόδοσή του θα πέσει ακόμα περισσότερο". Μπορούμε να ξεχωρίσουμε την τεμπελιά και την ελλιπή νοημοσύνη από το γεγονός ότι επηρεάζουν όλες τις δραστηριότητες ενός ατόμου και ανήκουν στα μόνιμα χαρακτηριστικά του. Προκειμένου λοιπόν ο δραστήριος και έξυπνος μαθητής να ξεπεράσει αυτό το στάδιο κατάθλιψης, ο καλύτερος τρόπος είναι να αρχίσει να αντιμετωπίζει κάθε αποτυχία ως συμπτωματικό συμβάν. Αν το αξιολογήσει έτσι, αυτό θα τον κάνει να επιθυμήσει έντονα τη ρεβάνς και να αντιμετωπίσει το συντομότερο την επόμενη πρόκληση.

Αυτοεκτίμηση

Άλλο βασικό συστατικό της ευτυχίας είναι η αυτοεκτίμηση, ο βαθμός πίστης στον εαυτό μας, η οποία μας κάνει να αισθανόμαστε ανταγωνιστικοί και να έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας. Αυτοεκτίμηση είναι η εντύπωση που έχει κάθε άτομο για την αξία του - αν θέλετε να μάθετε πόση αξία δίνετε στον εαυτό σας, κάντε το τρίτο τεστ. Η θετική αξιολόγηση του εαυτού μας μας επιτρέπει να συμπεριφερόμαστε αποτελεσματικά, να έχουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας και να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της ζωής. Αν αξιολογούμε αρνητικά τον εαυτό μας, οι σκοτούρες και τα αρνητικά συναισθήματα της καθημερινότητας επιτείνονται και μοιάζουν αξεπέραστα. Παρά το γεγονός ότι είναι τόσο σημαντική για την ισορροπία του καθενός από μας, η πλειοψηφία δε διαθέτει αυτοεκτίμηση, αφού σε διεθνείς έρευνες του Focus δηλώνει πως δεν αισθάνεται και τόσο σίγουρη για τον εαυτό της. Η αυτοεκτίμηση βασίζεται σε τρία κύρια στοιχεία: την αγάπη για τον εαυτό μας, τη θετική εικόνα που σχηματίζει ο καθένας από μας για το άτομό του και την εμπιστοσύνη που έχουμε στις δυνατότητές μας.

1. Αγάπη για τον εαυτό μας

Σημαίνει πως μας αρέσει ο εαυτός μας, παρά τα μειονεκτήματα και τα όριά του, απλά γιατί μια φωνούλα μέσα μας μας λέει πως αξίζουμε την αγάπη και το σεβασμό. Αυτή η άνευ όρων αγάπη για τον εαυτό μας δεν οφείλεται στις επιδόσεις μας, όμως μας δίνει τη δύναμη να αντιμετωπίζουμε τις αντιξοότητες και να ξεπερνάμε κάθε αποτυχία. Εκείνος που δεν αγαπά τον εαυτό του τρέφει αμφιβολίες για την ικανότητά του να κερδίσει την υπόληψη των συνανθρώπων του. Είναι πεπεισμένος ότι δεν ανταποκρίνεται στο ύψος των περιστάσεων κι έχει μέτρια εικόνα για τον εαυτό του, ακόμα και στην περίπτωση επιτυχίας του.

2. Η εικόνα για τον εαυτό μας

Είναι το βλέμμα που ρίχνουμε στον εαυτό μας, η θεμελιωμένη ή όχι αξιολόγηση των προτερημάτων και των μειονεκτημάτων μας. Δεν έχει σημασία πώς είμαστε πραγματικά, αλλά πώς έχουμε πειστεί ότι είμαστε, ποια προτερήματα ή μειονεκτήματα, δυνατότητες ή όρια, πιστεύουμε πως έχουμε. Η εικόνα που διαμορφώνουμε για τον εαυτό μας είναι υποκειμενική, επομένως μπορεί να έχει μικρή σχέση με την πραγματικότητα. Αυτή η θετική εικόνα για τον εαυτό μας είναι μια εσωτερική δύναμη που μας επιτρέπει να αντιμετωπίζουμε τις αντιξοότητες, ενώ αποτελεί καταλυτικό παράγοντα για την πραγματοποίηση των φιλοδοξιών και των σχεδίων μας. Όποιος δε δίνει αξία στον εαυτό του δεν έχει το κουράγιο να επιλέξει, έχει εκ των προτέρων συμβιβαστεί, εξαρτάται από τη γνώμη των άλλων, δεν είναι ιδιαίτερα σταθερός στις προσωπικές του επιλογές και τρέφει φιλοδοξίες που δεν έχει πολλές πιθανότητες να πραγματοποιήσει.

Η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας

Είναι απόρροια της αγάπης και της θετικής εικόνας που έχουμε για τον εαυτό μας. Μας επιτρέπει να τολμάμε, να επιμένουμε και να αποδεχόμαστε τις ήττες. Μας δίνει την πεποίθηση πως είμαστε ικανοί να αντιμετωπίσουμε τις σημαντικές καταστάσεις με τον τρόπο που τους ταιριάζει, πως είμαστε ικανοί στην εργασία μας κι έχουμε κάποια υπόληψη στην κοινωνία. Επιπλέον μας δίνει τη δύναμη να φέρνουμε σε πέρας ό,τι έχουμε αναλάβει και να γνωρίζουμε ποια είναι τα πραγματικά μας όρια χωρίς να υποτιμούμε τον εαυτό μας. Όποιος δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του είναι συνήθως εύθικτος, αντεπιτίθεται για να αμυνθεί, έχει ανάγκη από επιβεβαίωση, σπάνια παίρνει πρωτοβουλίες, δε ριψοκινδυνεύει, διστάζει και εγκαταλείπει. Ένα καλό τέχνασμα για να αρχίσετε να είστε σίγουροι για τον εαυτό σας είναι απλά το να παριστάνεστε ότι είστε. Μια μελέτη απέδειξε ότι όταν κάποιος παριστάνει πως είναι σίγουρος για τον εαυτό του αυξάνεται η αυτοεκτίμησή του. Είναι σαν να πείθουμε τον εαυτό μας για την αυθεντικότητα της προσποίησής μας.

Η έννοια της δημοκρατίας- Βασίλης Μαλλιαρός

Δημοκρατία

Η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα που έχουν ασπαστεί πολλές χώρες καθώς αποδεικνύεται ότι μέσω αυτής ένα κράτος μπορεί να γνωρίσει ταχεία ανάπτυξη και ο πολίτης να συμβάλει σημαντικά σ’ αυτό. Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα που δίνει στον πολίτη το δικαίωμα να εκλέγει εκείνος αυτούς που θα τον εκπροσωπήσουν και να επεμβαίνει ελέγχοντας και προτείνοντας, διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες ζωής. Η δημοκρατία ευνοεί την επίτευξη υψηλού βιοτικού επιπέδου, οι πολίτες μπορούν να αναπτύξουν ελεύθερα οικονομικές δραστηριότητες στα πλαίσια του νόμου. Με το νόμο προστατεύονται η ατομική ιδιοκτησία αλλά και τα δικαιώματα και το συμφέρον του πολίτη.

Στη δημοκρατία όλοι οι πολίτες έχουν δικαίωμα να αναλάβουν αξιώματα, χωρίς να παίζει ρόλο η κοινωνική τους καταγωγή ή η οικονομική τους κατάσταση. Αυτή η αρχή βέβαια συνδέεται πολύ στενά με την αρχή της αξιοκρατίας. Ο καθένας πολίτης έχει τη θέση εκείνη που του αρμόζει μέσα σε μια δημοκρατική πολιτεία. Ολόκληρη η πολιτεία μπορεί να λειτουργεί σωστά, αν βρίσκεται ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.

Η δημοκρατία επιτρέπει στον πολίτη να ζει άφοβα, να μορφώνεται, να δημιουργεί και να ζει αρμονικά με τους άλλους ανθρώπους γι΄ αυτό το λόγο και στο παρελθόν πολλοί λαοί έχουν δώσει πολλές μάχες για να κατακτήσουν τη δημοκρατία.

Όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στους νόμους. O ιστορικός Θουκυδίδης σκιαγραφώντας το πορτρέτο του Περικλή, λέει ότι δημοκρατία λεγόταν βέβαια το πολίτευμα, αλλά στην πραγματικότητα ήταν η εξουσία του πρώτου άντρα της πόλης, του Περικλή που αγαπούσε πολύ την Αθήνα και που φρόντιζε να την οδηγεί πάντα στο σωστό δρόμο, ακόμη κι αν χρειαζόταν για αυτό να πει στους συμπολίτες του πράγματα που δεν τους άρεσαν και που δεν ήθελαν να ακούσουν.

Όλοι είχαν τα ίδια δικαιώματα, αλλά και όλοι είχαν την ύψιστη υποχρέωση να τιμούν και να σέβονται τους νόμους. Γιατί μέλημα του νόμου είναι η διασφάλιση του κοινού συμφέροντος. Οι νόμοι είναι δίκαιοι και οι πολίτες τηρούν αυτούς τους νόμους, όχι από το φόβο της ποινής, αλλά από σεβασμό και απέναντι σε αυτούς που κάθε φορά βρίσκονται στην εξουσία και απέναντι στους νόμους και κυρίως, απέναντι σε εκείνους τους νόμους που έχουν θεσπιστεί για την προστασία των αδικημένων. Πρώτος υπηρέτης των νόμων οφείλει να είναι ο κυβερνήτης της πόλης.

Ο Αριστοτέλης, στα Πολιτικά του, αναφερόμενος στα είδη της δημοκρατίας, λέει ότι υπάρχει μια μορφή δημοκρατίας, στην οποία υπέρτατη αρχή είναι ο νόμος, ενώ σε άλλο είδος, υπέρτατη αρχή είναι ο λαός. Σχετικά με αυτό το δεύτερο είδος αναφέρει: «είναι η περίπτωση κατά την οποία τα ψηφίσματα έχουν μεγαλύτερη ισχύ από το νόμο, αυτό συμβαίνει στην πόλη όταν υπάρχουν και δρουν δημαγωγοί. Στις δημοκρατικές πόλεις που κυβερνιούνται κατά το νόμο, δεν κάνει ποτέ την εμφάνισή του ο δημαγωγός, αλλά είναι οι άριστοι πολίτες που έχουν την πρωτοκαθεδρία. Οι δημαγωγοί κάνουν την εμφάνισή τους εκεί όπου οι νόμοι δεν αποτελούν την υπέρτατη αρχή».

Άλλη βασική αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η ελευθερία λόγου. Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν για να δηλώσουν αυτή την έννοια τις λέξεις ισηγορία και παρρησία. Ισηγορία είναι το δικαίωμα που έχουν όλοι οι πολίτες να αγορεύσουν, να μιλήσουν στην Εκκλησία του Δήμου. Η παρρησία όμως είναι κάτι παραπάνω από την ισηγορία. Παρρησία είναι το δικαίωμα του πολίτη να μπορεί όχι απλώς να έχει το λόγο, αλλά να εκφράσει τη γνώμη του ελεύθερα, ακόμη και αν αυτή δεν είναι σύμφωνη με τη γνώμη των άλλων. Γιατί δεν έχει πραγματικά κανένα νόημα να πει κανείς τη γνώμη του, αν δεν μπορεί να εκφράσει ελεύθερα αυτό που πραγματικά πιστεύει χωρίς να αποδοκιμάζεται από τους άλλους για αυτό. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει μια ευρύτητα πνεύματος τέτοια, που να μπορεί να δεχτεί το διαφορετικό, το αντίθετο.

Αν η Αθήνα κατάφερε να φτάσει σε τέτοιο σημείο ακμής την εποχή του Περικλή ήταν γιατί οι σχέσεις πόλης-πολίτη ήταν αλληλένδετες. Ένας υπεύθυνος και σωστά διαμορφωμένος πολίτης τοποθετεί το καλό του συνόλου πάνω από το δικό του συμφέρον, επειδή καταλαβαίνει ότι αν το σύνολο δεν ευημερεί, μακροπρόθεσμα ούτε ο ίδιος θα ευημερεί. Και πάνω από όλα καταλαβαίνει ότι η δική του συμβολή είναι σημαντικότατη.

Η δημοκρατία χρειάζεται υπεύθυνους πολίτες. Πολίτες που να αναλαμβάνουν το μερίδιο της ευθύνης τους για όσα γίνονται. Πολίτες με ευρύτητα πνεύματος, απαλλαγμένους από φανατισμό, που ξέρουν να σέβονται την προσωπικότητα του διπλανού τους και να του αναγνωρίζουν το δικαίωμα να είναι διαφορετικός από αυτούς. Και από την άλλη μεριά, η πολιτεία οφείλει να σέβεται τους πολίτες της και να φροντίζει για το καλό όλων. Να δίνει σε όλους χωρίς διάκριση το δικαίωμα να μορφωθούν και να αναπτυχθούν ως προσωπικότητες. Να παρέχει ευκαιρίες για όλους και να στηρίζεται στην αξιοκρατία. Καθένας έχει μια θέση, ανεξάρτητα από το ποια είναι αυτή, στην οποία μπορεί να αποδώσει καλύτερα και να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο.

Ο πολίτης του 21ου αιώνα οφείλει να επιδείξει έντονη συμμετοχή και δράση στα της πολιτείας του, να άρει την αδράνεια, να αναπτύξει πρωτοβουλίες για να έχει λόγο στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του και στη βελτίωση της ζωής του.