Το αγαπημένο τραγούδι της μαθήτριας της Α Γυμνασίου Αρετή Αρχοντή

Έρχεται μια στιγμή
όταν μας καλεί κάποιος
όταν ο κόσμος πρέπει να γίνει ένα
υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν
και είναι καιρός να δώσουμε ένα χέρι στη ζωή
Το μεγαλύτερο δώρο όλων

Ειρήνη - Προτάσεις και επιλογή των μαθητών της Α Γυμνασίου

• Αν είναι να υπάρξει πρόβλημα, ας είναι στην εποχή μου, για να'χει το παιδί μου ειρήνη Πέιν Τόμας
• Αν επιθυμείς ειρήνη, προετοίμαζε πόλεμο (Se vis pacem, para bellum) Καίσαρας Ιούλιος
• Αντί πολέμου ειρήνην ελώμεθα (Αντί πολέμου ας προτιμήσουμε ειρήνη) Θουκυδίδης
• Γνωρίζουμε πολλές εκφράσεις και γνωμικά για το έγκλημα του πολέμου και ευχαριστούμε τον Θεό πως ζούμε εν ειρήνη και έχουμε τη δυνατότητα να αφιερώσουμε τη σκέψη μας και όλη την ενέργειά μας αλληλοαπατούμε και αλληλοϋπονομεύουμε ο ένας τον άλλον Τζερόμ Τζ.
• Δεν αναζητάμε την ειρήνη για να βρισκόμαστε σε πόλεμο, αλλά πολεμάμε για να έχουμε ειρήνη. Γι' αυτό, να είστε φιλειρηνικοί ακόμα κι όταν πολεμάτε, ώστε να νικήσετε τους αντιπάλους και να τους προσφέρετε την ευημερία της ειρήνης Άγιος Αυγουστίνος
• Δεν συνέστησα ποτέ τον πόλεμο, παρά μόνο σε καιρό ειρήνης Γκραντ
• Δεν υπήρξε ποτέ καλός πόλεμος ή κακή ειρήνη Φραγκλίνος
• Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία” [Λουκ. β’14] Λουκ.β'14
• Δώστε μια ευκαιρία στην ειρήνη (Give peace a chance) Λέννον Τζων

Oι δυο λύκοι

Ένα βράδυ ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής
Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην
ψυχή των ανθρώπων. Είπε:
"Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο 'λύκων'
που υπάρχουν μέσα σε όλους μας"
Ο ένας είναι το Κακό. - Είναι ο θυμός, η ζήλια, η
θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία,
η αυτολύπηση, η ενοχή προσβολή, η κατωτερότητα,
τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.

Ο άλλος είναι το Καλό. - Είναι η χαρά, η ειρήνη, η
αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη,
η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η
γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και
η πίστη στο Θεό.'

Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά
ρώτησε τον παππού του: "Ποιος λύκος νικάει;"


Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά ...............
"Αυτός που ταΐζεις."

Απόκριες στην Ελλάδα. . . 

Με τη λατινογενή λέξη Καρναβάλι, την αντίστοιχη της ελληνικής απόκρεω ή αποκριά, χαρακτηρίζεται η περίοδος των τριών εβδομάδων πριν από την Καθαρά Δευτέρα, κατά την οποία επικρατεί το έθιμο του μασκαρέματος. Κυριολεκτικά «Αποκρεά» σημαίνει τον αποχαιρετισμό της περιόδου κρεατοφαγίας ή την αποχή από το κρέας (από-κρεώ). Αντίστοιχα και η λατινογενής λέξη «Καρναβάλι» είναι σύνθετη από τις λέξεις carne = κρέας και vale = χαιρετώ.  

Το έθιμο του χαρταετού

Έθιμο για μικρά και μεγάλα παιδιά, ο χαρταετός «προσφέρει» με τις τρελές και απίθανες πτήσεις του μοναδικές στιγμές χαράς. Πώς όμως ξετυλίγεται η... καλούμπα της ιστορίας του;
Όλοι συμφωνούν πως οι χαρταετοί είναι επινόηση των ανατολικών λαών (Κινέζοι, Ιάπωνες κ.λπ.), όμως αν θέλουμε να βρούμε ποιος χρησιμοποίησε τους αετούς σαν πτητικές μηχανές θα πρέπει να γυρίσουμε στον 4ο αιώνα όταν ο φιλόσοφος, μαθηματικός, αστρονόμος και πολιτικός Αρχύτας, από τον Τάραντα της Σικελίας, εφηύρε την πρώτη πτητική μηχανή τη λεγόμενη «περιστερά του Αρχύτα». Ήταν ένα ξύλινο ομοίωμα πουλιού που πετούσε με την επενέργεια του βάρους που ήταν αναρτημένο σε τροχαλία και πεπιεσμένου αέρα που διέφευγε από μία σχισμή.

Οι αετοί της αρχαιότητας και του Μεσαίωνα ήταν κατασκευασμένοι πιθανότατα από πανί, ενώ οι πρώτοι χαρταετοί αναφέρονται το 1450 στη Γερμανία και το 1606 στην Ισπανία, σε ημερολόγιο κληρικού ως παιχνίδι χαράς την ημέρα του Πάσχα. Το 1749, ο καθηγητής Αστρονομίας Γουίλσον, στη Γλασκώβη, σηκώνει τον πρώτο μετεωρολογικό αετό μαζί με τους μαθητές του και το 1754 ο Βενιαμίν Φραγκλίνος στην Αμερική διαπιστώνει τον ηλεκτρισμό της ατμόσφαιρας με αετό. Ο πρώτος κυψελοειδής τεράστιος αετός για μετεωρολογικές παρατηρήσεις υψώνεται από τον Αυστραλό Χαργκρέιβ το 1880, ενώ το 1909 ένα σύστημα αετών σηκώνει τον πρώτο άνθρωπο στον αέρα. Λέγεται επίσης, πως για να ρίξουν το πρώτο σχοινί κατασκευάζοντας τη μεγάλη γέφυρα του ποταμού Νιαγάρα χρησιμοποίησαν αετό ενώ πολλοί αετοί κατασκευάστηκαν για στρατιωτικές χρήσεις. Από τα πλουσιόπαιδα της Ευρώπης, οι χαρταετοί πέρασαν από λιμάνι σε λιμάνι και έφθασαν πρώτα στη Σμύρνη, στη Χίο και στην Κωνσταντινούπολη, για να συνεχίσουν στα Επτάνησα, την Πάτρα, τη Σύρο και έπειτα σε όλη την Ελλάδα. Ανάλογα με την περιοχή, είχαν και μία ονομασία. Οι Σμυρνιοί τούς έλεγαν «τσερκένια», οι Κωνσταντινουπολίτες «ουτσουρμάδε»ς, οι Πόντιοι «πουλία», οι Θρακιώτες «πετάκια», οι Επτανήσιοι «φυσούνες». Σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, οι χαρταετοί ονομάζονταν «αστέρια», «ψαλίδες», «φωτοστέφανα» κ.ά.

 Καθαρή Δευτέρα - Ο Αγάς στη Χίο

Ο «Αγάς», είναι ένα από τα ομορφότερα και παλαιότερα έθιμα της Χίου και αναβιώνει στα Μεστά και στους Ολύμπους την ημέρα της Καθαρής Δευτέρας. Πρόκειται για ένα ιδιότυπο δικαστήριο, από το οποίο δεν γλιτώνει κανες χωρίς να καταβάλει κάποιο πρόστιμο! Το έθιμο του Αγά έχει τις ρίζες του στην τουρκοκρατία και ανάγεται γύρω στο 1830-1840.
Ο «Αγάς» συνοδευόμενος από το επιτελείο του, προσπαθεί να μπει στο χωριό από την παλιά κεντρική σιδερένια πύλη. Οι φρουροί αντιστέκονται σθεναρά, αλλά τελικά θα καταφέρει να μπει, και συνοδεία βεγγαλικών και χαρτοπόλεμου, θα περάσει από τα στενά σοκάκια του μεσαιωνικού χωριού, και θα κατευθυνθεί προς την κεντρική πλατεία. Τα τελευταία χρόνια, τον «Αγά» τον συνοδεύει και η «Χανούμα», η οποία συνοδεία οργάνων φτάνει κι εκείνη στην πλατεία του χωριού και παίρνει την θέση της δίπλα του, καθ' όλη την διάρκεια των δικών που ακολουθούν.
Μετά από την πανηγυρική είσοδο στο χωριό του «Αγά» και της «Χανούμας», ο «Αγάς» κάθεται στην θέση του και ξεκινάνε οι δίκες. Γιατί ο «Αγάς» είναι ένας αυστηρός δικαστής, που δικάζει ρωμιούς και Τούρκους. Εξετάζει τα παραπτώματα που τους αφορούν, χρηματικά, ιδιοκτησιακά, ακόμα και ερωτικά (!) και καταδικάζει σχεδόν όλους τους κατηγορούμενους, οι οποίοι προέρχονται από τους θεατές του εθίμου.
Αυτός που θα καταδικαστεί είναι υποχρεωμένος να καταβάλλει ένα χρηματικό πόσο για να εξαγοράσει την ποινή του και τα χρήματα αυτά πηγαίνουν υπέρ του Πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού. Κύριο χαρακτηριστικό της δίκης είναι το χιούμορ και τα πειράγματα, από τα οποία βέβαια κανείς δεν παρεξηγείται.  

Αλευροπόλεμος στο Γαλαξείδι

Ολόκληρο το καρναβάλι κυλά στο ρυθμό του ξεφαντώματος στην όμορφη αυτή παραλιακή πόλη της Στερεάς Ελλάδας, και δεκάδες τουρίστες σπεύδουν να δουν από κοντά στο έθιμο του αλευρομουτζουρώματος. Πρόκειται για μια καθιερωμένη γιορταστική εκδήλωση της Καθαράς Δευτέρας, όπου οι λάτρεις του καρναβαλιού δεν παίζουν με τις σερπαντίνες και το χαρτοπόλεμο, αλλά επιδίδονται στον «αλευροπόλεμο» που κρατά τις ρίζες του από το 1801.
Όπως υποδηλώνει και η ίδια η λέξη, βασικός πρωταγωνιστής της ημέρας είναι το αλεύρι, που πετιέται σε γενναιόδωρες ποσότητες μεταξύ των καρναβαλιστών την ώρα που χορεύουν σε ξεχωριστούς κύκλους οι άντρες και οι γυναίκες. Πλην όμως, όλοι τους πρέπει να είναι μουτζουρωμένοι με κάρβουνο στο πρόσωπο. Τα τελευταία χρόνια, εκτός από κάρβουνο, τα πρόσωπα είναι κρυμμένα πίσω από ένα σωρό άλλα απίθανα και διασκεδαστικά υλικά, όπως το λουλάκι, το βερνίκι των παπουτσιών και η ώχρα.

Οι Φανοί - Κοζάνη

Οι "φανοί", οι μασκαράδες που περιφέρονται σε όλη την πόλη, οι λαϊκοί οργανοπαίκτες και οι μπάντες στους δρόμους, το κρασί, τα "κιχιά" και τα κεράσματα σε όλους, η έντονη σκωπτική διάθεση και η καθολική συμμετοχή στα δρώμενα, είναι τα χαρακτηριστικά των αποκριάτικων ημερών.
Η πρώτη γραπτή μαρτυρία για το έθιμο των μεταμφιεσμένων (ρογκατζιάρια) είναι του 1747, η ύπαρξή τους όμως πρέπει να τοποθετηθεί γύρω στα μέσα του 17ου αιώνα, παράλληλα με την πρώτη βιοτεχνική και εμπορική ανάπτυξη της πόλης.
Παλιότερα -στις γιορτές του δωδεκαημέρου- οι ομάδες των μεταμφιεσμένων ονομάζονταν "ρογκατζιάρια" με κυριότερη αμφίεση αυτή των κωδωνοφόρων. Αυτοί φορούσαν προσωπίδα με μορφή γοργόνας, ψάθινη πανοπλία, κρεμούσαν πάνω τους κουδούνια και κυπριά και κρατούσαν ένα δρεπάνι. Όταν δυο παρέες κωδωνοφόρων συναντιόνταν σε ένα στενό δρόμο, η μία θα έπρεπε να υποχωρήσει για να περάσει η άλλη.
Όμως την υποχώρηση τη θεωρούσαν ταπεινωτική και γι' αυτό η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Αποτέλεσμα μιας τέτοιας σύγκρουσης ήταν γύρω στα 1860 να αλληλοσκοτωθούν δυο αδέλφια που δεν αναγνώρισε το ένα το άλλο. Από τότε οι τουρκικές αρχές απαγόρευσαν τις εκδηλώσεις, οι οποίες ξανάρχισαν μετά το 1890.
Το αναβιωμένο έθιμο -οι απόκριες- με τα "καρναβάλια" είχαν μια ανανεωμένη μορφή, αποτελώντας ολόκληρες θεατρικές παραστάσεις με θέματα από την ιστορία, τη μυθολογία, τα ταξίδια, τη σύγχρονη ζωή. Το πιο χαρακτηριστικό θέμα της εποχής ήταν το "καρναβάλι της καμήλας". Το 1938 ο Δήμος Κοζάνης επισημοποίησε τις αποκριάτικες εκδηλώσεις, που διακόπηκαν με τον πόλεμο και ξανάρχισαν το 1950.
Σήμερα, τις ημέρες του καρναβαλιού η Κοζάνη αποδεσμεύεται από τα καθημερινά προσχήματα και επαναφέρει το τοπικό γλωσσικό ιδίωμα για να εκφραστεί αυθεντικότερα και να ξεφαντώσει διονυσιακά.
Το μεσημέρι της μεγάλης αποκριάς γίνεται παρέλαση αρμάτων και μεταμφιεσμένων ομάδων που εκπροσωπούν την κάθε γειτονιά. Ακολουθεί βράβευση της πιο εντυπωσιακής συμμετοχής, από το Δήμο Κοζάνης, σε ειδική τελετή που γίνεται στο πάρκο του Αγίου Δημητρίου. Το βράδυ της μεγάλης αποκριάς σε κάθε γειτονιά ανάβουν οι "φανοί", μεγάλες φωτιές γύρω από τις οποίες χορεύουν και τραγουδούν μικροί και μεγάλοι.
Το κρασί, τα "κιχιά", τα κεράσματα για όλους, αλλά κυρίως το ιδιαίτερα "καυτό" περιεχόμενο των τραγουδιών που λέγονται... "ξιανέντροπα" ή "νοικουκυρίσια", αποτελούν εγγύηση άμυνας στο τσουχτερό κρύο που επικρατεί εκείνη την εποχή

Το έθιμο του χαρταετού την Καθαροδευτέρα έχει πλέον εξαπλωθεί από άκρου σ' άκρο, σε όλη την Ελλάδα. Δεν είναι το ίδιο διαδεδομένο όμως το πέταγμα του αερόστατου, που τις ημέρες της αποκριάς συνηθίζεται στη Μεσσηνία. Χρησιμοποιώντας τις ίδιες πολύχρωμες κόλες -με αυτές που φτιάχνουν και τους χαρταετούς- κατασκευάζουν αερόστατα. Το ανοιχτό κάτω άκρο του παίρνει την όψη περιμέτρου κύκλου με τη χρήση καλαμιού, ενώ τη διάμετρο του αποτελεί ένα σύρμα, στο μέσον του οποίου τοποθετείται ένα εμποτισμένο στο πετρέλαιο στουπί, το οποίο ανάβουν λίγο πριν αφήσουν το αερόστατο, αφού πρώτα το βάλουν για λίγα λεπτά πάνω από τη φωτιά, ώστε να ζεσταθεί το εσωτερικό του, για να φύγει στα ουράνια. Ακολουθεί το κυνήγι του από ομάδες παιδιών προκειμένου να το πιάσουν και να το φέρουν πίσω.
Το έθιμο αυτό αναβιώνει οργανωμένα στην Πλατεία Όθωνος, στο ιστορικό κέντρο της Καλαμάτας, ενώ το βράδυ της Καθαράς Δευτέρας πετούν αερόστατα στο Διαβολίτσι, συμπληρώνοντας έτσι τις αποκριάτικες εκδηλώσεις στην περιοχή του Δήμου Ανδανίας.

Τα σημαντικά πράγματα στη ζωή

Ζωή με αγάπη

Ιδέα της Κωνσταντίνας Καρακαξά! Πολύ όμορφα Κωνσταντίνα.
Ό,τι καλύτερο για να ευχηθούμε καλή χρονιά! Καλή, και ήρεμη και ουσιαστικά δημιουργική χρονιά από το Γυμνάσιο-Λυκειακές Τάξεις Ματαράγκας

Serenade

Did you see the lights Είδες τα φώτα
As they fell all around you? Πώς πέφτουν γύρω σου
Did you hear the music? Άκουσες τη μουσική
A serenade from the stars μια σερενάτα από τα αστέρια

Wake up, wake up Ξύπνα, ξύπνα
Wake up and look around you ξύπνα και κοίτα γύρω σου
We're lost in space Είμαστε χαμένοι
And the time is our own Και ο χρόνος μας ανήκει

Did you feel the wind Ένιωσες τον άνεμο
As it blew all around you? Καθώς φυσά γύρω σου
Did you feel the love Ένιωσες την αγάπη
That was in the air που υπήρχε στην ατμόσφαιρα

Wake up, wake up Ξύπνα, ξύπνα
Wake up and look around you ξύπνα και κοίτα γύρω σου
We're lost in space Είμαστε χαμένοι
And the time is our own Και ο χρόνος μας ανήκει

The sun comes up Ο ήλιος είναι ψηλά
And it shines all around you και λάμπει γύρω
You're lost in space είσαι χαμένος
And the Earth is your home και η γη είναι το σπίτι σου

Η Πάτι και ο μουσικός πάτος

Tης Μαριάννας Τζιαντζή

Σχολική αργία θα έπρεπε να είχε κηρύξει το υπουργείο Παιδείας την προχθεσινή ημέρα, τουλάχιστον για τα δημοτικά και τα γυμνάσια, ώστε όλοι οι μαθητές της χώρας να στηθούν μπροστά στην τηλεόραση για να δουν την Πάτι, τη δεκαεξάχρονη πρωταγωνίστρια της αργεντίνικης νεανικής σαπουνόπερας του Mega «Patty, η πιο όμορφη ιστορία».

Η Πάτι (κατά κόσμον Λάουρα) ήρθε στην Ελλάδα! Καμιά εκατοστή πιτσιρίκια ήταν καλεσμένα το πρωί της Δευτέρας στην εκπομπή «Πρωινό mou» (Mega) περιμένοντας με ανυπομονησία να δουν το ίνδαλμά τους. Τα περισσότερα ήταν κάτω των 12 ετών και, προφανώς, απουσίαζαν από το σχολείο με τις ευλογίες των γονιών τους. Για την ακρίβεια, δεν ήταν απλώς 100 παιδιά, αλλά περίπου 100 τυχερά παιδιά, από όλη την Ελλάδα, που κληρώθηκαν ανάμεσα σε 15.000 και πλέον πιτσιρίκια που είχαν πάρει μέρος στον σχετικό διαγωνισμό.

Περίπου μία ώρα περίμεναν τα παιδιά, καθισμένα σε κερκίδες, μέχρι να εμφανιστεί το ίνδαλμά τους. Ετσι, είχαν την ευκαιρία να δουν σε γιγαντοοθόνη το ζεύγος των παρουσιαστών να σχολιάζει τις αποχωρήσεις από το κυριακάτικο «Just the two of us» (όπου επίσης εμφανίστηκε η Πάτι). «Μου αρέσει η μαγκιά που βγάζει ο Ιατρόπουλος», λέει ο κ. Λιάγκας, «κι εγώ έτσι είμαι», εννοώντας έναν ηθοποιό που συμμετείχε στο σόου.

Λίγη υπομονή και βγαίνει η Πάτι. Προηγείται μια βιντεοσκοπημένη επίδειξη γυναικείων εσωρούχων μιας γνωστής φίρμας. Ενώ τα μοντέλα ποζάρουν τουρλώνοντας ό,τι μπορεί να τουρλωθεί, μια φωνή εκτός πλάνου εξηγεί: «Η φετινή συλλογή είναι πιο σέξι, πιο αισθησιακή από ποτέ» και απευθύνεται «σε κάθε γυναίκα με σέξι και τρέντι διάθεση». Ακολουθεί μια επίδειξη παιδικής μόδας. Φέτος θα φορεθούν οι ταφτάδες. Ακούστε, τρέντι μαμάδες, ακούστε, τρέντι παιδιά!

Επιτέλους, η Πάτι εμφανίζεται. Πανζουρλισμός, κάποια παιδιά τη βιντεοσκοπούν ή τη φωτογραφίζουν με το κινητό τους και όλα μαζί τραγουδούν τα τηλετραγούδια της, χωρίς να ξεχνούν ούτε ένα «και». Η γλυκιά κοπελίτσα τα χάνει μπροστά στις γνώσεις των Ελληνόπουλων.
Το θέμα δεν είναι η απουσία των παιδιών από το σχολείο, αφού οι δάσκαλοι δεν είναι παιδονόμοι. Είναι η πλήρης κατάρρευση των προσχημάτων, αφού ένα μεγάλο κανάλι δεν δίστασε να φέρει μαθητές στο στούντιο και να οργανώσει το πάρτι της Πάτι την ώρα των μαθημάτων και όχι το Σαββατοκύριακο.

Τα τραγούδια της Patty είναι το ηχητικό ισοδύναμο του fast food: νόστιμα, εύπεπτα, κούφια κι εφήμερα, όμως αυτό δεν έχει σημασία. Η αγορά, η τηλεόραση κάνει τη δουλειά της. Σημασία έχει τι είδους αισθητική και μουσική αγωγή προσφέρει το σχολείο, ώστε τα ίδια τα παιδιά να διαμορφώνουν το κριτήριο που θα τους επιτρέψει από μόνα τους να αντιληφθούν ότι τους αξίζουν καλύτερα τραγούδια. Αν η καλλιτεχνική αγωγή στα σχολεία αγγίζει τον πάτο, είναι φυσικό οι μαθητές να ψαρώνουν μπροστά στον παγκόσμιο μουσικό πάτο.

Πανελλήνιο δίκτυο εκπαιδευτικών για το θέατρο στην εκπαίδευση

10 χρÏ�νια Δίκτυο
Ανέβηκε απÏ� makaldi. - Ανεξάρτητα web videos.
Καταπληκτική δουλειά, στήριγμα για τον εκπαιδευτικό, ανάσα για το μαθητή...

Εγκατάσταση προγράμματος

Τεχνική Υποστήριξη: Παρακαλώ, πώς μπορώ να βοηθήσω;

Πελάτης: Χμ... μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα να εγκαταστήσω το πρόγραμμα που λέγεται "Αγάπη".

Μπορείτε να με καθοδηγήσετε πώς να το κάνω;

Τ.Υ. : Φυσικά μπορώ. Είστε έτοιμος να ξεκινήσουμε;

Π: Είμαι λίγο άσχετος από τεχνολογία, αλλά ας προσπαθήσουμε. Τι πρέπει να κάνω;

Τ.Υ.: Το πρώτο βήμα είναι να εντοπίσετε και να ανοίξετε το παράθυρο "Η Καρδιά μου".
Μπορείτε να την εντοπίσετε;

Π: Ναι, αλλά υπάρχουν άλλα τόσα προγράμματα που τρέχουν αυτή τη στιγμή. Υπάρχει πρόβλημα να εγκαταστήσω το "Αγάπη" ενώ τρέχουν τα άλλα;

Τ.Υ: Ποια προγράμματα τρέχουν τώρα;

Π: Μισό λεπτό να δω... υπάρχει ένα που λέγεται "Παλιά Τραύματα", "Χαμηλή Αυτοεκτίμηση", ένα άλλο "Μνησικακία" και "Εκδίκηση".

Τ.Υ.: Δεν υπάρχει πρόβλημα. Μόλις εγκαταστήσετε το πρόγραμμα 'Αγάπη', θα διαγράψει βαθμιαία αυτά τα προγράμματα αυτά από το λειτουργικό σύστημα.

Μπορεί να παραμείνουν στη μνήμη αλλά δεν θα εμποδίζουν τη λειτουργία άλλων προγραμμάτων.

Το πρόγραμμα "Αγάπη" θα αντικαταστήσει το "Χαμηλή αυτοεκτίμηση" με μια άλλη ενότητα που λέγεται "Υψηλή αυτοεκτίμηση".
Όμως, θα πρέπει να διαγράψετε οριστικά τα υπόλοιπα δύο προγράμματα: "Μνησικακία" και "Εκδίκηση".
Αυτά τα δύο εμποδίζουν την εγκατάσταση του προγράμματος 'Αγάπη'.

Π: Πως γίνεται να τα διαγράψω; Μπορείτε να μου πείτε;

Τ.Υ.: Με χαρά. Πηγαίνετε με το ποντίκι στην οθόνη σας κάτω αριστερά, εκεί που λέει 'Εκκίνηση' και επιλέξτε το πρόγραμμα "Συγχώρεση" και κάνετε ένα κλικ.
 Επαναλάβετε τη διαδικασία όσες φορές χρειαστεί μέχρι να διαγράψετε τελείως τα δύο προγράμματα.

Π: Α, ωραία! Έγινε κιόλας. Ώχ... όμως το πρόγραμμα "Αγάπη" ξεκίνησε μόνο του την εγκατάσταση. Είναι φυσιολογικό αυτό;

Τ.Υ.: Ναι, αλλά να θυμάστε ότι έχετε μόνο τη πρώτη έκδοση του βασικού προγράμματος. Θα χρειαστεί να συνδεθείτε με άλλες "Καρδιές" για να κάνετε αναβάθμιση.

Π: Ωχ! Μου εμφανίζεται ένα μήνυμα λάθους που λέει: 'Error - Το πρόγραμμα δεν μπορεί να λειτουργήσει με εξωτερικές παρεμβάσεις'... τι είναι αυτό;

Τ.Υ.: Μην ανησυχείτε. Αυτό σημαίνει ότι το πρόγραμμα "Αγάπη" έχει φτιαχτεί για να τρέχει με εσωτερικές "Καρδιές" αλλά δεν έχει ακόμα τρέξει στη δική σας "Καρδιά".
Σε μη-τεχνική γλώσσα, σημαίνει ότι πρέπει πρώτα να αγαπήσετε τον εαυτό σας πριν είστε έτοιμος να αγαπήσετε τους άλλους.

Π: Δηλαδή; Τι κάνω τώρα;

Τ.Υ.: Κατεβάστε το πρόγραμμα "Αποδοχή εαυτού" και κάντε κλικ στα παρακάτω αρχεία: "Συγχώρεση εαυτού", "Συνειδητοποίηση της αξίας μου", "Αναγνώριση των ορίων μου".

Π: Εντάξει, το έκανα.

Τ.Υ.: Ωραία. Τώρα αντιγράψτε αυτά τα αρχεία στο βασικό σας φάκελο "Η Καρδιά μου".

Το σύστημα θα διαγράψει οποιοδήποτε ασύμβατο αρχείο και θα επιδιορθώσει τα όλα τα λανθασμένα αρχεία.

Επίσης, χρειάζεται να διαγράψετε τα "Αρνητική Κριτική", "Φλυαρία". Μετά πηγαίνετε στο Κάδο ανακύκλωσης και διαγράψτε τα οριστικά και από εκεί.

Π: Έγινε. Ωπ!! O φάκελος "Η Καρδιά μου" αρχίζει να γεμίζει με νέα αρχεία. Τα "γαλήνη" και "πληρότητα" αντιγράφουν μόνα τους τα αρχεία στο φάκελο "Η Καρδιά μου".

 Είναι φυσιολογικό αυτό;

T. Y.: Ναι. Αυτό δείχνει ότι το πρόγραμμα "Αγάπη" έχει εγκατασταθεί και ήδη τρέχει. Κάτι τελευταίο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο.
Το πρόγραμμα "Αγάπη" είναι free, δεν χρειάζεστε κωδικό ενεργοποίησης, γι' αυτό δώστε το σε όσους μπορείτε.
Μπορεί να σας ανταποδώσουν μερικά καλά αρχεία για αναβάθμιση.

Π: Σε ευχαριστώ, Θεέ μου.

Η 28ηΟκτωβρίου με διαφορά 73 ετών- Καθημερινή 23-10-2010

Δύο ματιές στην ιστορική επέτειο από τον παππού που έζησε έφηβος το 1940 και την εγγονή όπως τη βιώνει στο σήμερα Του Δημητρη Ρηγόπουλου

Ο παππούς γεννήθηκε το 1927, στις 26 Οκτωβρίου, ανήμερα τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου. Η εγγονή 73 χρόνια μετά, στην αυγή του νέου αιώνα: τον Νοέμβριο του 2000.

Την ημέρα που οι δυνάμεις του Μουσολίνι κήρυξαν τον πόλεμο στην Ελλάδα, ο παππούς ήταν ένα αγόρι στην αρχή της εφηβείας, τρία χρόνια μεγαλύτερο απ’ ό,τι είναι η εγγονή του σήμερα. Το τελεσίγραφο του Γκράτσι επιδόθηκε στον Μεταξά τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Οκτωβρίου του 1940. Το προηγούμενο Σάββατο, η μεγάλη οικογένεια του παππού είχε συγκεντρωθεί στο σπίτι της οδού Μάρκου Μπότσαρη, στις όχθες του Ιλισού, πολλά χρόνια πριν κλείσει το ποτάμι και περάσει από πάνω η σημερινή λεωφόρος Καλλιρρόης. Το νεότερο από τα πέντε παιδιά της οικογένειας είχε τα γενέθλιά του, ήταν ημέρα χαράς. Κανείς δεν υποψιαζόταν ότι μόλις δύο ημέρες αργότερα ένα πολύ διαφορετικό γεγονός θα πυροδοτούσε νέα κύματα ενθουσιασμού, που αυτή τη φορά θα έβγαιναν έξω από το ανώνυμο αθηναϊκό σπίτι του Νέου Κόσμου και θα σκέπαζαν ολόκληρη την πόλη, ολόκληρη τη χώρα.

Εβδομήντα χρόνια μετά, παππούς και εγγονή βρίσκονται μέσα από τις σελίδες της «Καθημερινής» για να μοιραστούν τη δική τους 28η Οκτωβρίου. Ο ένας την έζησε (ζωντανές αναμνήσεις αναβλύζουν μέχρι σήμερα), η άλλη τη ζει και την ξαναζεί κάθε χρόνο μέσα από τις σχολικές γιορτές και όσα της μεταφέρουν οι γονείς της. Μένει με το στόμα ανοιχτό όταν συνειδητοποιεί ότι ο ένας από τους παππούδες της όχι μόνο ζούσε εκείνη την ημέρα αλλά ήταν ένα παιδί στο γυμνάσιο, «μεγάλος» δηλαδή, στα δικά της μάτια. Το καταλαβαίνει λογικά, αλλά ακόμα της φαίνεται απίστευτο. Δεν έχει άδικο. Δυσκολεύομαι να το πιστέψω εγώ για τον πατέρα μου ότι κουβαλάει μέσα του εμπειρίες από έναν τόσο μακρινό κόσμο, πόσω μάλλον για τη 10χρονη ανιψιά μου. Με τον παππού της τη χωρίζει τόσος χρόνος όσο χώριζε αυτόν με έναν άνθρωπο του 1854. Πολύ καιρός.

Ντελίριο χαράς

Από την ημέρα της κήρυξης του πολέμου, ο παππούς δενθυμάται το σχολείο. Ηταν η πρώτη ημέρα της εβδομάδας, αλλά καμία σχετική ανάμνηση δεν ανασύρεται σήμερα. Ο πατέρας ενός φίλου μου που μεγάλωνε στο Αγρίνιο εκείνης της εποχής θυμόταν καθαρά τη στιγμή που ο δάσκαλός τους ανακοίνωσε ότι δεν θα γινόταν μάθημα επειδή «έχουμε πόλεμο με τους Ιταλούς». Τα παιδιά πετάχτηκαν όρθια και ούρλιαζαν από χαρά. Μάλλον για τον ίδιο λόγο που εκατομμύρια παιδιά σε όλον τον κόσμο πανηγυρίζουν κάθε φορά όταν χάνεται με οποιαδήποτε αφορμή έστω και μία ώρα μαθήματος.

Αλλά καλύτερα να μη στοιχηματίσουμε. Εκείνη την ημέρα ολόκληρη η χώρα μεθούσε από χαρά. Και η Αθήνα πρώτη απ’ όλη. «Με θυμάμαι με τους φίλους μου στις αλάνες της γειτονιάς να πανηγυρίζουμε σαν τρελοί. Αλλά ήταν όλος ο κόσμος σε αυτήν την κατάσταση παροξυσμού. Θυμάμαι καθαρά τα αεροπλάνα να πετάνε πάνω από το κεφάλι μας, τα τραγούδια στο ραδιόφωνο, τη Βέμπο, τα τρένα με τους φαντάρους να ξεκινάνε για το μέτωπο».

Από τη μεγάλη οικογένεια του πατέρα μου και του παππού της Αννας δεν πήγε κανένας στην Αλβανία. Ο μόνος υποψήφιος, ο μεγάλος του αδελφός ο Περικλής, είχε υποστεί πριν από λίγα χρόνια σοβαρό τραυματισμό στο πόδι από διερχόμενο τραμ και δεν μπορούσε να ακολουθήσει τους συνομηλίκους του στα βουνά της Πίνδου. Επίκεντρο του σπιτιού ήταν το ραδιόφωνο με όλα τα νέα και τις θριαμβευτικές ειδήσεις από το μέτωπο. Νίκες, νίκες, νίκες. Μέχρι τον Απρίλιο του 1941 και την εισβολή των ναζί. Στις 27 Απριλίου τα γερμανικά στρατεύματα παρελαύνουν στους δρόμους της Αθήνας. «Εξω κυκλοφορούσε ελάχιστος κόσμος, μόνο κάποιοι περίεργοι σαν κι εμένα και τον αδελφό μου που βγήκαμε να χαζέψουμε τους Γερμανούς. Ημασταν στη λεωφόρο Συγγρού, στο ύψος περίπου του σταθμού του μετρό, και τους είδαμε να κατεβαίνουν από τους στύλους του Ολυμπίου Διός. Κοιτάζαμε φοβισμένοι».

Σε λίγους μήνες οι Αθηναίοι θα ένιωθαν την Κατοχή στο πετσί τους. Κυριολεκτικά. «Η δική μας οικογένεια δεν κατάλαβε την πείνα. Ο πατέρας μου ήταν διαχειριστής ενός κεντρικού ξενοδοχείου στη Σταδίου, στα Χαυτεία. Ηταν το ξενοδοχείο “Μπρίστολ” και οι Γερμανοί το επίταξαν πολύ γρήγορα. Εμεναν αξιωματούχοι των ναζί και φυσικά δεν τους έλειπε τίποτα. Ο πατέρας μου κατάφερνε να φέρνει στο σπίτι προμήθειες, ενώ ο Περικλής εργαζόταν στην Επιτροπή Σίτου, επομένως είχαμε λύσει το πρόβλημα με το ψωμί. Τόσο τυχεροί, που είχαμε την πολυτέλεια να βοηθάμε συγγενείς και γείτονες».

Αυτό δεν σημαίνει ότι η τραγωδία της πείνας ήταν κάτι μακρινό. Δύο εικόνες δεν θα τις ξεχάσει ποτέ στη ζωή του. «Είχα βγει από το ξενοδοχείο για να κάνω μια βόλτα. Ανηφόριζα τη Σταδίου και κάποια στιγμή βλέπω έναν άνθρωπο βουτηγμένο μέσα σε κάδο απορριμμάτων. Σε λίγα δευτερόλεπτα τα πόδια του, που εξείχαν, έπαψαν να κουνιούνται. Είχε πεθάνει μπροστά στα μάτια μου». Και μία ακόμα σκηνή. «Ηταν μια γριούλα, 75 χρόνων, που ετοιμαζόταν να φάει κάτι που έμοιαζε με τυρόπιτα, τρομερή πολυτέλεια για την εποχή. Ξαφνικά εκεί που ήταν έτοιμη να τη δαγκώσει, περνάει κάποιος και της την αρπάζει σχεδόν μέσα από το στόμα».

Σε ηλικία 14 ετών ο παππούς θα ενταχθεί στο ΕΑΜ και οι ιστορίες που ακούω με κάνουν να ανατριχιάζω. Συνειδητοποιώ ότι ζει από καθαρή τύχη. «Δεν είχαμε καμία αίσθηση κινδύνου». Και μετά η Απελευθέρωση. «Ημουν με τον κολλητό μου φίλο, τον Νότη, και θυμάμαι ήταν τέτοια η χαρά μας που πήγαμε από την Αθήνα μέχρι το σπίτι του στη Γλυφάδα με τα πόδια. Σε τρεις ώρες ακριβώς».

Ημερολόγια της εποχής

Ολα αυτά θα ακούγονται στα αυτιά της εγγονής του σαν ιστορίες επιστημονικής φαντασίας. Πάντως, η 28η Οκτωβρίου δεν είναι η αγαπημένη της γιορτή. Προτιμά το Πολυτεχνείο, μετά το 1940 και τελευταία η 25η Μαρτίου. Τη ρωτάω γιατί. Με αιφνιδιάζει όταν απαντάει «επειδή είναι πιο πρόσφατο», γιατί δεν περιμένω μια τέτοια εξήγηση από ένα δεκάχρονο κορίτσι. Τουλάχιστον, ζούσε ο δικός της μπαμπάς. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. «Με συγκινεί περισσότερο σαν ιστορία, ίσως επειδή μου φαίνεται περίεργο Ελληνες να σκοτώνουν Ελληνες, είναι πιο ασυνήθιστο». Οταν η συζήτηση επιστρέφει στο «Οχι», η Αννα μού δίνει να καταλάβω ότι την ενδιαφέρει περισσότερο η ζωή των απλών ανθρώπων εκείνη την εποχή. Και των φαντάρων που πολεμούσαν μέσα στα χιόνια. «Μου αρέσει πολύ όταν η δασκάλα στο ολοήμερο σχολείο μάς διαβάζει ημερολόγια ανθρώπων που έζησαν αυτά τα γεγονότα». Αλλά τους Ιταλούς δεν τους αντιπαθεί καθόλου. «Η Ιταλία είναι η αγαπημένη μου χώρα. Ξέρω ότι πολλοί πολεμούσαν επειδή ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν. Η Ιταλία πρέπει να είναι μια πανέμορφη χώρα. Εχω δει φωτογραφίες».

Πρόγραμμα Commenius- Ιστοσελίδα του Γυμνασίου Μακεδονίτισσας

Ακολουθεί η ιστοσελίδα του Γυμνασίου Μακεδονίτισσας. Αξίζει να διαβάσει κανείς τις εντυπώσεις των Κυπρίων μαθητών από την επίσκεψή τους στο σχολείο μας.
http://www.schools.ac.cy/gym-mak-nic/evropaika_prog.html

¨Ολα τα πήρε το καλοκαίρι

Μια υπέροχη δουλειά από τη φιλόλογο Κατερίνα Προκοπίου για το μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στην Α Γυμνασίου

U2

Τα τραγούδια τους υμνούν την αγάπη και στέλνουν σε όλους μας πολλά μηνύματα κοινωνικά και πολιτικά. Μακάρι να παλεύουμε για πελώρια συναισθήματα και υπέροχες πράξεις.
Magnificent
Oh, oh, magnificent

I was born, I was born
To be with you in this space and time
After that and ever after
I haven't had a clue only to break rhyme
This foolishness can leave a heart black and blue, oh, oh

Only love, only love can leave such a mark
But only love, only love can heal such a scar

I was born, I was born to sing for you
I didn't have a choice but to lift you up
And sing whatever song you wanted me to
I give you back my voice from the womb
My first cry, it was a joyful noise, oh, oh

Only love, only love can leave such a mark
But only love, only love can heal such a scar
Justified, till we die you and I will magnify, oh, oh
Magnificent, magnificent, oh, oh

Only love, only love can leave such a mark
But only love, only love unites our hearts
Justified, till we die you and I will magnify, oh, oh
Magnificent, magnificent, magnificent

Καλή αρχή!

Πάμε πάλι απ' την αρχή με νέα δύναμη και καινούρια διάθεση. Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί καθηγητές και μαθητές να δώσουμε μια όμορφη χρονιά στους εαυτούς μας και ας δουλέψουμε για το καλύτερο δυνατό με όσα έχουμε και μπορούμε. Το οφείλουμε καταρχάς σε μας! Καλή μας σχολική χρονιά.....

Πρόγραμμα Commenius στο σχολείο μας

Το σχολείο της Ματαράγκας συμμετέχει σε ένα πρόγραμμα σύμπραξης σχολείων από την Κύπρο, την Πολωνία, την Πορτογαλία, την Ιταλία και την Ελλάδα. Θέμα του προγράμματος αυτού είναι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. 

Οι μαθητές από τις χώρες αυτές  φιλοξενήθηκαν στη χώρα μας από 22-25 Απριλίου από τους μαθητές του σχολείου μας και είχαν τη χαρά, όπως αποδείχτηκε, πέρα από την αναμενόμενη ανταλλαγή αντιλήψεων και πολιτισμών, να αποκτήσουν νέους φίλους. Στη συνέχεια, οι μαθητές συνέχισαν την περιήγησή τους στην Αθήνα, επισκέφτηκαν το νέο μουσείο της Ακρόπολης και φυσικά περιδιάβηκαν στο λόφο της Ακρόπολης. 

Όλη η εμπειρία ήταν πολύ ευχάριστη για τους καθηγητές και μαθητές που συμμετείχαν στο πρόγραμμα αυτό και για όλο το σχολείο αλλά και για την τοπική κοινωνία συνολικά.

Β΄ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΘΕΜΑ: «Η ΣΥΜΒΙΩΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»

ΦΙΛΟΙ, ΝΑΙ ΦΙΛΟΙ, ΕΙΠΕ

Με αφορμή ένα μαθητικό διαγωνισμό, βρίσκομαι με άλλους τέσσερις συμμαθητές μου και την υπεύθυνη καθηγήτριά μας στο γυφτομαχαλά, «στο γύφτικο σχολείο» όπως λένε οι ντόπιοι ή «στο 4ο διαπολιτισμικό δημοτικό», όπως λέγεται επίσημα απ’ το Υπουργείο Παιδείας. Το θέμα του διαγωνισμού: «η συμβίωση σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία» και το ανήσυχο δημογραφικό μου πνεύμα, που σπάνια ασπάζεται τη θεωρία του ‘πίστευε και μη ερεύνα’ με σπρώχνουν να γράψω κάτι περισσότερο για τα παιδιά του γυφτομαχαλά.
Είναι ένα χειμωνιάτικο πρωινό. Δυο μαύρα μάτια με κοιτάζουν μ’ απορία προσπαθώντας να διαβάσουν στα δικά μου μάτια τις αγαθές προθέσεις μου. Με κοιτάζουν απορημένα εμένα και τους άλλους τέσσερις συμμαθητές μου. Δεν έχουν συνηθίσει τους μπαλαμό τόσο κοντά τους και η παρουσία ξένων παιδιών στο δικό τους σχολείο τα προβληματίζει.
Προσπαθώ να πιάσω κουβέντα, με το μελαψό αγόρι. Χαμογελώ αμήχανα. «Με λένε Σοφία» συστήνομαι, έτσι για να κάνω την αρχή. «Εσένα πως σε λένε;» ρωτάω το αγόρι. «Νικήτα» μου απαντά κοφτά. «Έχεις το ίδιο όνομα με τον ξάδερφό μου» λέω με μπερδεμένα συναισθήματα.. Δυο κόσμοι που ζουν τόσο κοντά, αλλά συνάμα τόσο μακριά ο ένας απ τον άλλο δεν είναι και τόσο εύκολο να ξανοιχτούν σε μια στιγμή. Μεγάλωσα με το φόβο των ανθρώπων αυτών. «Να φας όλο το φαΐ σου,» έλεγε η μάνα μου, «γιατί θα φωνάξω το γύφτο» απειλούσε. «Μην κλαις, γιατί θα σε στείλω στα γύφτικα,» απειλούσε η γιαγιά μου, όταν χαλούσα την ησυχία της και δεν την άφηνα να παρακολουθήσει το αγαπημένο της σήριαλ.

Κατά βάθος δεν ήξερα τίποτα για τους τσιγγάνους. Φόβο και προκατάληψη έκλεινα μέσα μου. Μα τώρα, θαρρώ είναι η κατάλληλη στιγμή να διαμορφώσω τη δική άποψη, αντικειμενικά και απρόσκοπτα, μέσα από τη συζήτηση με το Νικήτα. «Είσαι μαθητής Νικήτα;» Με κοιτάζει μόνο. Δεν απαντά, σαν κάτι να τον εμποδίζει. «Σε ποια τάξη πηγαίνεις;» ξαναρωτώ, θεωρώντας φυσικό ένα παιδί της ηλικίας του να πηγαίνει σχολείο. «Κανονικά στην έκτη» λέει και χαμηλώνει το βλέμμα του. «Γιατί; Δεν παρακολουθείς κανονικά τα μαθήματα;» ρωτώ διστακτικά. «Όχι, όχι, δεν είναι αυτό» βιάζεται ν’ απαντήσει. «Να, όταν μας είπαν πως θα πάμε σχολείο, χάρηκα πολύ, γιατί η μπάμπω έλεγε πως αν πάρουμε αλφαβητάρι στο χέρι, θα ζήσουμε καλύτερες μέρες εμείς οι τσιγγάνοι.» «Και πήγες στη πρώτη τάξη;» τον ρωτώ. «Ναι, με τα αδέρφια μου. Εμένα μου άρεσε το αλφαβητάρι, το μολύβι, η σάκα. Ο Κώστας και η Μαρία έλεγαν, πως δε μπορούν κλεισμένοι στην τάξη, σα φυλακή είναι το σχολείο» έλεγαν. «Εσύ νιώθεις φυλακισμένος;» «Για μας είναι βαρετό να γράφουμε και να διαβάζουμε και να κάνουμε ησυχία. Η δική μας ζωή είναι σαν το διάλειμμα, είναι χορός, είναι τραγούδι.» Τα μάτια του αστράφτουν. Μιλά για τον τρόπο ζωής του που τόσο αγαπά.
«Θα συνεχίσεις το σχολείο;» ρωτώ το Νικήτα. «Ναι, γιατί μια μέρα η μπάμπω μου είπε τη μεγάλη στεναχώρια της. Δε μπορούσε να βγάλει σύνταξη του ΟΓΑ. Αν είχε το αλφαβητάρι, θα τους κανόνιζε.» έλεγε. «Να το πάρω εγώ είπε, γιατί οι άλλοι αλλιώς θα με λογαριάζουν .» «Δίκιο έχει η μπάμπω» σκέφτηκα. «Η Μαρία, η αδερφή μου, λέει ότι είναι καλύτερα στο μαχαλά να παίζουμε, γιατί στο σχολείο αν κάνουμε αταξίες η δασκάλα μας φωνάζει.»
« Μωρέ εγώ θα πάω και ας με μαλώνει η δασκάλα» της είπα. «Το έχεις αποφασίσει Νικήτα να συνεχίσεις το σχολείο…» « Το έχω αποφασίσει μα με δυσκολεύει κάτι. Η δασκάλα θέλει να πηγαίνουμε καθαροί στο σχολείο. Στο τσαντίρι όμως δεν έχουμε, ούτε ζεστό, μα ούτε κρύο νερό. Νερό φέρνουμε με τα δοχεία απ’ την πόλη. Πώς να είμαι καθαρός; Όταν με βλέπει να χαλαλίζω το νερό φωνάζει η μάνα: τι θα πιούμε, με τι θα μαγειρέψουμε;» ρωτάει. «Τη φοβάμαι τη μάνα. Δέρνει, δέρνει πολύ.»
«Ο πατέρας σου συμφωνεί να πηγαίνεις στο σχολείο;» «Στο μαχαλά δεν έχεις δική σου γνώμη. Έχεις τη γνώμη του μαχαλά. Ο γείτονάς μου, λέει ότι δε χρειάζονται τα γράμματα και δε στέλνει τα παιδιά του σχολείο. Επηρεάζεται κι ο πατέρας μου. Να μην πας κι εσύ μου λέει.» «Κι εσύ πώς τα καταφέρνεις και συνεχίζεις;» τον ρωτάω. «Την άλλη μέρα, το ξεχνά. Όμως όταν έρχεται ο καιρός για δουλειές δε μου τη χαρίζει.. Σχολείο και κουραφέξαλα.» λέει. «Φορτώστε το φορτηγάκι πατάτες. Μη μυξοκλαίς εσύ, πρέπει να δουλέψουμε κι όχι να χασομεράμε στα σχολεία,» φωνάζει. Η Φωνή του Νικήτα ακούγεται μελαγχολική τώρα. Πώς να την τελειώσεις τη χρονιά, όταν το φορτηγάκι θα γυρίσει φορτωμένο πατάτες όλη την Ελλάδα; «Μην απογοητεύεσαι Νικήτα,» λέω «μπορεί να αργήσεις λίγο, μα θα το τελειώσεις το Δημοτικό κι ύστερα που ξέρεις, μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα και να έρθεις στο Γυμνάσιο.»
Προσπαθώ να του τονώσω το ηθικό, να μη χάσει τις λιγοστές ελπίδες που του απέμειναν, να μη τσαλακώσει το όνειρό του, μέσα στο μπόγο που μαζεύει τα πράγματά του για να πάει κάπου αλλού με την οικογένειά του. «Δεν μπορείς να καταλάβεις το πνεύμα της φυλής μας, τους νόμους της…» λέει. «Μεγαλώνω, όσο περνάει ο καιρός. Μπορεί να είμαι μαθητής στο Δημοτικό, αλλά οι μεγάλοι θέλουν να με αρραβωνιάσουν. Σε λίγο μπορεί να παντρευτώ. Πώς θα φτάσω ως το Γυμνάσιο; Βλέπεις δεν έχει έρθει ο καιρός των τσιγγάνων για τα γράμματα.» λέει με παράπονο. Όχι μόνο η φωνή του, αλλά και το πρόσωπό του, τσακίστηκε από θλίψη. «Μπορείς να το αλλάξεις αυτό. Μη δεχτείς…» του λέω. «Μίλησέ τους για το όνειρό σου…»¨ Με σταματά. Θεωρεί ανώφελη κάθε προσπάθεια. «Πώς να ζήσω αποκομμένος απ’ τη φυλή μου; Σε σας δεν θα ανήκω ποτέ, όσα σχολεία κι αν τελειώσω θα είμαι ο τσιγγάνος. Για κείνους πάλι θα είμαι ο ανεπιθύμητος, που έγινε μπαλαμό. Χωρίς φυλή δεν έχω ελπίδα….
Τα λόγια πέτρωσαν στα χείλη μου. Πέρα από τους χορούς, τα τσαντίρια, τα πολύχρωμα φουστάνια, τη δίψα για μάθηση και το πάθος για ζωή είναι και κάτι άλλο που δεν φαίνεται με το μάτι, είναι ο άγραφος νόμος της φυλής. Ένας νόμος σκληρός και ανελέητος, που δεν μπορείς εύκολα να τον παραβείς. Απλώνω το χέρι μου. «Φίλοι, Νικήτα;» αυτό μόνο μπορώ να πω, για να δείξω, πως κι εγώ η ‘μπαλαμό’ μπορώ τουλάχιστον να αισθανθώ φιλία για έναν τσιγγάνο. Απλώνει κι εκείνος το δικό του. « Φίλοι, ναι , φίλοι» λέει. Τα λόγια του γεμίζουν το στόμα και τη ψυχή του. Χάρηκε που έκανε φίλη μια ‘μπαλαμό.’ Όμως βαθιά μέσα του μένει καλά κρυμμένο και ανεκπλήρωτο το όνειρο της μπάμπως … Κι εγώ νιώθω ένα κενό. Πώς μπορώ να δώσω φτερά στο όνειρο;

Σοφία Νταβάλια
Μαθήτρια της Β΄ Τάξης

Ανακύκλωση συσκευών

Η πόλη των πηγαδιών-Χόρχε Μπουκάι

Ο δεκάλογος της ευτυχίας για το 2010

Εφημερίδα Τα Νέα, Δημοσίευση: 5-1-2010

Η αρχή του νέου χρόνου είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για έναν γιατρό να μας ενθαρρύνει να υιοθετήσουμε υγιεινότερο τρόπο ζωής και να δώσει συμβουλές για τη διατροφή, την άσκηση, το αλκοόλ και το τσιγάρο.

Όμως φέτος ίσως θα έπρεπε να επικεντρωθούμε λιγότερο στη σωματική μας υγεία και περισσότερο στο να είμαστε πιο ευτυχείς, λέει ο γιατρός της εφημερίδας «Τάιμς» του Λονδίνου δρ Μαρκ Πόρτερ. Και παρέχει δέκα συμβουλές για να ένα πιο ευτυχισμένο 2010.

ΣΠΑΣΤΕ ΤΗ ΡΟΥΤΙΝΑ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ. Παρ΄ ότι πολλοί βρίσκουν τη ρουτίνα καθησυχαστική, είναι καλό να προσθέτουμε ποικιλία. Μικρές αλλαγές αρκούν: πηγαίνετε κάπου αλλού διακοπές, κόψτε τα μαλλιά σας σε άλλο κομμωτήριο, αγοράστε ρούχα από ένα νέο κατάστημα. Δοκιμάστε μια καινούργια δραστηριότητα: οδηγήστε αγωνιστικό αυτοκίνητο, κάντε ιππασία, πηγαίνετε στην όπερα, μάθετε χορό, μουσική ή ζωγραφική. Ακόμα κι αν νομίζετε ότι δεν σας ταιριάζουν, μπορεί να εκπλαγείτε ευχάριστα με το αποτέλεσμα.

ΒΑΛΤΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ. Είναι καλό να θέτετε εφικτούς στόχους ώστε να αποφύγετε την απογοήτευση, όμως είναι ακόμα πιο σημαντικό να βάζετε έναν μεγάλο στόχο- για παράδειγμα εγώ που δεν μπορούσα να τρέξω ούτε 500 μέτρα, κατόρθωσα μέσα σε 6 μήνες να τρέξω στον Μαραθώνιο του Λονδίνου. Η χαρά όταν επιτύχουμε κάτι σημαντικό μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας.

ΕΛΕΓΞΤΕ ΤΟΝ ΘΥΜΟ ΣΑΣ. Ένας στους τρεις πολίτες γνωρίζει κάποιον που έχει έντονα ξεσπάσματα θυμού. Ένας στους οκτώ ανησυχεί για τον δικό του θυμό, αλλά συχνά ντρέπεται να ζητήσει βοήθεια. Κατ΄ αρχήν πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο θυμός δεν είναι ψυχολογική νόσος, αλλά ένα φυσιολογικό και υγιές συναίσθημα που γίνεται θέμα μόνο όταν προκαλείται σε στιγμές που δεν πρέπει. Επίσης, είναι καλό να συνειδητοποιήσουμε ότι όταν θυμώνουμε δεν κερδίζουμε τίποτα και να μάθουμε κάποιες βασικές τεχνικές για να τον ελέγχουμε.

ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΕΣ. Το να βοηθάμε άλλους μπορεί να είναι ιδιαίτερα ικανοποιητικό, αλλά χρειάζεται προσεκτικός σχεδιασμός. Πριν αποφασίσουμε ποιον ή σε τι να βοηθήσουμε, ας ερευνήσουμε ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες.

ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ ΓΙΑ ΟΣΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΤΕ. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ανησυχούμε για πράγματα τα οποία δεν μπορούμε να επηρεάσουμε ή να αλλάξουμε. Διαφορετικά, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να αυξάνεται το άγχος και η πιθανότητα μυριάδων προβλημάτων υγείαςαπό δυσπεψία έως υπέρταση.

ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ. Εάν χαμογελάτε και είστε ευγενικοί έχετε πολύ περισσότερες πιθανότητες να αντιδράσει καλύτερα όποιος συναντάτε. Ξέρουμε ότι είναι αποτελεσματικό, οπότε γιατί να μη χαμογελάτε πιο συχνά;

ΦΡΟΝΤΙΣΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ. Είναι σημαντικό να καλομαθαίνετε τον εαυτό σας πότε πότε και δεν υπάρχει τίποτα πιο χαλαρωτικό από ένα μασάζ. Εάν δεν το έχετε κάνει και δεν έχετε νιώσει την απόλαυση που ακολουθεί, χάνετε μια από τις μεγαλύτερες ηδονές στη ζωή και τον ορισμό της χαλάρωσης.

ΜΗΝ ΕΠΙΚΡΙΝΕΤΕ. Η εποικοδομητική κριτική μπορεί να βοηθά, αλλά ο έπαινος βοηθά ακόμα περισσότερο. Οι γονείς συχνά μαθαίνουν ότι το καρότο είναι καλύτερο από το μαστίγιο, όμως δείχνουμε διστακτικοί να μεταφέρουμε αυτή τη γνώστη σε άλλους τομείς της ζωής μας. Δοκιμάστε το για μια εβδομάδα και παρακολουθήστε τα αποτελέσματα.

ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΕΝΑ ΑΝΕΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ. Εάν κοιμάστε ακόμα στο στρώμα που είχατε πριν από 15 χρόνια, δεν μπορείτε να φανταστείτε τι χάνετε. Ένα καλό κρεβάτι είναι το κλειδί για καλό βραδινό ύπνο, ο οποίος καθορίζει τη διάθεσή σας την επόμενη ημέρα.

ΑΠΟΦΕΥΓΕΤΕ ΤΗ ΖΗΛΕΙΑ. Η ζήλεια είναι «διαβρωτικό» συναίσθημα. Τι σημασία έχει εάν ο γείτονας αγόρασε καινούργιο αυτοκίνητο, η φίλη σας φορά το τελευταίο μοντέλο γνωστής μάρκας και ο συνάδελφος έχει το τελευταίο iΡhone; Περάστε καλά με όσα έχετε- συμπεριλαμβανομένων φίλων και οικογένειας- αντί να στενοχωριέστε για όσα δεν έχετε.

Μεταφραστικό εργαστήρι από μαθητές Λυκείου

«Καταλάβαμε τη σημασία της γλώσσας»

Μεταφραστικό Εργαστήρι δημιούργησαν οι μαθητές στο 1ο Γενικό Λύκειο Μαρκοπούλου για να ξεφύγουν από τη σχολική ρουτίνα

Της Αντζης Σαλταμπαση

«Το Λύκειο δεν προσφέρεται για δημιουργικές δραστηριότητες. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να αφήσουμε τη φαντασία μας ελεύθερη, να απαλλαγούμε από την αγωνία του βαθμού. Στο Μεταφραστικό Εργαστήρι είδαμε τα κείμενα με άλλο μάτι. Καταλάβαμε τη σημασία της γλώσσας, ακόμη και της λέξης», λένε οι τελειόφοιτοι στο 1ο Γενικό Λύκειο Μαρκοπούλου που, για πρώτη φορά φέτος, παραβίασαν τα στενά όρια του σχολικού προγράμματος και ασχολήθηκαν με τη μετάφραση.

Αφορμή στάθηκε μία επίσκεψη στο ΕΚΕΒΙ για να γνωριστούν οι μαθητές με επαγγελματίες μεταφραστές. Οταν η φιλόλογος Αθηνά Πέππα τους πρότεινε να μεταφράσουν και οι ίδιοι κάποια ποιήματα, ενθουσιάστηκαν. Ετσι δημιουργήθηκε το μεταφραστικό τους εργαστήρι. «Η συνάντηση με τις μεταφράστριες (την Εφη Γιαννοπούλου και τη Μαργαρίτα Ζαχαριάδου) μας έκανε μεγάλη εντύπωση. Μιλούσαν με τόση τρυφερότητα για τα βιβλία που έχουν μεταφράσει. Κάπως έτσι νιώθουμε κι εμείς. Οταν τελειώνουμε τη μετάφραση ενός ποιήματος και το διαβάζουμε στους άλλους, μας πλημμυρίζει ένα αίσθημα χαράς, νιώθουμε ότι αυτό το κείμενο είναι δικό μας, αποδεικνύει την προσπάθειά μας. Είναι μια ηθική ικανοποίηση».

Και τα μεταναστόπουλα

Στο Εργαστήρι συμμετέχουν τριάντα μαθητές, απ' όλες τις κατευθύνσεις. Η επιλογή των κειμένων γίνεται με βάση την προσωπικότητα και τα ενδιαφέροντά τους. «Αλλα παιδιά είναι πιο εγκεφαλικά, άλλα έχουν φλέβα καλλιτεχνική. Εχουμε επιλέξει ποιήματα τού Γουίτμαν, του Νερούδα, του Μπάιρον, δοκίμια, πεζά, τραγούδια», εξηγεί η κυρία Πέππα. Ο Αντρέας, για παράδειγμα, μεταφράζει στίχους των Pink Floyd και του Jim Morrison. Η Ελένη παιδεύεται μ' ένα απόσπασμα από τη Μήδεια του Ευριπίδη. «Ακούω τόσα χρόνια στο σχολείο για τη Μήδεια και ποτέ δεν είχα πιάσει στο χέρι μου το βιβλίο. Μου το έδωσε η φιλόλογος, κι ένιωσα τέτοια χαρά! Το ξεφύλλισα, το διάβασα, μου δόθηκε η ευκαιρία να δω σε βάθος τι είναι τέλος πάντων αυτή η Μήδεια». Μέσα στο Εργαστήρι γεννήθηκε και η ιδέα να ενταχθούν στην ομάδα τα μεταναστόπουλα του σχολείου. Ο Εριόν από την Αλβανία, αριστούχος μαθητής με έφεση στα Αρχαία Ελληνικά, μεταφράζει Ισμαήλ Κανταρέ και ο Γιούρι από την Ουκρανία δηλώνει συγκινημένος που θα καταπιαστεί με τον ποιητή Ταράς Σεφτσένκο: «Καταλάβαμε ότι η μετάφραση συνδέει τους πολιτισμούς και αναδεικνύει τα κοινά στοιχεία, όπως την αγάπη για τη γλώσσα ή την πατρίδα».

Στο ασφυκτικό τους πρόγραμμα η μετάφραση χωράει αναγκαστικά μόνο από το παράθυρο. «Κλέβουμε είκοσι λεπτά από τα Θρησκευτικά, δέκα λεπτά από το διάλειμμα». Συνήθως εργάζονται σε ομάδες και πάντα συμμετέχει κι ένα παιδί, που δεν γνωρίζει το κείμενο, ως αντικειμενικός κριτής. Στην αρχή μεταφράζουν κατά λέξη. Χάνεται όμως «η αρμονία των στίχων» και το δουλεύουν ξανά και ξανά μαζί με τις καθηγήτριές τους μέχρι να το αποδώσουν σε ωραία ελληνικά. «Δεν είχαμε ξαναδιαβάσει λογοτεχνία στο πρωτότυπο. Στο μάθημα των Αγγλικών έχουμε ένα βιβλίο στείρο, που δεν μας συγκινεί καθόλου. Μαθαίνουμε τους χρόνους, ασκήσεις και πάλι ασκήσεις. Ενώ η μετάφραση μάς αγγίζει».

Συζητούν τους μεταφραστικούς τους προβληματισμούς που δεν διαφέρουν και πολύ από αυτούς των έμπειρων μεταφραστών, αγωνιούν για το ειδικό βάρος των λέξεων. «Σ' ένα απόσπασμα από το ημερολόγιο της Αννας Φρανκ έχει μια φράση, που κατά λέξη θα τη μεταφράζαμε «μια δέσμη αρνήσεων». Καταλήξαμε στο «ένα μάτσο αρνήσεις» κι ας ακούγεται περίεργα. Ταιριάζει στην εφηβική γλώσσα του πρωτότυπου. Στεκόμαστε όμως και σε εύκολες λέξεις. «Ενα μεγαλείο που πέρασε», γράφει ο Μπάιρον. Μήπως όμως αντί για «πέρασε» να γράψουμε «χάθηκε»;».

Δύο μαθητές, που δεν θέλησαν να μεταφράσουν, θα εικονογραφήσουν τα ποιήματα, ενώ κάποιοι άλλοι θα συνοδεύσουν την απαγγελία με κιθάρα και φλάουτο.

Καθημερινότητα

Με τον εφηβικό τους αυθορμητισμό περιγράφουν την καθημερινότητά τους. Τις ατελείωτες ώρες διαβάσματος, την άκριτη αποστήθιση, την εκπαιδευτική καταπίεση. «Μας λείπει ο ελεύθερος χρόνος, μας λείπει να κάνουμε κάτι στο οποίο είμαστε πραγματικοί καλοί, κάτι που θα μας βοηθήσει να βρούμε τι θέλουμε».

Δεν είναι όμως μόνο τα παιδιά που ανακάλυψαν έναν καινούργιο κόσμο μέσα από την μετάφραση. Οι τρεις καθηγήτριες που μετέχουν στην ομάδα μιλούν για μια εμπειρία ξεχωριστή: «Οι γνώσεις των παιδιών στις ξένες γλώσσες τις περισσότερες φορές μας υπερβαίνουν. Οπότε μπαίνουμε κι εμείς σε μια διαδικασία μαθητείας ιδιαίτερα γοητευτική. Αλλάζουν οι ρόλοι και το σχολείο μεταμορφώνεται σε μια ζωντανή στιγμή. Αυτό δηλαδή που θα έπρεπε να είναι».

Pablo Nerud
Σε όλους, σ' εσάς

Σε όλους, σ' εσάς,
Τις σιωπηλές υπάρξεις της νύχτας
Που κράτησαν το χέρι μου στα σκοτάδια, σ' εσάς,
Λάμψεις
Του αθάνατου φωτός, τροχιές αστεριού,
Ψωμί της ζωής, μυστικοί αδελφοί,
Σε όλους, σ' εσάς,
Λέω: δεν υπάρχει ευχαριστώ,
Τίποτα δεν θα μπορέσει να γεμίσει τις κούπες
Της αγνότητας,
Τίποτα δεν θα μπορέσει να περικλείσει τον ήλιο στις σημαίες
Της αήττητης άνοιξης,
Σαν τη δική σας βουβή αξιοπρέπεια.
Στοχάζομαι
Μόνο
Οτι ίσως έχω αξιωθεί τόση απλότητα,
Ενα λουλούδι τόσο άσπιλο,
Που ίσως είμαι εσείς, το ίδιο,
Αυτό το σκεύασμα από χώμα, αλεύρι και τραγούδι,
Αυτό το φυσικό κράμα που ξέρει
Από πού βγαίνει και πού ανήκει.
Δεν είμαι μια καμπάνα τόσο μακρινή,
Ούτε ένα κρύσταλλο θαμμένο στη γη τόσο βαθιά
Που εσύ να μην μπορείς να αποκρυπτογραφήσεις, είμαι μόνο
Λαός, κρυμμένη πόρτα, μαύρο ψωμί,
Κι όταν με υποδέχεσαι, υποδέχεσαι
Τον εαυτό σου, αυτόν τον φιλοξενούμενο
Τόσες φορές χτυπημένο
Και τόσες φορές
Ξαναγεννημένο.
Σε όλα, σ' όλους,
Σε όσους δεν ξέρω, σ' όσους ποτέ
Δεν άκουσαν αυτό το όνομα, σ' αυτούς που ζουν
Κατά μήκος των μακρών ποταμών μας,
Στα ριζά των ηφαιστείων, στη σκιά
Του μαύρου χαλκού, σε ψαράδες και σ' αγρότες,
Σε γαλανούς Ινδιάνους στην όχθη
Λιμνών αστραφτερών σαν το διαμάντι,
Στον τσαγκάρη που αυτή τη στιγμή ρωτά
Καρφώνοντας το δέρμα με γερασμένα χέρια,
Σ' εσένα, που χωρίς να το ξέρεις με έχεις αναμείνει,
Κομμάτι σου είμαι, και σ' αναγνωρίζω και σε τραγουδώ.

Μετάφραση: Αννα - Μαρία Τονικίδου (μαθήτρια Γ΄ Λυκείου).